Κάθε χρόνο ο αριθμός των γυναικοκτονιών στη χώρα αυξάνεται. Σε αρκετές περιπτώσεις μένουν πίσω παιδιά, ορφανά από μητέρα, τα οποία μεγαλώνουν με την οικογένεια του θύματος.
Οι μητέρες των θυμάτων στένουν ηχηρό μήνυμα στην πολιτεία για τη στήριξη που οφείλει στα εγγόνια τους.
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1, στις 18 Μαρτίου του 2020 η Πολυξένη πέφτει νεκρή από το όπλο του πρώην συζύγου της, αστυνομικού στο επάγγελμα, έξω από το σουπερμάρκετ, όπου εργαζόταν, στην Κηφισιά. Την ίδια στιγμή, πυροβολεί και σκοτώνει και τη Σοφία, τη συνάδελφο της γυναίκας του, η οποία έτυχε να κάνει κι εκείνη το διάλλειμα από τη δουλειά.
Η Πολυξένη άφησε πίσω της 2 παιδάκια, 10 και 8 ετών, σήμερα, που μεγαλώνουν στην επαρχία μαζί με την γιαγιά τους.
Η μητέρα της Πολυξένης, Αγγελική, μίλησε στον ΑΝΤ1, περιγράφοντας πως:
“βιώνω πένθος μου για το χαμό του κοριτσιού μου, μετά την ψυχολογία των παιδιών, η οποία αυτή προέχει και αυτή με ενδιαφέρει γιατί τα παιδιά είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, κι εδώ είναι επαρχία. Τρέχω σε ψυχολόγους γιατί δεν μπορώ να γιατρέψω τον ψυχικό κόσμο των παιδιών. Χωρίς κάποια στήριξη, καμία στήριξη δεν έχω”.
Η Σοφία, η συνάδελφος που δεν έφταιγε σε τίποτα, άφησε πίσω της ένα αγοράκι, 7 ετών σήμερα που όπως μας λέει η γιαγιά, βλέπει σε βίντεο τη μαμά του και χαμογελά γιατί αναγνωρίζει τη φωνή της.
Η μητέρα της Σοφίας, Ρόζα Φωτιάδου, δήλωσε από την πλευρά της:
“Τον δικό μας σταυρό που κουβαλάμε εμείς; Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας; Ποιος ήρθε να δει; Ποιος ήρθε να ρωτήσει; Εμείς δεν είχαμε κουράγιο τα πόδια μας να μαζέψουμε, να τρέξουμε, να ζητήσουμε βοήθεια. Πού να απευθυνθούμε. Δεν υπάρχει τίποτα για μας, τις οικογένειες των θυμάτων. Γι ‘αυτό εμείς ζητάμε και ο όρος γυναικοκτονία να καταγραφεί στο ποινικό δίκαιο και ο όρος οικογενειοκτονία, γιατί μας έχει στείλει όλους”.
Οι γιαγιάδες αυτές έγιναν μανάδες για δεύτερη φορά με όλη τη σημασία της λέξης.
Η Ερατώ σήμερα θα ήταν 27 ετών και θα μεγάλωνε το κοριτσάκι της στη Μυτιλήνη, αν δεν την είχε δολοφονήσει στα 24 της ο σύντροφος της και πατέρας του παιδιού της. Αντ’ αυτού το ρόλο αυτό σηκώνει με θάρρος η μητέρα της, η κυρία Ελένη.
“Το πρώτο που θα πρέπει να αλλάξει είναι η πολιτεία να μάθει για αυτά τα παιδιά. Είμαστε σίγουροι ότι ούτε καν την ύπαρξή τους ξέρει. Δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας κρατικός φορέας για το πώς είμαστε εμείς. Πού μας έχει αφήσει το κράτος να μεγαλώσουμε το παιδί του παιδιού μας. Το μεγαλώνουμε καλά;” λέει η μητέρα της Ερατούς, Ελένη Κρεμαστιώτη.
Τα παιδιά αυτά χρειάζονται την προστασία του Κράτους.
Η βουλευτής της ΝΔ, Άννα Ευθυμίου, κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή ζητώντας:
- Δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη καθώς παροχή κοινωνικού λειτουργού, όπου αυτή κριθεί αναγκαία.
- Δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης όσων έχουν αναλάβει την επιμέλεια των ορφανών παιδιών
- Παροχή μιας μορφής οικονομικής ενίσχυσης
“Είναι μέτρα με μικρό δημοσιονομικό κόστος, αλλά με τεράστιο κοινωνικό αποτύπωμα”, σημειώνει η Άννα Ευθυμίου.
Επιπλέον, ζητούν τα δικαστικά έξοδα να μην επιβαρύνουν τις οικογένειας των θυμάτων, αλλά να καλύπτονται εξ ολοκλήρου από τον θύτη.
