To εστιατόριο στη διασταύρωση των Route 17 και Route 46 στο Χάσμπρουκ Χάιτς του Νιου Τζέρσεϊ, 45 λεπτά δυτικά της Νέας Υόρκης, μπορεί να μην έχουν επισκεφτεί πολλοί, όμως παντελώς άγνωστο δεν τους είναι…
Το neon φλυτζάνι που αναβοσβήνει δίπλα από την τεράστια επιγραφή Bendix Diner μοιάζει, λίγο πολύ, οικείο ακόμη και σ’αυτούς που δεν έχουν σταματήσει ποτέ για μια ελληνική ομελέτα ή ένα μπέργκερ. Κι αυτό γιατί έχει εμφανιστεί στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη ουκ ολίγες φορές – μεταξύ άλλων στο The Many Saints of Newark και Boys on the Side, σύμφωνα με την lifo.gr.
Ωστόσο, αυτή τη φορά, το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του Στίβεν Μάικλ Σάιμον για τον New Yorker προσφέρει μια άλλη ματιά, πιο εσωτερική και προσωποκεντρική, στην ψυχή του εστιατορίου, τον ελληνικής καταγωγής Τζον Διακάκης που διευθύνει την οικογενειακή επιχείρηση τα τελευταία χρόνια.
Εκ γενετής τυφλός, πάσχει από μια κληρονομική ασθένεια, τη μελαγχρωστική αμφιβληστροειδίτιδα (retinitis pigmentosa).
Στο σκηνοθετικό ρεαλισμό του “Bacon ’n’ Laces”, η καθημερινότητα του Διακάκης παρουσιάζεται όπως τη βιώνει ο ίδιος. Χωρίς εικόνα, με ένα μαύρο στην οθόνη και στο «φόντο» τους ήχους που τον περιβάλλουν. Τον ήχο του καφέ που τρέχει στο φλυτζάνι, το κουβεντολόι των πελατών, το κροτάλισμα των μαχαιροπήρουνων…
Ο ίδιος κινείται στο χώρο με μια εντυπωσιακή αίσθηση μνήμης, «τρέχοντας» το εστιατόριο, παίρνοντας παραγγελίες και παραδίδοντάς τις στους πελάτες.
«Ευχαριστιέμαι όταν ξεπερνώ τις προσδοκίες του κάθε ατόμου για το τι μπορεί να κάνει κάποιος με τη φύση της δικής μου αναπηρίας» λέει ο Διακάκης.
«Είμαι τυφλός εκ γενετής. Και μ’αυτό είμαι οκ 1000%» λέει ο ίδιος, κάνοντας μια μίνι επίδειξη της εντυπωσιακής τους μνήμης.
«Ξέρει ακριβώς πώς να κινηθεί στο εστιατόριο, πού βρίσκεται το καθετί» λέει ο Σάιμον που πρωτογνώρισε τον Διακάκης και ένα ρεπεράζ για άλλο του εγχείρημα. Ήταν ο σαρκασμός και η κωμική διάθεσή του που ενέπνευσαν τον Σάιμον να κάνει ένα φιλμάκι γι’αυτόν.
Και δικαίως. Καθώς ο Διακάκης, εκτός από ιδιοκτήτης εστιατορίου, είναι single πατέρας με τρία αγόρια, τον Τόνι, τον Δημήτρη και τον Μάικλ και δεινός συλλέκτης.
Ξεκίνησε με αρώματα, συνέχισε με ρούχα και σνίκερς. «Οι άνθρωποι λένε ‘αφού δεν μπορεί να δει αυτά τα παπούτσια, τι τα συλλέγει;’; Όμως, ο γιος του φορά το ίδιο νούμερο. Οπότε μπορούν να συνδεθούν σ’αυτό το επίπεδο», λέει ο Σάιμον. Κι όντως, για τον Διακάκης αυτά τα παπούτσια είναι ένας τρόπος προσέγγισης με τον μεγαλύτερο γιο του, Τόνι, με τον οποίο μοιράζονται μια συλλογή περίπου 700 ζευγαριών!
«Ακόμη και οι διευθυντές καταστημάτων λένε ‘αυτός ο τυφλός έχει τα πάντα’» λέει γελώντας ο ίδιος, ο οποίος μπορεί να αναγνωρίσει το κάθε ζευγάρι μέσω αφής.
Ο 49χρονος και ο Τόνι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση που ξεπερνά τα όρια του σπιτιού και της αγάπης τους για σνίκερς. Δουλεύουν μαζί στο εστιατόριο και η συνεργασία τους είναι υποδειγματική. Το ίδιο και η ζωή τους στο σπίτι. Όπως λέει ο Διακάκης, ο Τόνι είναι το «δεξί του χέρι» στην οικογένεια.
Όπως εύγλωττα περιγράφει ο ίδιος τα παιδιά του «λέω στον κόσμο -και το εννοώ όταν το λέω- πως γεννήθηκα με δυο μάτια που δε λειτουργούν. Όμως, έχω έξι μάτια που με προσέχουν».
