Ξέρω ότι κάποιοι θα με πουν τρελή, αλλά η καρδιά μου πλημμυρίζει από χαρά κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι και αντικρίζω σωρούς από παιδικά παπούτσια.
Μου αρέσει που είμαστε ένα τέτοιο σπίτι.
Ίσως να με θεωρείτε τρελή, αλλά κάθε φορά που ρίχνω κλεφτές ματιές από το παράθυρό μου, βλέπω έναν κήπο γεμάτο μπάλες ποδοσφαίρου, ποδήλατα και πατίνια.
Μου αρέσει που είμαστε ένα τέτοιο σπίτι.
Μπορεί να κουνάω με απόγνωση το κεφάλι μου καθώς μαζεύω τα άδεια κουτάκια αναψυκτικών που είναι πεταμένα δεξιά και αριστερά, αλλά στο τέλος, πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει καθώς βλέπω τα κουτιά φαγωμένης πίτσας να ξεχειλίζουν από τον κάδο των σκουπιδιών.
Μου αρέσει που είμαστε ένα τέτοιο σπίτι.
Χαίρομαι τόσο, όταν ακούω τα γέλια και τις φωνές των παιδιών και των φίλων τους που γεμίζουν το σπίτι μας.
Απολαμβάνω το χάος που δημιουργούν μέσα και έξω από αυτό το σπίτι. Το σπίτι όπου οι φίλοι των παιδιών μου έρχονται για να βγάλουν τα παπούτσια τους, να γεμίσουν τις κοιλίτσες τους και να απολαύσουν ο ένας την παρέα του άλλου. Το σπίτι όπου είναι ο εαυτός τους, όπου ξεκουράζονται, ξέροντας ότι υπάρχει αγάπη και αποδοχή μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους.
Μου αρέσει που είμαστε αυτό το σπίτι. Αυτό που κάνει πάντα τα παιδιά να νιώθουν σαν στο σπίτι τους.
