Και που δεν έχει ταξιδέψει η δημοσιογράφος Αναστασία Μίαρη. Στην Ελλάδα και την Αγγλία (τις δύο της πατρίδες), την Ισπανία, την Ιταλία, την Κροατία και την Πολωνία, τη Γαλλία ως τη Ρωσία, την Κούβα και το Μεξικό. Κι αυτό προκειμένου να καταγράψει τα αποστάγματα σοφίας που έχουν να διηγηθούν οι γιαγιάδες του κόσμου εντός κι εκτός κουζίνας. Γιατί όλες οι γυναίκες που τίμησαν με τη συμμετοχή τους το πρότζεκτ δεν άνοιξαν μόνο την πόρτα του σπιτιού και της κουζίνας τους, αλλά και την καρδιά τους μιλώντας για την αγάπη, τη ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων.
Εκτός από τον λογαριασμό στο Instagram, οι καταγραφές της Αναστασίας έχουν αποτυπωθεί στο πρώτο της βιβλίο “Grand Dishes: Recipes and Stories from the Grandmothers of the World”. Τώρα βάζει τις τελευταίες πινελιές στο δεύτερο βιβλίο της με τον τίτλο “YIAYIA” που πρόκειται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2023. Μιλήσαμε λοιπόν μαζί της για το πρότζεκτ της, τη δύναμη των γυναικών και βέβαια για αλησμόνητες γευστικές αναμνήσεις.
-Ποια είναι λοιπόν η πιο ζωντανή γευστική σας μνήμη από την παιδική σας ηλικία;
Δεν έχω μόνο μία ανάμνηση, αλλά πολλές με τη γιαγιά και τον παππού στη μικροσκοπική τους κουζίνα στο διαμέρισμά τους στην Κέρκυρα, στην πόλη. Θυμάμαι τη γιαγιά να τηγανίζει γαύρο σε αυτή τη λιλιπούτεια κουζίνα. Κλειδωνόμουν μαζί της στην κουζίνα και θυμάμαι πόσο ζέστη έκανε! Άλλωστε ήταν οι εποχής που το air condition ήταν άγνωστη λέξη (η γιαγιά δεν έχει ακόμα). Την θυμάμαι λοιπόν να ιδρώνει κυριολεκτικά για να μας φτιάξει γαύρο, σκορδαλιά και τηγανιτές πατάτες.
-Τι έχετε κερδίσει από τις συναντήσεις σας με αυτές τις υπέροχες γιαγιάδες;
Έχω γνωρίσει γιαγιάδες που έχουν περάσει τόσα πολλά- η μία είχε διασχίσει την έρημο του Σουδάν για να δραπετεύσει από τον πόλεμο, μια άλλη κυρία γνώρισε τελικά τον έρωτα της ζωής της στα 70, πολλές έχουν χάσει συζύγους και παιδιά. Ένα πράγμα λοιπόν που έμαθα είναι να νιώθω ευγνώμων για όλα τα μικρά πράγματα που μας χαρίζει η ζωή καθημερινά και να μην αγωνιούμε τόσο πολύ για τα πάντα. Σε αντίθεση με όσα λέει ο κόσμος, η ζωή είναι μεγάλη.
-Τι σημαίνει για εσάς το φαγητό;
Το φαγητό σημαίνει κοινότητα- είναι ένας τρόπος να μοιραζόμαστε αγάπη, παραδόσεις και εμπειρίες τόσο με τους αγαπημένους μας, όσο και με αγνώστους. Αποτελεί γέφυρα μεταξύ πολιτισμών- όπου και αν ταξιδέψω το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν για το φαγητό. Έχει τη δύναμη να ενώνει τον κόσμο.
-Τι συμπεράσματα έχετε βγάλει για τη γυναικεία φύση μέσα από τις συναντήσεις και τις συνεντεύξεις σας με τόσες γυναίκες;
Πως είμαστε πολύ δυνατά πλάσματα. Έχουμε μια εσωτερική δύναμη που οι άντρες δεν θα κατανοήσουν ποτέ. Μπορεί να δούμε τους άντρες μας να μας εγκαταλείπουν, να πεθαίνουν ή να κάνουν εξωσυζυγικές σχέσεις και να βρίσκουμε τη δύναμη να ανασυγκροτηθούμε, να φροντίσουμε τα παιδιά μας και να είμαστε εκεί για τις φίλες μας, ακλόνητες, αν μας χρειαστούν. Το μόνο βέβαιο λοιπόν είναι πως δεν είμαστε το πιο αδύναμο φύλο, αλλά το πιο ανθεκτικό.
-Πώς αποφασίσατε να αλλάξετε τίτλο στο πρότζεκτ σας και να το κάνετε Matriarch Eats;
Γιατί μου αρέσει η ιδέα να συνδεθεί με την έννοια της μητριαρχίας. Σε κάποιους ίσως ηχεί λίγο επιθετική η λέξη μητριαρχία, αλλά για εμένα είναι σημαντικό να υπογραμμίζουμε πως οι γυναίκες δεν είναι απαλά, ευαίσθητα όντα και γινόμαστε όλο και λιγότερο όσο μεγαλώνουμε. ‘Οσο λοιπόν μεγαλώνουμε γινόμαστε πιο σοφές, εκκρίνουμε περισσότερη τεστοστερόνη και γνωρίζουμε περισσότερο τον εαυτό μας. Αποκτούμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και μια δύναμη που είναι και ευαίσθητη και δυναμική. Η γιαγιά μου είναι πρότυπο μητριαρχίας. Δεν είναι η γλυκούλα γιαγιά, αλλά μια υπέροχη και δυνατή γυναίκα με προσωπικότητα. Νομίζω λοιπόν ότι θα πρέπει να τιμούμε τη μητριαρχία και να διεκδικούμε περισσότερο έλεγχο.
-Και μια πραγματικά δύσκολη ερώτηση: τελικά ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό;
Είναι η τσιπούρα της γιαγιάς, με χόρτα, σκορδαλιά και πατάτες τηγανιτές με ρίγανη.
