Πήγαινε στο παιδί που κλαίει.
Ειδικά εάν το παιδί είναι κάτω των 7 ετών.
Το λάθος μολύβι, η άμμος στο παπούτσι του, το βιβλίο που δεν ήθελε να διαβάσει – είναι όλα μεγάλη υπόθεση.
Σκεφτείτε τις εμπειρίες ζωής που είχαν. Δεν έχουν βιώσει όσα εμείς οι ενήλικες και επομένως δεν έχουν πλαίσιο αναφοράς για το πόσο μεγάλο είναι αντικειμενικά το πρόβλημά τους.
Ο εγκέφαλός τους βρίσκεται επίσης ακόμα στο εγωκεντρικό στάδιο ανάπτυξης, όπου τα πάντα αφορούν το είναι τους.
Επιπλέον, ο προμετωπιαίος φλοιός τους δεν είναι τόσο ανεπτυγμένος όσο αυτός των ενηλίκων, που σημαίνει ότι δεν έχουν την ικανότητα να ρυθμίζουν τον εαυτό τους ή μόλις αρχίζουν να μαθαίνουν πώς να το κάνουν.
Το να απορρίπτονται τα συναισθήματά τους ή το να αφήνονται μόνα τους στην δυσκολία τους, μένει για πάντα μέσα τους.
Μπορεί να μην είναι σε θέση να θυμηθούν καθαρά ότι τα άφησαν να κλάψουν μόνα τους. Θα αποθηκευτεί, όμως, στον εγκέφαλο και το σώμα τους μαζί με άλλες παρόμοιες εμπειρίες και θα συμβάλει στις βασικές πεποιθήσεις τους αντιλήψεις για τον κόσμο, καθώς μεγαλώνουν.
Η αντιμετώπιση των συναισθημάτων ενός παιδιού με ντροπή, γελοιοποίηση ή τιμωρία θέτει επίσης το νευρικό του σύστημα υπό άγχος και τον εγκέφαλό του σε μια πιο αντιδραστική κατάσταση, που σημαίνει ότι θα παραμείνει σε αυξημένη κατάσταση και θα είναι πιο πιθανό να αναστατωθεί ή να πυροδοτηθεί ξανά.
Εάν ένα παιδί είναι αναστατωμένο, πηγαίνουμε κοντά του.
Μετάφραση: Διαπροσωπικές Σχέσεις
Πηγή: Perth Children’s Occupational Therapy
