Τα έμβρυα επι 9 μήνες αναπτύσσονται στην κοιλιά της μητέρας τους σε αέναη κίνηση. Η έγκυος- συνήθως – κινείται, περπατάει, ανεβαίνει, κατεβαίνει όλη μέρα επι 9 μήνες, μαζί και το μωρό στην κοιλιά της. Έπειτα το μωρό έρχεται στον κόσμο και μεταβαίνει απότομα στην ακινησία. Κινείται μόνο με τη δική μας βοήθεια.
Η απότομη ακινητοποίηση των βρεφών κατά τις πρώτες βδομάδες μετά τη γέννηση μπορεί να είναι ένας από τους λόγους που εμφανίζοτν «κολικούς»: ανησυχία, έντονο κλάμα.
Για αυτό και όταν το μωρό τίθεται σε κίνηση- περπάτημα στην αγκαλιά των γονιών, περπάτημα σε μάρσιπο, περπάτημα σε καρότσι, rocking στο ρηλάξ ή στην κούνια, βόλτα στο αυτοκίνητο- το βρέφος συχνά ηρεμεί και σταματάει να κλαίει. Επιστρέφει τότε στην προηγούμενη κατάσταση της εγκυμοσύνης με την συνεχή κίνηση. Για αυτό συχνά τα μωρά κλαίνε στο κόκκινο φανάρι, για αυτό οι κολικοι τείνουν να είναι πιο συχνοί και έντονοι σε μωρά που δεν βγαίνουν βόλτα, που βρίσκονται όλη μέρα κάθε μέρα σπίτι ακίνητα στην κούνια ή στο κρεβάτι.
Φυσικά, ταυτόχρονα, η έξοδος από το σπίτι, η βόλτα, η επανασύνδεση με τον έξω κόσμο, βοηθάει ψυχολογικά και τη μητέρα, αυξάνοντας τα θετικά συναισθήματα ως προς το μωρό της και για την καινουργια κατάσταση που βιώνει.
Στην περίοδο των τελευταίων δυο χρόνων με την πανδημία τα βρέφη μείωσαν δραματικά την επαφη τους με τον έξω κόσμο, με συνέπειες εμφανείς και σε αυτά, όπως και σε μεγαλύτερα παιδιά. Περισσότερο κλάμα, λιγότερα ερεθισματα, λιγότερες εμπειρίες, αυξημένο άγχος αποχωρισμού από τη μαμά και αυξημένο άγχος με τους ξένους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα βρέφη, ακόμα και από τις πρώτες μέρες της ζωής, έχουν πλήρες ανθρώπινο δυναμικό και μπορεί ακόμα και να βαριούνται. Δεν κλαίνε μόνο σε πείνα, δίψα, ζέστη, κρυο, ή όταν είναι λερωμένα, μπορεί να είναι ανήσυχα και όταν δεν έχουν ερεθίσματα, κινητικά αφής ηχητικά και λόγου. Ή αντίστροφα, μπορεί να ανταποκρίνονται με ηρεμία σε κίνηση, μαρσιπο, βόλτα, καρότσι, επαφη με τον έξω κόσμο.
Δεν υπάρχει κανένας ιατρικός λόγος να παραμένει ένα βρέφος στο σπίτι κλεισμένο για τις πρώτες 20 ή 40 μέρες της ζωής του, πολύ περισσότερο δε να συμβαίνει αυτό στη μητέρα του, σε χρονικό διάστημα που η επιλόχειος κατάθλιψη λόγω ορμονικών αλλαγών παραμονεύει. Η μητέρα που προσπαθεί να εδραιώσει θηλασμό χρειάζεται διεξόδους να κρατηθεί σε επαφη με τον έξω κόσμο και όχι να εξαναγκάζεται σε κατοικον εγκλεισμό επι εβδομάδες ή και μήνες «επειδή» θηλάζει.
Όλα φυσικά γίνονται με τρόπο, με ασφαλείς προϋποθέσεις, κατάλληλο ντύσιμο, κατάλληλες προμήθειες στην τσάντα, ασφαλή μεταφορά στο αυτοκίνητο, αποφυγή εσωτερικών χώρων, υγιεινή και αποφυγή ατόμων με ιστορικό ή σημάδια ίωσης.
Και φυσικά, κανείς δεν μιλάει για ανάποδο εξαναγκασμό: η μητέρα βγαίνει όποτε νιώθει ότι είναι έτοιμη να βγει με το μωρό της, σωματικά σε δυνάμεις και ανάλογα με τις ιδιαίτερες της συνθήκες. Αλλά όχι επειδή υπάρχει στο μυαλό της ή στο μυαλό των γύρω της ότι δεν πρέπει να βγει τις πρώτες σαράντα μέρες γιατί κάτι θα κακό θα προκαλέσει στο μωρό της.
Περισσότερα εδώ
