Η ανάπτυξη των διατροφικών συνηθειών ενός παιδιού, δηλαδή για παράδειγμα το πότε μαθαίνει να τρώει ένα παιδάκι μόνο του ή το πότε εντάσσει μεγάλη ποικιλία τροφών στο διαιτολόγιό του ακολουθεί το πρότυπο της συνολικής κινητικής και ψυχικής του ανάπτυξης.
Δηλαδή δεν πραγματοποιείται με έναν γραμμικό και συνεχή τρόπο αλλά μέσα από την κατάκτηση επιτευγμάτων (οροσήμων). Ανάμεσα στα επιτεύγματα υπάρχουν και πισωγυρίσματα τα οποία τελικά και σταδιακά το νήπιο ξεπερνάει. Αυτό ακριβώς ισχύει και στον τομέα της διατροφής.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : στην ηλικία των 6 μηνών το βρέφος κάθεται με υποστήριξη ενώ συλλαμβάνει και κρατά αντικείμενα, στους 9 μήνες μπουσουλάει ενώ στην ηλικία του 1 έτους μπορεί να περπατάει στηριζόμενο από τα έπιπλα, να ακολουθεί απλές εντολές και να χρησιμοποιεί μερικές λέξεις.
Κατ’ αντιστοιχία το βρέφος που στην ηλικία των 6 μηνών το ταΐζει η μητέρα του με το μαλακό κουταλάκι, μέσα από στάδια και συνεχή βοήθεια και εκπαίδευση από τους γονείς θα καταφέρει να φάει με επιτυχία μόνο του στο ηλικιακό εύρος των 12 μηνών με 2 ετών.
Θα μας προβλημάτιζε ιδιαίτερα αν ένα παιδί στην ηλικία των 2 ετών δεν περπατούσε ή δεν μιλούσε καθόλου. Μας κάνει όμως αντίστοιχη εντύπωση αν ένα παιδί στην ηλικία των 2 ετών δεν ξέρει να φάει μόνο του ή δεν ξέρει να χειριστεί το κουτάλι; Μας πειράζει αν ένα παιδί στην ηλικία των 3 ετών τρώει ακόμα ξεχωριστά φαγητά ή πίνει το γάλα του με το μπιμπερό;
Ας εξετάσουμε το παράδειγμα της βάδισης καθώς είναι οικείο. Όλοι περίπου θυμόμαστε πότε και πως περπάτησε το παιδί μας για πρώτη φορά. Αρχικά το βρέφος καθόταν χωρίς υποστήριξη, μετά άρχισε να μπουσουλάει, μετά στάθηκε όρθιο και έκανε μερικά βήματα στηριζόμενο από τα έπιπλα. Ακόμα και αφού έκανε τα πρώτα βήματα συνέχιζε να διανύει αποστάσεις μπουσουλώντας ή μπορεί από το φόβο που πήρε μετά από τις πρώτες πτώσεις να έκατσε ξανά στο έδαφος και να δοκίμασε να περπατήσει μετά από μία εβδομάδα.
Αν όλα αυτά συνέβησαν για το περπάτημα δεν ισχύει το ίδιο και για την λεπτή και επιδέξια κίνηση που απαιτεί ο χειρισμός του κουταλιού; Δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο για όλη τη διαδικασία του να μάθει να τρώει μόνο του;
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΜΕ !
Αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια που θα την πουν σχεδόν όλοι οι γονείς! Τουλάχιστον ας αναγνωρίσουμε το πρόβλημα. Συνήθως λοιπόν δεν έχουμε αρκετό χρόνο, θέλουμε να στρώσουμε και το τραπέζι και επειδή μπορεί να υπάρχει κι άλλο αδερφάκι (και αυτό θέλει να φάει), παίρνουμε το κουτάλι και αρχίζουμε γρήγορα το τάισμα.
ΚΙ ΕΔΩ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ
Μάλιστα κατά τη διάρκεια του ταΐσματος φτάνουμε στο εξής : Ενώ το παιδί δείχνει εμφανή σημάδια ότι έχει χορτάσει, ότι δυσανασχετεί και δεν θέλει άλλο, συνεχίζουμε επίμονα με το κουτάλι στο χέρι να προσπαθούμε να το ταΐσουμε, γνωρίζοντας εμείς καλύτερα από αυτό το αν έχει χορτάσει και έχοντας δικά μας κριτήρια για το πόση είναι η ικανοποιητική ποσότητα τροφής γι’ αυτό.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ
Βοήθεια στην ωρίμανση των δεξιοτήτων του παιδιού : χειρισμός τροφής – κουτάλι
Εισαγωγή ποικιλίας τροφών – αποδοχή του καινούριου
Πως θα μάθει το παιδί να τρώει μόνο του – διακοπή ταΐσματος
ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Υπάρχουν πολλοί γονείς οι οποίοι θα πουν ότι το παιδί τους “δεν τρώει τίποτα” ή “τρώει με το ζόρι” ή “τρώει μόνο 3 φαγητά”. Μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει έχουμε ακούσει ιστορίες και ιστορίες ! Παιδιά που «τη βγάζουν όλη μέρα» με γάλα ή με μισό κεφτεδάκι και λίγη μπανάνα! Για να μη σας πω ότι συναντάω ακόμα παιδιά τα οποία στην ηλικία των 3 ετών τρώνε κρέμες εμπορίου ή τα ταΐζει με στοργή η μαμά και η γιαγιά σαν να είναι βρέφη.
ΤΑ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΛΑΘΗ
- Έλλειψη ποικιλίας και φαντασίας – προσκόλληση στο γάλα
- Πίεση και άγχος στο θέμα της ποσότητας
- Ακατάστατο πρόγραμμα φαγητού
- Κυνήγι του παιδιού μέσα στο σπίτι ή στο πάρκο με το κουτάλι (δεν υπάρχει ορισμένος τόπος φαγητού)
- Ελλιπής προσωπική ενασχόληση & καθοδήγηση (γρήγορο τάισμα λόγω έλλειψης χρόνου)
Εδώ θα πούμε πως η ορθή πρακτική είναι η εκπαίδευση και η ανεξαρτητοποίηση του παιδιού ως προς τη διαδικασία του φαγητού από πολύ μικρή ηλικία. Δηλαδή η εκπαίδευση του παιδιού για να μάθει να τρώει μόνο του, υπό την δική μας καθοδήγηση, θα πρέπει να ξεκινά στα βρέφη από την ηλικία των 10 μηνών με το “φαγητό με τα δάχτυλα”.
Το βασικότερο από τα λάθη που γίνονται στη διαδικασία αυτή είναι η πίεση του παιδιού στο θέμα της ποσότητας, η οποία όταν γίνεται ήδη από τη βρεφική ηλικία, δυναμιτίζει την όλη προσπάθεια και εμποδίζει το παιδί να αναπτυχθεί διατροφικά.
Το άγχος μας για το πιάτο που δεν αδειάζει προκαλεί την εναντίωση του παιδιού, φορτίζει συναισθηματικά την ώρα του φαγητού, η οποία θα πρέπει να είναι ήρεμη, χωρίς εντάσεις και συναισθηματική φόρτιση, περίπου όπως συμβαίνει και στις συνθήκες ενός παιδικού σταθμού όπου ως δια μαγείας, ακόμα και τα δύσκολα παιδιά τρώνε μόνα τους το φαγητό τους.
ΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ
Διαβάστε τη συνέχεια στο kdoulgeris.blogspot.com
