“Μερικές φορές η μετάλλαξη σε μητέρα είναι πολύ δύσκολη..
Ναι, αξίζει τον κόπο.
Ναι, είναι η πιο δυνατή εμπειρία που μπορεί να καταφέρει να ζήσει μία γυναίκα.
Ναι, δεν υπάρχει κάτι που να σε σημαδεύει περισσότερο σαν τη στιγμή που κρατάς το παιδί σου, το παιδί που μόλις βγήκε από μέσα σου και σε κοιτάει στα μάτια σαν να σου λέει: σε γνωρίζω.
Αλλά είναι δύσκολο…
Όχι μόνο λόγω του ύπνου που σου λείπει, του τοκετού που αφήνει τα σημάδια του, της προσοχής που απαιτεί ένα μωρό (όσο πιο μικρό τόσο πιο απαιτητικό), των ορμονών που σε κατακλύζουν για εβδομάδες μετά τη γέννα. Είναι και η έλλειψη εμπειρίας, αλλά και η ανησυχία για το αν θα τα καταφέρεις, είναι και τα σχόλια των συγγενών που αν και καλοπροαίρετα, αυξάνουν τους φόβους και τις ανασφάλειές σου.
Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είναι η ρήξη, ολική και απότομη, με τον εαυτό σου. Αλλά στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις. Γιατί δεν ανήκεις σε σένα. Τίποτα δεν μπορεί να συνδέσει τη νέα αυτή ζωή με τις αλλαγές της πάνας, τους θηλασμούς στις πιο ακατάλληλες ώρες, τα νανουρίσματα, με ό,τι ζούσες πριν, όταν ικανοποιούσες τις επιθυμίες σου, όταν είχες χρόνο, όταν ανήκες σε σένα.
Ολόκληρο το είναι σου υπάρχει και ανήκει πλέον σε κάποιον άλλον. Και αυτός ο άλλος τρέφεται από εσένα, όχι μόνο από το γάλα σου, αλλά και από τα χάδια σου, από τα τραγούδια σου, από τις λέξεις και τη ζεστασιά σου.
Και ο χρόνος περνάει, εννοείται ότι περνάει. Φτάνει η στιγμή όπου χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, τα γεύματα μειώνονται και οι ώρες του βραδινού ύπνου μεγαλώνουν. Το μικρό σου μαθαίνει να στηρίζει το κεφάλι του, στη συνέχεια να μπουσουλάει και έπειτα να στέκεται στα πόδια του.
Θα έρθει η μέρα όπου ασυναίσθητα θα σου χαρίσει ένα χαμόγελο.
Και εκεί θα σκεφτείς ότι θα μπορούσες να είχες κοπιάσει περισσότερο.
Θα έρθει η μέρα που θα σε πει μαμά.
θα το δεις να τρέχει στο πάρκο.
Και τότε, με τίποτα στον κόσμο δεν θα θέλεις να αλλάξεις,
να γυρίσεις πίσω σε αυτήν που ήσουν,
που τόσο λίγο γνώριζε από αγάπη…”
Vivian Watson
Το διαβάσαμε στη σελίδα Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα Παιδίατρος. Ευχαριστούμε θερμά!
