Μια ηλιόλουστη Κυριακή, βρεθήκαμε με φίλους σε ένα κατάμεστο καφέ στη Βάρκιζα.
Το κατά τα άλλα πολύ ήσυχο έξι μηνών αγοράκι της φίλης μας, ξαφνικά, άρχισε να κλαίει. Εκείνη αμέσως κατάλαβε ότι ήταν η ώρα του φαγητού και τοποθέτησε τον πεινασμένο μικρούλη στο στήθος της. Ο μπαμπάς του, χωρίς καν να διακόψει αυτό που συζητούσαμε, ήρθε πιο κοντά στη γυναίκα του και την βοήθησε με ένα πετσετάκι που κούμπωνε κάπως στο γιακά της. Όλα έγιναν σβέλτα, με επιδέξιες κινήσεις και διακριτικώς, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Αμφιβάλλω αν κανείς δίπλα μας πήρε χαμπάρι το παραμικρό. Κι αν κάποιος πρόσεξε ότι η κοπέλα θήλαζε το μωρό της, δεν έδωσε καμία σημασία.
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, κατώτερα θηλαστικά, ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα της επιλογής για το τι θα ταΐσει το νεογέννητό του. Αν και το μητρικό γάλα θεωρείται ως η ιδανική τροφή, πολλές μητέρες επιλέγουν να μη θηλάσουν ή απλώς δεν μπορούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγαπούν λιγότερο το παιδί τους.
Ως προς το δημόσιο θηλασμό, κάποιες μητέρες νιώθουν άβολα και προτιμούν την ιδιωτικότητα, άλλες πάλι θηλάζουν όπου βρεθούν. Σε κάθε περίπτωση, είτε επιθυμούν να θηλάσουν ξαπλωμένες, ή να μη θηλάσουν καθόλου, ή να θηλάσουν στο σκοτάδι ή μέσα στο λεωφορείο, είναι δικαίωμά τους και δεν θα έπρεπε να υφίσταται θέμα.
Αντ’ αυτού, έχουμε αναγάγει την πλέον αυτονόητη λειτουργία, τη σίτιση ενός βρέφους δηλαδή, σε μείζον ζήτημα, με τις παραπονούμενες θηλάζουσες μητέρες να διαμαρτύρονται για τα επικριτικά βλέμματα, και πολλές φόρες σχόλια, που δέχονται όταν θηλάζουν δημοσίως. Προσωπικά, έχω δει δεκάδες φορές μητέρες να θηλάζουν δίπλα μου, ουδέποτε όμως να δημιουργείται κάποιο πρόβλημα. Ίσως κάποιο αδιάκριτο αρσενικό να πασχίζει να δει λίγη σάρκα παραπάνω, υποθέτω όμως ότι οι γυναίκες είναι συνηθισμένες σε περίεργα βλέμματα, όσο κι αν ενοχλούνται από αυτά.
Όπως και να το κάνουμε, το γυναικείο στήθος αδιαμφισβήτητα αποτελεί αντικείμενο πόθου και λαγνείας για τους άντρες και κριτήριο σύγκρισης της θηλυκότητας για τις γυναίκες.
Δεν πιστεύω ότι επικρίνεται ο δημόσιος θηλασμός.
Αυτό που επικρίνεται είναι ο τρόπος τέλεσης και η έλλειψη διακριτικότητας. Αυτό που προκαλεί δυσαρέσκεια, τουλάχιστον σε μένα, είναι η απόπειρα άντλησης σεξουαλικότητας μέσα από την εικόνα μιας γυναίκας που θηλάζει και οι προσλαμβάνουσες σεξουαλικές παραστάσεις. Για παράδειγμα η φωτογραφία που έχει μπει εδώ. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια εικόνα-ταμπού. Η στάση της γυναίκας (ανάθεμα κι αν έχει θηλάσει ποτέ μάνα στηριζόμενη στα τεντωμένα χέρια της), η γύμνια του σώματός της, λειτουργούν προκλητικά μεν στο μάτι, καθώς ούτε ραγάδες ούτε περιττό λίπος-κατάλοιπο της εγκυμοσύνης δείχνει να έχει, και το στήθος της είναι τέλεια σμιλεμένο, ωστόσο το βλέμμα του μωρού βάζει απαγορευτικό στις πονηρές σκέψεις. Αν αφαιρεθεί το μωρό, η μητρότητα πάει περίπατο και η πόζα του μοντέλου παραπέμπει σε ανδρικό περιοδικό.
Οι θηλάζουσες μητέρες πρέπει να κατανοήσουν ότι δεν υπάρχει εχθρός του δημόσιου θηλασμού.
Εκτός από τις βιομηχανίες παραγωγής γάλακτος σε σκόνη, δεν τις κυνηγάει κανείς και δεν υπάρχει τίποτα να διεκδικήσουν. Δεν τους έχει αφαιρεθεί κανένα δικαίωμα και πραγματικά δεν υφίσταται κανένας αποδέκτης του μηνύματος που προσπαθούν να περάσουν μέσα από διαδηλώσεις τύπου ομαδικού δημόσιου θηλασμού.
Τελικώς όλος αυτός ο ντόρος γύρω από τον δημόσιο θηλασμό μάλλον παραπέμπει στο γνωστό μυθιστόρημα του Θερβάντες, με τις θηλάζουσες να κραδαίνουν ωρυόμενες τις σπάθες πολεμώντας ανεμόμυλους.
Γράφει ο Πάνος Αλευράς
