Γονείς με ρωτούν γιατί να κάνουν το εμβόλιο τη στιγμή που τα παιδιά νοσούν ήπια από την COVID-19. Προσπαθώ να εξηγήσω πως δυστυχώς το πιθανότερο είναι πως όλοι θα νοσήσουμε, μάλιστα, κάποιοι σπεύδουν να χαρούν με την μεταδοτικότητα της παραλλαγής Όμικρον. Δε μπαίνει λοιπόν το ερώτημα γιατί να εμβολιάσω το παιδί μου και να ρισκάρω τις πιθανές παρενέργειες, αλλά το ερώτημα: πως προτιμώ να αντιμετωπίσει τον κορονοϊό το παιδί μου, εμβολιασμένο ή ανεμβολίαστο;
Όλα δείχνουν, πως αφενός το εμβόλιο είναι ασφαλές και αφετέρου αποτελεσματικό, στον βαθμό που και στα παιδιά, όσα είναι εμβολιασμένα αρρωσταίνουν πολύ πιο ήπια και οι σοβαρές παρενέργειες είναι πολύ πιο σπάνιες. Θα μου πείτε, μα έτσι και αλλιώς οι παρενέργειες όπως το Πολυσυστηματικό Φλεγμονώδες Σύνδρομο MIS-C είναι σπάνιες.
Όντως, τα κρούσματα είναι λιγότερα από περίπου 2 ανά 100.000 παιδιά που νοσούν από COVID-19. Για αναλογιστείτε όμως τι γίνεται όταν μόλις σε μια βδομάδα στην Ελλάδα στο τέλος του περασμένου Γενάρη, αρρώστησαν 45.000 παιδιά! Έτσι, δικαιολογούνται τα περισσότερα από 100 κρούσματα από την αρχή της πανδημίας στη χώρα μας. Αναφέρεται δε, πως περίπου το 95% των παιδιών που νοσούν από MIS-C είναι ανεμβολίαστα και το 5% που είναι εμβολιασμένα δεν το πέρασαν βαριά.
Δεν είναι εύκολη η απόφαση να αφήσουμε τα παιδιά μας ανεμβολίαστα να αντιμετωπίσουν τον ιό, γιατί οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές, σε αντίθεση με τον εμβολιασμό που φαίνεται πολύ ασφαλής. Τα παραπάνω μου θυμίζουν την ιστορία του Μπένζαμιν Φράνκλιν όπως την περιγράφει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. Μια ιστορία που αναφέρεται στο 1736, μισό αιώνα πριν να ανακαλύψει τα εμβόλια όπως τα εννοούμε σήμερα ο Jenner. Τότε, μια πρακτική για να προφυλαχτούν από την ευλογιά όταν ξεκινούσαν πανδημίες, ήταν “ο ευλογιασμός” (inoculation) κατά τον οποίο, έπαιρναν υγρό από φυσαλίδα κάποιου που ήταν άρρωστος και να το ενοφθαλμίσουν στο δέρμα του παιδιού που ήθελαν να προστατέψουν, ώστε να μην αρρωστήσει βαριά και να αποκτήσει ανοσία (οι κινέζοι ξεραίνανε το υγρό και το φυσούσαν στο ρουθούνι, ενώ στην Κύπρο τυλίγαν το παιδί στο σεντόνι κάποιου που είχε ξαπλώσει εκεί και είχε ευλογιά).
Ο Μπένζαμιν Φράνκλιν στην αυτοβιογραφία του έγραφε:
« Το 1736 έχασα έναν από τους γιούς μου, ένα όμορφο αγόρι τεσσάρων χρονών, από ευλογιά που την κόλλησε με τον φυσικό τρόπο. Μετάνιωσα πολύ πικρά και ακόμα μετανιώνω που δεν επέλεξα να του την μεταδώσω με “ευλογιασμό”. Αυτό το αναφέρω για τους γονείς που αρνούνται μια τέτοια παρέμβαση, με την υπόθεση πως δεν θα συγχωρούσαν ποτέ τον εαυτό τους εάν ένα παιδί πέθαινε από αυτή. Το παράδειγμά μου δείχνει πως η μετάνοια θα είναι ίδια όπως και να έχει, και για αυτό θα πρέπει να επιλέγεται η ασφαλέστερη μέθοδος»
Benjamin Franklin in his autobiography said:
“In 1736 I lost one of my sons, a fine boy of four years old, by the smallpox taken in the common way. I long regretted bitterly and still regret that I had not given it to him by inoculation. This I mention for the sake of the parents who omit that operation, on the supposition that they should never forgive themselves if a child died under it; my example showing that the regret may be the same either way, and that, therefore, the safer should be chosen.”
Κείμενο: Paidiatre.gr
