Πώς να πεις σε ένα νήπιο ότι η αδερφούλα, που τόσους μήνες περίμενε, δεν θα έρθει ποτέ στο σπίτι; Με ποια λόγια να την παρηγορήσεις; Νόμιζα ότι η τραγικότερη σκηνή είχε ήδη παιχτεί στην κηδεία, όταν είδα το μωρό μου μέσα στο κατάλευκο μικροσκοπικό κουτί. Μα χωράνε οι άγγελοι σε κουτιά; Αλήθεια τώρα;
Ας ξεκινήσει όμως η ιστορία από την αρχή.
Την προωρότητα την ήξερα από το πρώτο μου παιδί. Το κορίτσι μου γεννήθηκε στις 33 εβδομάδες με βάρος κάτι λιγότερο από δύο κιλά και νοσηλεύτηκε στη ΜΕΝΝ. Η πορεία της από την ημέρα που γεννήθηκε ήταν και συνεχίζει να είναι αξιοθαύμαστη. Όπως συνήθιζα να λέω, η προωρότητα άφησε τα σημάδια της μόνο σε εμένα. Φόβοι κι αγωνίες που επισκίασαν την χαρά των πρώτων μηνών. Και όμως, παρά το άγχος μου, η ευτυχία ήταν απερίγραπτη. Γιατί πράγματι, τα παιδιά είναι μεγάλη ευτυχία. Κι αναρωτιόμουν πόσο μεγαλύτερη θα μπορούσε να είναι χωρίς την σκιά της προωρότητας.
Έτσι πήρα την απόφαση για μια δεύτερη εγκυμοσύνη.
Η δεύτερη εγκυμοσύνη ήρθε γρήγορα. Αλλά ήταν και πάλι δύσκολη, από το ξεκίνημά της. Αυτό το μωρό το έκλαψα τόσες φορές. Το έκλαψα στον τρίτο μήνα όταν έτρεχα αιμόφυρτη στο νοσοκομείο, αργότερα στον τέταρτο όταν με κοίμιζαν για την περίδεση. Το έκλαψα στο σπίτι ξαπλωμένη ώρες ατελείωτες στο κρεβάτι, τα βράδια που πονούσα μέσα στο νοσοκομείο. Όταν στον έκτο μήνα, είδα στα μάτια του γιατρού μου ότι θα γεννήσω και πάλι πρόωρα.
Και τελικά γέννησα πρόωρα. Όσο κι αν παλέψαμε οι γιατροί κι εγώ. Η μπεμπούλα μου, ήρθε στη ζωή με επείγουσα καισαρική, ανήμερα του Αγίου Στυλιανού, στις 26 εβδομάδες με βάρος 980 γραμμάρια. Η Στέλλα μου. Να σας ζήσει μου εύχονταν. Θα μου ζήσει σκεφτόμουν. Και εκεί σταμάτησαν τα κλάματα. «Την ώρα της μάχης δεν χωράνε κλάματα και συγκινήσεις. Αυτά να τα αφήσεις για μετά», μου είπε μια νεογνολόγος έξω από τη ΜΕΝΝ. Και είχε δίκιο. Η πορεία της δύσκολη αλλά σταθερή. Έπινε το γάλα που αντλούσα και την έβλεπα να μεγαλώνει. Αυτό μου έδινε δύναμη να συνεχίζω. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα καταφέρω να αντλήσω γάλα υπό αυτές τις συνθήκες.
Μετά το χειρουργείο και για όσες μέρες βρισκόμουν στο νοσοκομείο, η προσπάθειά μου με το θήλαστρο ήταν άκαρπη. Το σώμα μου αιμορραγούσε, το ίδιο και η ψυχή μου. Δεν τα παράτησα. Μου είπαν ότι στην αρχή το μωρό μου μπορούσε να τραφεί αποκλειστικά με το δικό μου γάλα. Την τέταρτη μέρα είδα τις πρώτες πολύτιμες σταγόνες. Ήταν τότε που ένιωσα ότι είχα γίνει για δεύτερη φορά μαμά. Κι έτσι πέρασε κιόλας ένας μήνας. Μέχρι που μια μέρα μας ανακοίνωσαν ότι υπάρχει λοίμωξη. Ήξερα ότι οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις αποτελούν απειλή για ένα πρόωρο μωρό. Όχι όμως για το δικό μου. Έτσι ήθελα να πιστέψω τουλάχιστον. «Είσαι τόσο δυνατή, μαζί θα τα καταφέρουμε όπως κάναμε μέχρι τώρα», της ψιθύρισα πίσω από το πλέξιγκλας. Οι επόμενες μέρες μαρτυρικές για όλους μας. Για εκείνη, για εμάς, για τη μεγάλη μου κόρη που μας έβλεπε να πονάμε. «Το μικρόβιο προκάλεσε εγκεφαλική αιμορραγία», μας είπαν κι έσπασε η καρδιά μου σε χίλια κομμάτια.
Η Στέλλα μου, έδωσε για 35 μέρες την πιο γενναία μάχη. Είναι η ηρωίδα μου και θα είναι για πάντα. Εκείνο το πρωινό που χτύπησε το τηλέφωνο, έπαιζε στο ράδιο το τραγούδι του Θοδωρή Βουτσικάκη.
Πάει και δε γυρίζει πια, πάει κι απάντηση καμιά
Πάει, μα όπου κι αν ρωτάμε μας λένε ό,τι αγαπάμε
Ζωντανό θα μείνει στην καρδιά. Είναι όμορφη η ζωή.
Το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί η κόρη μου με αγκάλιασε σφιχτά.
«Μαμά δεν θέλω να ξαναφύγεις ποτέ από κοντά μου. Να μην ξαναπάς στον γιατρό. Νιώθω ότι νιώθεις Μαμά. Σ’ αγαπάω».
Γιατί η ζωή συνεχίζεται. Ακόμη και με σπασμένη καρδιά.
——-
Ευχαριστούμε θερμά την αναγνώστρια του themamagers.gr που μοιράστηκε μαζί μας αυτό το σπουδαίο κείμενο.
© Απαγορεύεται, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια, η οποιαδήποτε χρήση, εκμετάλλευση, δημοσίευση, αναδημοσίευση, αντιγραφή του κειμένου.
Διαβάστε επίσης:
«Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο…»
