«Όταν τον βλέπω στην τάξη, με πιάνει νευρικότητα, με πιάνει ανατριχίλα, όπως την πρώτη φορά που τον είδα και τον ερωτεύτηκα. Και κάθε φορά που τον βλέπω, νιώθω έτσι. Νιώθω ότι μου αρέσει, ότι τον αγαπώ…

– Και του μιλάς πολύ (του Χοσέ);

– Ναι. Αλλά όχι ότι είναι κι εκείνος ερωτευμένος μαζί μου ή κάτι τέτοιο. Όχι. Πάντα ήθελα να μου πει ότι του αρέσω κι εγώ, ότι μ’ αγαπάει, ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, ότι θέλει να με βλέπει, αλλά ποτέ δεν μου έχει πει κάτι τέτοιο, ακόμη κι όταν μιλάμε.

Αυτό είναι το κουνέλι μου, ο “Doc” κι αυτός μ’ αγαπάει…

Καμιά φορά στον ύπνο μου βλέπω ότι κοιμόμαστε και ονειρευόμαστε μαζί, ότι είμαστε τόσο κοντά, όσο είστε εσείς τώρα κι ότι ποτέ δεν θα μας χωρίσει κανείς. Κι ότι μια μέρα θα κάνουμε παιδιά, ότι θα παντρευτούμε και όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι, όταν μεγαλώνουν…

– Πιστεύεις ότι θα πάψεις ποτέ να είσαι ερωτευμένη με τον Χοσέ;

Όχι. Από την στιγμή που τρέχω ξοπίσω του τόσο καιρό, δεν νομίζω, όχι. Όταν μεγαλώσω θα ήθελα να βγαίνω με το αγόρι μου, να πηγαίνω σε πάρτι και σε συναυλίες στην Αβάνα. Να ζω σε ένα ωραίο μέρος που δεν θα έχει καβγάδες και τέτοια πράγματα και θα παίζει ρομαντική μουσική. Και θα παίζει και το τραγούδι που θέλω να του αφιερώσω.  Και τότε θα με θέλει και θα με βλέπει και θα με κρατάει και θα με φιλάει και θα μου λέει ότι με αγαπάει και δεν θα με αφήσει ποτέ και θα μείνουμε παντρεμένοι για πάντα.

Αυτό κάνεις, όταν μεγαλώνεις…».

Η γεμάτη αθωότητα και γι’ αυτό σχεδόν σπαρακτική αφήγηση της μικρής είναι αυτό που προέκυψε στην Κούβα από τον Horatio Baltz και όταν συμμετείχε σε ένα από τα κινηματογραφικά εργαστήρια του Βέρνερ Χέρτζογκ. Η Μαριμπέλ που έγινε η βασική πρωταγωνίστρια αυτού του μικρού μήκους φιλμ κατάγεται από την αγροτική περιοχή του Pueblo Textil και αυτά είναι όσα είπε, όταν της ζήτησαν να μιλήσει για την αγάπη.