Ένα ηλιόλουστο πρωινό στα βάθη της παιδικής μου ηλικίας που έπληττα τρομερά γιατί κανείς δε μου έδινε σημασία, κατέστρωσα ένα κωμικά αξιολύπητο σχέδιο. Ζωγράφισα σ’ένα χαρτί ένα κορίτσι με καστανά μαλλιά που να μου μοιάζει και το πέταξα από τον τρίτο όροφο στο δρόμο. Ύστερα κρύφτηκα πίσω από μια γλάστρα και περίμενα. Σε λίγη ώρα που η γιαγιά μου θα με αναζητούσε για να φάμε, θα κοιτούσε κάτω, θα έβλεπε τη ζωγραφιά και θα πίστευε ότι έπεσα από το μπαλκόνι, με πάτησε διερχόμενο αυτοκίνητο κι έγινα χαλκομανία.
Το σχέδιο μου εξελίχθηκε σε φιάσκο (άντε καλέ). Και πριν προλάβει κανείς να σκεφτεί ότι ήμουν διανοητικά καθυστερημένη, να ξέρει ο κανείς ότι ήμουν μοναχοπαίδι και μερικές φορές τα μοναχοπαίδια βαριούνται ΠΟΛΥ.
Πόσο πια να παίξεις τη βασίλισσα και τη δούλα ταυτόχρονα; Πόσο να παίξεις το γιατρό και τον ασθενή ή τη δασκάλα και το μαθητή ή το δικηγόρο και τον πελάτη την ίδια στιγμή; Πόσο να μιλήσεις με τον εαυτό σου; (το οποίο όπως αποδείχτηκε μεγαλώνοντας δεν υποχωρεί, αντίθετα χειροτερεύει).
Μια άλλη μέρα ήθελα διακαώς κάτι που η μαμά μου δε μου το έπαιρνε κι έτσι αποφάσισα να δείξω πόσα ψυχολογικά προβλήματα μου δημιουργήθηκαν από την έλλειψή του. Βγήκα στο μπαλκόνι και ξεκίνησα να σκαρφαλώνω στο κάγκελο απειλώντας ότι θα πέσω. Η μαμά μου έτρεξε τρομαγμένη να με σώσει.
Ακόμα θυμάμαι την ηδονή που ένιωσα από το φόβο της μη με χάσει.
Ήμουν το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου. Η αλλιώς το παιδί που πέφτει απ’ τα μπαλκόνια.
Τότε αποφάσισα ότι θα το ξαναέκανα κάθε φορά που δεν γινόταν αυτό που ήθελα.
Άλλη μια φορά το έχαψε, μετά θα έπρεπε να πέσω στ’ αλήθεια για να με πάρει στα σοβαρά. Δεν ανέφερα τα παραπάνω για να δείξω πόσο ζαβή ήμουν μικρή, αλλά για ν’ αναδείξω την ανάγκη γι’αγάπη και για προσοχή που έχουμε όλοι και με πόσο λάθος τρόπους την αναζητάμε.
Είτε τρώμε ασταμάτητα και μεταμορφωνόμαστε σε ογκώδη θηλαστικά με προβλήματα υγείας. Είτε φωνάζουμε πολύ για να ακουστούμε. Είτε ντυνόμαστε ακραία. Είτε μιλάμε πολύ δυνατά και ασταμάτητα. Είτε βρίζουμε/καταπιέζουμε/πνίγουμε τον άλλον για να μας αγαπήσει περισσότερο. Είτε γράφουμε στο internet κάθε δυο λεπτά πότε τρώμε πότε κατουράμε πότε νυστάζουμε. Είτε ξεβρακωνόμαστε διαρκώς για να τονίσουμε απελπισμένα τη σεξουαλικότητά μας.
Πίσω από κάθε υπερβολή κρύβεται μια τρύπα που τη γεμίζουμε με λέξεις, καπνό, βρισιές, φαγητό, σιωπή, ποτό, ακροβατικά και καραγκιοζιλίκια.
Επίσης, αν δεις στον ύπνο σου ζαμπόν σημαίνει, λέει, ότι αναζητάς την προσοχή, αλλά έλεος, μπορεί, απλώς, να πεινάς.
Διαβάστε επίσης:
«Όλες οι φίλες σου θέλουν το κακό σου» – εκτός από τη μαμά
Μόνο η μανούλα καταπιέζει καλύτερα
