Δεν κόλλησα τον HIV χάρη σε μια σειρά από συγκυρίες:
γεννήθηκα το ’79, κι άρα ως παιδάκι -ως γκέι αγόρι- πρόλαβα να τρομάξω, και να μορφωθώ σχετικά με τον φονικό ιό.
Η ερωτική μου ζωή άρχισε κάπου το ’97, όταν πλέον υπήρχαν κοκτέιλ (έστω και με μπόλικες παρενέργειες) που έσωζαν τη ζωή των οροθετικών.
Υπήρξα, ως εκ τούτου, προσεχτικός – αλλά και τυχερός:
είναι πανεύκολη η στραβή την ώρα του πάθους, και βεβαίως, αν είχα γεννηθεί πέντε-έξι χρόνια νωρίτερα, θα ήμουν αναμφίβολα ένας απ’ τους αναρίθμητους τριαντάρηδες που έσβησαν άδοξα, μες στη μοναξιά και την καταλαλιά της κοινωνίας.
Είχα, επιπλέον, την τύχη να γνωρίσω οροθετικούς που με βοήθησαν να επεκτείνω την εκπαίδευση και την αντίληψή μου, να καταλάβω τι σημαίνει να ζεις με ένα στίγμα που ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την πρώτη επίσημη διάγνωση του έιτζ, παραμένει κραταιό.
Έτσι, κι ας διαφωνεί η βιολογία μου, νιώθω σαν να είμαι κι εγώ οροθετικός -θα μπορούσα πανεύκολα να είμαι, άλλωστε- και να λυπάμαι, και να οργίζομαι, όταν βλέπω την ασυγχώρητη έλλειψη πληροφόρησης που καθιστά το στίγμα πανίσχυρο.
Όχι, δεν θα κολλήσεις απ’ την τουαλέτα, τα σκεύη, τις αγκαλιές και τα φιλιά.
Αποδεδειγμένα, αν ο οροθετικός παίρνει τα φάρμακά του, παύει να είναι μεταδοτικός – άρα δεν θα κολλήσεις ούτε με το σεξ, αν κι η προφύλαξη είναι κανόνας, για να είμαστε προστατευμένοι από τα ποικίλα άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Έπειτα από δεκαετίες αγώνων, κι εκατόμβες νέων ανθρώπων, είναι επιτέλους ώρα να δούμε τον οροθετικό μας συνάνθρωπο με γνώση, σεβασμό και καλοσύνη.
Το μόνο που μας κάνει διαφορετικούς είναι ένα χάπι τη μέρα.
(Κι εγώ, που παίρνω πέντε καθ’ εκάστην, για να παραμένω υγιής, δεν νιώθω καμιά απολύτως διαφορά).
