Το σχολείο είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Ως ένα σημείο αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία, αντικατοπτρίζονται άλλοτε σε αδρές άλλοτε σε λεπτές, υποβόσκουσες, γραμμές στα σχολεία.
Η φετινή χρονιά έχει μια κύρια ιδιαιτερότητα. Κυλά μετά από ενάμιση σχεδόν χρόνο χωρίς δια ζώσης εκπαίδευση.
Στα παιδιά είναι φανερή η έλλειψη, ή η περιορισμένη απόκτηση, βασικών δεξιοτήτων του αναπτυξιακού σταδίου στο οποίο βρίσκονταν στα χρόνια της πανδημίας.
Η ανάγκη για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος είναι μεγάλη. Και η δουλειά γίνεται στα σχολεία.
Η εκπαίδευση χρειάζεται χρόνο. Είναι ο πιο δυσκίνητος στις αλλαγές θεσμός είτε για πολιτικούς λόγους, είτε για πραγματικούς/ουσιαστικούς λόγους αφού αλληλεπιδρούν πάρα πολλά άτομα στη διαδικασία της μάθησης και της κοινωνικοποίησης και οι αλλαγές δεν γίνονται εύκολα και ταυτόχρονα αντιληπτές από όλους και όλες, ούτε με τον ίδιο τρόπο. Αλλά και ούτε σε αυτά που πρέπει να γίνουν συμφωνούν όλοι και όλες (αφήστε που δεν έχει ανοίξει ποτέ διάλογος για αυτά)
Τι συμβαίνει, λοιπόν, στα σχολεία τώρα στην καρδιά της πανδημίας;
Θα μπορούσαμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων για αυτό που συμβαίνει στα σχολεία. Δεν είναι δουλειά των εκπαιδευτικών. Δουλειά μας είναι να «γιατρέψουμε τις πληγές»
Δουλειά μας είναι η εκπαιδευτική πράξη.
Ίσως θα έπρεπε αυτοί των οποίων δουλειά είναι (μελετητές, ερευνητές, Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του υπουργείου) να το κάνουν, δηλαδή να ερευνήσουν, να μελετήσουν και να προτείνουν λύσεις (για το τι συμβαίνει στα σχολεία και για το τι πρέπει να γίνει) αν και πολύ αμφιβάλλω. Το κάνουν, ήδη, λίγοι. Και αυτοί θα το κάνουν ως το τέλος. Όχι οι πολλοί, όχι η επίσημη πολιτεία με τα θεσμικά της όργανα.
Τι συμβαίνει , όμως, στα σχολεία μέσα από τη ματιά των εκπαιδευτικών;
Ένας πολύ μεγάλος αγώνας. Αυτό συμβαίνει.
Οι κατασυκοφαντημένοι εκπαιδευτικοί, οι τεμπέληδες, οι λουφαδόροι, οι υπάλληλοι (αυτό συνήθως λέγεται απαξιωτικά, με μία σύσπαση αποδοκιμασίας στο πρόσωπο) έσωσαν την τιμή τους στον τιτάνιο αγώνα τους κατά τη διάρκεια της εποχής «των κλειστών σχολείων»
Με ελάχιστα μέσα, με απίστευτες ώρες δουλειάς, με μισθούς-κοροϊδία, πάλεψαν και περιόρισαν τη ζημιά, ενέπνευσαν τα παιδιά και τις οικογένειες και κράτησαν ψηλά τη σημαία του πολυτιμότερου αγαθού στη ζωή ενός ανθρώπου (μετά την αξία της ίδιας της ζωής) του αγαθού της εκπαίδευσης και της διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
(Ναι, ξέρω, ξέρω, υπάρχουν και οι ολίγιστοι. Αλλά ας μη μιλάμε για τους λίγους που χαλάνε την εικόνα. Ας μιλήσουμε επιτέλους για αυτούς/ες που χρωματίζουν την εικόνα. Που είναι και η πλειοψηφία)
Τι συμβαίνει, τώρα, στα σχολεία;
Οι πληγές γιατρεύονται. Αργά και σταθερά, μέσα στην απορρύθμιση της κοινωνίας, μέσα στους καθημερινούς θανάτους και τα κρούσματα, μέσα στις διαμάχες, την καταστροφή και τις εντάσεις αλλά και τους αντιεμβολιαστές, τα σχολεία λειτουργούν και βρίσκουν αργά και σταθερά τα βήματά τους, προχωρούν μπροστά, έτσι όπως θα έπρεπε να κάνουν τα σχολεία.
Μιλάμε συχνά με φίλους εκπαιδευτικούς. Χρόνια μαζί, σε σχολεία διαφορετικών περιοχών της πόλης και της χώρας, «στο ίδιο μήκος κύματος» καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Αν δεν ξανακλείσουμε, τότε έως το τέλος της χρονιάς θα έχουν γίνει τεράστια βήματα μπροστά. Βλέπετε το long-covid σύνδρομο δεν αφήνει «ζημιές» μόνο στην υγεία όσων νόσησαν. Άφησε «ζημιές» που πρέπει αργά και σταθερά να αποκατασταθούν και στην εκπαίδευση.
Γι’ αυτό, εμβολιαστείτε, φοράτε μάσκες, κρατάτε αποστάσεις και στηρίξτε τους εκπαιδευτικούς των παιδιών σας.
Δεν έχει κανένα νόημα η παρέμβαση στο έργο τους, δεν έχει κανένα νόημα η απαξίωσή τους στα μάτια των παιδιών τους από τους γονείς τους.
Γιατί, ναι, οι γονείς παρεμβαίνουν. Όχι όλοι. Οι λιγότεροι. Όχι όλοι με τον ίδιο αγενή τρόπο αλλά αυτοί οι λίγοι το κάνουν. Όσοι αρκούν για να αποσταθεροποιήσουν την αυτοπεποίθηση ενός εκπαιδευτικού. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα σχολεία, όλου του κόσμου. Και οι παρεμβάσεις αυτές είναι συνήθως λανθασμένες, και οδηγούν σε αχρείαστες συγκρούσεις.
Εμβολιαστείτε, φοράτε μάσκες, κρατάτε αποστάσεις και αφήστε τους εκπαιδευτικούς να κάνουν τη δουλειά τους. Και τέλος πάντων δεν ξέρετε τα πάντα (όσοι/ες νομίζετε ότι τα ξέρετε)
Στηρίξτε τους εκπαιδευτικούς των παιδιών σας. Η δουλειά τους είναι μία από τις σκληρότερες δουλειές την εποχή της πανδημίας. (Η καλύτερη δουλειά του κόσμου παρόλες τις δυσκολίες).
Το διαβάσαμε στις Ιστορίες Σχολείου. Ευχαριστούμε θερμά!
