Πόσες πεποιθήσεις κουβαλάμε που μας στριμώχνουν και μας στερούν τις επιλογές μας;
Την δεύτερη μέρα του σχολείου έτυχε να πάω πιο μπροστά από την ώρα που σχολάει. Εκεί που περίμενα είχα οπτική πρόσβαση στο μέρος της αυλής που έτυχε να είχε βγει το τμήμα του. Τον είδα. Μόνο. Όλα τα παιδιά να παίζουν μαζί, ακόμα δύο υποομάδες με λιγότερα παιδιά, και εκείνος μόνος στην μία άκρη.
Μέχρι να τελειώνει και να βγει (μεσολάβησαν περίπου 8 λεπτά), οι σκέψεις έπεφταν σαν κατακλυσμός: Είναι μόνος του, Δε παίζει με κάνεναν, Στεναχωριέται, Απομονώνεται, Θα μιλήσει το σχολείο, Θέε μου τι έχω κάνει;, Δε θα θέλει να πάει, Πρέπει να μάθω γιατί, Τι θα του πω μόλις τον δω; Πως θα μάθω πληροφορίες κτλ κτλ κτλ….
Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από τον ήχο των τροχήλατων σακιδίων στην κορυφή της σκάλας. Έφυγα για λίγο από τις σκέψεις μου και ξαφνικά τον είδα από μακρυά, να έρχεται προς εμένα με ένα τεράστιο χαμόγελο πριν καν με δει. Είχε το βλέμμα της ήρεμης, σίγουρης ικανοποίησης και όταν ένας δάσκαλος του πρότεινε να τον βοηθήσει με την τσάντα, εκείνος είπε αυτό το κλασσικό “Όχι, όχι , μπορώ…!”.
Όλες οι σκέψεις μου ξεκίνησαν να σπάνε σαν γυαλιά και να ακούω τον ήχο μέσα στα αυτιά μου. Εκείνος ήταν ευτυχισμένος, τον έβλεπα πως περπατούσε. Όταν συναντήθηκαμε άρχισε να μου λέει πόσο ωραία πέρασε.
Χρειαζόταν να μάθω κάτι παραπάνω; Όχι! Η εικόνα που είδα ήταν αληθινή; Φυσικά και ναι! Όμως οι σκέψεις που έκανα και φυσικά οι ερμηνείες για την εικόνα αυτή ήταν μόνο δικές μου. Αληθινές κι αυτές αλλά δικές μου, χωρίς να έχουν καμμία σχέση με αυτό που ένιωσε το παιδί.
Ακόμα και αν τον προβλημάτιζε αυτό που βίωσε, χρειαζόταν να αισθανθεί ασφάλεια να το μοιραστεί μαζί μου και όχι να το αποσπάσω.
Πόσο βαθιά έχω την πεποίθηση ότι το σχολείο για να το αγαπάς και να περνάς καλά χρειάζεται να παίζεις με πολλά παιδιά στην αυλή, να είσαι χαρούμενος και πάντα με παρέα. Είναι όμως μια πεποίθηση – δεν είναι αυτονόητη αλήθεια.
Μια πεποίθηση που μου στερεί το χώρο να συμπεριλάβω τη διαφορετική εμπειρία του παιδιού και τα συναισθήματα που έχει για αυτό.
Αν σε εμένα και στη σχέση μας, το παιδί στριμώχνεται, πώς θα καταφέρει να ανακαλύψει όλον τον εαυτό του; Να ανταμώσει με όλες τις επιλογές του;
Είναι πολλές αυτές οι πεποιθήσεις που έχουμε για τους κοινωνικούς μας ρόλους και για τα παιδιά. Μας βοηθάνε να μοιραζόμαστε νοήματα και ίσως να προλαβαίνουμε καταστάσεις. Δεν υποκαθιστούν όμως ποτέ την αληθινή επικοινωνία που συμβαίνει με το παιδί.
Το ένα μάτι μας στο παιδί και το άλλο μέσα μας. Κάπως έτσι φαίνεται να ανοίγει ο δρόμος όσο μεγαλώνουν…Μέσα μας για να διακρίνουμε τις πεποιθήσεις μας και στο παιδί για να ακολουθούμε αυτό που μας δείχνει…
Ας μην στριμώχνεται…Ας χωράει ολόκληρο!
