Έβαλες τα καλά σου να πας πρώτη μέρα στο σχολείο.
“Πήγαμε αγκαλιά και φτάσαμε κολλημένοι.
Ήξερα πως θα είναι δύσκολα γιατί ήμουν βουρκωμένη από το προηγούμενο βράδυ. Δεν ξέρω αν εσύ κοιμήθηκες. Εγώ πάλι καθόλου.
Έπρεπε να σε πάω να σε αφήσω και να φύγω. Ούτε σταδιακή προσαρμογή ούτε τίποτα.
Σου είπα πως θα έρθω να σε πάρω όταν το ρολόι δείξει το 1. Έκλαιγες και σε άφησα στην δασκάλα σου. Έκλαιγαν κι άλλα μικρά.
Καλή φάνηκε – δεν την ξέρω προσωπικά. Ξέρω όμως πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνη σου σε μια αίθουσα με πολλά παιδιά να κλαίνε. Τί να κάνει κι αυτή; Ποιο να πρωτο-αγκαλιάσει; θα τα αγκαλιάσει;
Έφυγα κι εγώ να κλάψω παρακεί”
Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Ο δεύτερος μεγάλος αποχωρισμός μετά τον αποθηλασμό.
Ας μην είμαστε τόσο αυστηροί με όσους γονείς δυσκολεύονται. Το παιδί νευρολογικά δεν είναι το ίδιο έτοιμο στα 2 όπως είναι στα 5 για αυτόν τον αποχωρισμό. Και ο γονιός αυτό το καταλαβαίνει. Το αισθάνεται. Ούτε ο ίδιος είναι έτοιμος.
Ας είμαστε περισσότερο συμπεριληπτικοί και λιγότερο επικριτικοί.
Ακόμα κι αν εμείς τα καταφέραμε πιο εύκολα, ας μην κάνουμε ακόμα δυσκολότερη μια ήδη δύσκολη συνθήκη για άλλους.
Δεν υπάρχει κάποιος διαγωνισμός καλύτερου γονέα. Ενσυναίσθηση κι όλα θα πάνε καλά.
Το διαβάσαμε στη σελίδα Μικρό Βουνό. Ευχαριστούμε θερμά!
