Όλοι οι γονείς είμαστε διαφορετικοί.
Αγοράζουμε διαφορετικές πάνες, άλλοι παίζουν χαρούμενα με τα παιδιά τους και άλλοι χρειάζονται ηρεμιστικό μετά από μια ώρα παιχνίδι.
Κάποιοι αφήνουν το μωρό τους να κλαίει και άλλοι θεωρούν βάρβαρη αυτήν την τακτική. Μερικοί θηλάζουν τα παιδιά στην προσχολική ηλικία, ενώ άλλοι δεν μπορούν καν να το διανοηθούν. Άλλοι τα αφήνουν να πάρουν μόνα τους το λεωφορείο, για να γίνουν ανεξάρτητα, ενώ άλλοι το βρίσκουν άκρως επικίνδυνο.
Μας βάζουν ή βάζουμε οι ίδιοι ταμπέλες: «προσκολλημένος γονέας», «γονέας ελικόπτερο», «μαμά τίγρης», «φυσικός γονέας» κ.λ.π. Μερικές από αυτές τις ταμπέλες έχουν γίνει συνώνυμες με χαρακτηρισμούς, όπως υπερπροστατευτικός, υπερβολικά ανεκτικός, ή καταθλιπτικός.
Όμως, τι προσφέρουν οι ταμπέλες και τι μας στερούν; Εξετάζοντας μερικά θετικά και αρνητικά στοιχεία, ίσως πάρουμε μια ιδέα σχετικά με το αν πρέπει να τις κρατήσουμε ή όχι.
Τα θετικά: Εμείς καταλαβαινόμαστε
Είναι θαυμάσιο να μας περιτριγυρίζουν ομοϊδεάτες γονείς. Δεν χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε τις αποφάσεις μας για τη γέννηση και την εκπαίδευση του παιδιού ή τους κανόνες του ύπνου. Κανείς δεν μας ρωτά γιατί κάνουμε αυτό ή εκείνο; Γιατί ακολουθούμε την τάδε ή την δείνα τακτική; Γιατί κι αυτοί κάνουν ακριβώς τα ίδια με εμάς.
Δηλώνοντας στο κοινωνικό σας περιβάλλον ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι είστε «προσκολλημένοι γονείς» ή “μοντέρνοι γονείς” ή οτιδήποτε άλλο, προσελκύετε κι άλλους γονείς ίδιας κατηγορίας μ’εσάς. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει αρνητικό.
Τα αρνητικά: Εμείς και εσείς
Όσο βάζουμε ταμπέλες στους εαυτούς μας ή τους άλλους, τόσο διαχωριζόμαστε σαν γονείς. Έτσι όμως, πού βρίσκουμε κοινό έδαφος; Αποκλείουμε από τον περίγυρο μας γονείς με διαφορετική νοοτροπία από τη δική μας;
Δυστυχώς η απάντηση είναι ναι. Μπορείτε να το διαπιστώσετε απλά αν επισκεφτείτε ένα σχετικό forum στο internet και διαβάσετε τα σχόλια και τις διαφωνίες μεταξύ των γονέων.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή, όταν υπάρχει διαφωνία, δημιουργείται δυσαρέσκεια και άμυνα. Δεν υπάρχει καλύτερη γονική πηγή από τους άλλους γονείς. Όμως, όταν διαχωριζόμαστε, μπορούμε να γίνουμε αρνητικοί στο να μάθουμε κάτι καινούριο και χρήσιμο από τους άλλους. Που, όσο κι αν διαφέρουν από τη δική μας νοοτροπία, έχουν διαφορετικές εμπειρίες να μοιραστούν.
Θετικό: Για να το κάνουν και οι άλλοι είναι σωστό
Το να γίνεσαι γονιός είναι κάτι καινούριο, μεγάλο και λίγο τρομακτικό.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που άκουσα τον όρο «προσκολλημένος γονέας». Πιο πριν, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι υπήρχαν κι άλλοι γονείς, με απόψεις και πρακτικές ίδιες με τις δικές μου. Όσα μου αφηγήθηκαν, με βοήθησαν να ξεπεράσω την ανησυχία μου σχετικά με το αν είμαι καλή μητέρα.
Το να βάζουμε ταμπέλες σε ότι κάνουμε ίσως είναι θέμα ενδυνάμωσης και επικύρωσης ότι δεν τα πάω και τόσο άσχημα.
Αρνητικό: Συνέπεια στην ταμπέλα κι ας είναι λάθος
Έμεινα άφωνη, όταν κάποιος μου είπε ότι σαν «προσκολλημένη μητέρα», δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιώ φούρνο μικροκυμάτων!
Σαν μέλη μιας ομάδας, ακολουθούμε τις “νόρμες” της συγκεκριμένης ομάδας. Όμως τι γίνεται όταν παρεκκλίνουμε από τις “προσδοκίες” των ομοϊδεατών γονέων στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;
Για παράδειγμα, είμαι ή όχι «προσκολλημένη μητέρα» αν δεν θηλάζω το παιδί μου μέχρι την προσχολική ηλικία, αλλά εξακολουθώ να κοιμάμαι μαζί του; Ή το κουβαλάω πάντα μαζί μου όπου κι αν πάω; Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρώ, για να χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο και ποιες όχι;
Άρα οι προσδοκίες των άλλων πορεύονται χέρι-χέρι με τις ταμπέλες που κουβαλάμε ή που μας έχουν κολλήσει.
Όμως, το πώς βλέπουμε τους εαυτούς μας, δεν θα έπρεπε να βασίζεται στις προσδοκίες των άλλων. Δεν χρειάζεται να περάσουμε κάποιο τεστ ή να πάρουμε κάποια έγκριση για το τι είδους γονείς είμαστε.
Ο τρόπος που ακολουθεί κάποιος για να μεγαλώσει το παιδί του, δεν είναι δόγμα.
Και δεν έχει δικαίωμα να μου το επιβάλει. Είναι απλά ο τρόπος του.
Άλλωστε αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε εμείς καλά με τον εαυτό μας.
