Κάπου εδώ να πούμε πως αν δεν “γέμισες μπαταρίες”, αν δεν πέρασες “μαγευτικά”, αν δεν κατάφερες να “κατεβάσεις τα ρολά”, να “πάρεις δύναμη”, να “επιστρέψεις γεμάτη εικόνες κι εμπειρίες”, είναι εντάξει.
Αν όλα τα πλάνα ήρθαν ανάποδα, αν η πραγματικότητα ή οι ειδήσεις σε βρήκαν και σε τσάκισαν και αν βγήκε η κούραση χωρίς να δώσει τη θέση της στη χαλάρωση, είναι οκ.
Γενικά αν το φετινό καλοκαίρι ήταν αγχωμένο και έφτασες καταιδρωμένος ως εδώ, αν τσαλακώθηκες λίγο παραπάνω όσο μανιωδώς κι αν τέντωνες τις γωνίες να ισιώσουν, είναι εντάξει.
Δεν έκανες κάτι λάθος, δεν θα έπρεπε να έχεις αδράξει την ευκαιρία, δεν είσαι αγνώμων, δεν έκανες κάτι λάθος.
Μια τόσο μακρά περίοδος συλλογικού άγχους σε συνθήκες συνεχιζόμενης κρίσης (υγείας/οικονομικής/ανθρωπιστικής/κοινωνικοπολιτικής/έμφυλης) θέλει χρόνο.
Είναι υπέροχο μα συχνά αδύνατο σε μικρό χρονικό διάστημα να μπορέσει κανείς να επεξεργαστεί όλη αυτή την πίεση, να μεταβολίσει το άγχος, να ανακατευθύνει την ενέργειά του και να φτάσει σε επίπεδα επιθυμητής χαλάρωσης και λειτουργικότητας.
Και αυτό είναι εντάξει γιατί η ζωή μας όλη δεν είναι ένα καλοκαίρι. Και χρειάζεται να αναγνωρίσουμε την ανάγκη μας να πάρουμε χρόνο. Να διεκδικήσουμε χρόνο ακόμα κι απο την … φθινοπωρινή παραγωγικότητά μας για να ανασυγκροτηθούμε, να ανασυνταχθούμε και να ξαναβρούμε το περίγραμμά μας μέσα σε όλο αυτό το χάος.
via Amaryllis Paidousi (ευχαριστούμε θερμά)
