Τα διάβασα τα περίφημα αποσπάσματα του ημερολογίου της Καρολάιν.
Τι διάβασα;
Αυτοενοχοποίηση.
Περιστατικά βίας που -ω, τι έκπληξη- ξεκινούσαν πάντα από την ίδια.
Τον κλώτσησα, τον χτύπησα, έφταιγα, οι ορμόνες μου, οι διαθέσεις μου, κ.λπ.
ΕΦΤΑΙΓΑ.
Αν δεν ήταν τρομακτικό, θα ήταν αστείο το πόσο συμφωνουν με την εκδοχή του πανέμορφου Μπάμπη, ο οποίος είπε ούτε λίγο ουτε πολύ ότι του ‘χε κάνει τη ζωή πατίνι.
Η 20χρονη…
Θυμήθηκα, για μια ακόμη φορά, εκείνη τη σκηνή της ζωής μου που ζούσα μόνη μου σε ένα απομονωμένο μέρος σε μια ξένη χώρα, με δύο μωρά, είχα επάνω μου τριανταδύο ειδών κατάθλιψης, από επιλόχια ως καιρική, και είχα πει του τότε συζύγου μου ότι χρειάζομαι βοήθεια και μου είχε απαντήσει, πριν φύγει για ένα ακόμη ταξίδι:
«Collect your shit, εγώ σου παρέχω τα πάντα, βοήθησε τον εαυτό σου και γίνε καλά».
Δολοφόνησε κι εκείνος τότε.
Όχι εμένα μόνο, αλλά κυρίως τη σχέση μας, η οποία ουσιαστικά τελείωσε εκεί.
Δεν μπόρεσα να τον εμπιστευτώ ποτέ ξανά, δεν τον ακολούθησα όταν έφυγε πάλι για το εξωτερικό, δεν θα του επέτρεπα ποτέ ξανά να με αδειάσει.
Ήρθε να μου ζητήσει συγνώμη, χρόνια αργότερα, έχω και μάρτυρα, διαβάζει (ο μάρτυρας).
Να την βάλει τη συγγνώμη του, είπαμε χτες που.
Παπάρια συγνώμη, επίσης, ήξερε πολύ καλά να το παίζει το παιχνίδι της συναισθηματικής ενοχοποίησης κι αυτός.
Ενοχές
Μια ζωή με κατέτρεχαν οι ενοχές.
Εγώ έφταιγα που με πιάναν ξαφνικά τα κλάματα.
Εγώ έφταιγα που είχα γίνει σκιά του εαυτού μου.
Εγώ έφταιγα που διαλύθηκε ο γάμος μου.
Εγώ εφταιγα που ο ιξ Μπάμπης, αφού με είχε κάνει κουρέλι μού ζήταγε μετά τα ρέστα.
Αμ, δεν έφταιγα εγώ.
Όπως δεν έφταιγα και για κανέναν άλλο χειριστικό και ναρκισσιστικό Μπάμπη απ’ αυτούς που πήγαινα κι έμπλεκα μια ζωή.
Εμένα, της 50πλας, μορφωμένης, έξυπνης, μπλα μπλα, μου χρειάστηκαν κοντά δύο χρόνια και ο χειρότερος από τους χειρότερους Μπάμπηδες προκειμένου να καταλάβω, να μάθω, να βάλω τον εαυτό μου, τους Μπάμπηδες και τα πράγματα στη σωστή τους σειρά και να δω την αλήθεια.
Κοντά δύο χρόνια πολύ σκληρής δουλειάς για να αντιληφθώ την πραγματικότητα.
Πώς και πόσο εύκολα αφήνουμε τους Μπάμπηδες να μας βάλουν στο έργο τους, να μας χειρίζονται, να μας ξεζουμίσουν και μόλις ορθώσουμε ανάστημα για τις δικές μας ανάγκες να μας «δολοφονούν».
Άμα δεν τον είχαν τσιμπήσει τιν Μπάμπη, σε έξι μήνες θα είχε βρει την επόμενη Καρολάιν να παίζει μαζί της το έργο του μεγάλου ινσταγκραμικού έρωτα και να της πηγαίνει λουλούδια με το ελικόπτερο.
Παίζω τα παιδιά μου σ’ αυτό.
Είναι τέξτμπουκ οι Μπάμπηδες.
Εμένα της ξύπνιας, λοιπόν, μου πήρε δύο χρόνια και θα μου πάρει πολύ ακομη, διότι δεν αρκεί να μάθεις την αλήθεια και να την καταλάβεις.
Μετά πας και στα γιατί έγινες έτσι και τα επέτρεψες αυτά, που είναι και η πιο δύσκολη δουλειά.
Η 20χρονη Καρολάιν, που την είχε βουτήξει από τα 14 ο Μπάμπης (θα πούμε αλλού γι αυτό), από που να ξέρει;
Πώς να μάθει;
Πάνω που πήγε να αρχίσει να καταλαβαίνει, της έχωσε τη μούρη στο μαξιλάρι αυτός και δεν έμαθε ποτέ.
Πέθανε με ενοχές.
Εμένα αυτό με συγκλονίζει πιο πολύ.
Και το μόνο που σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες είναι ότι πρέπει να βρούμε έναν τρόπο.
Έναν τρόπο να μαθαίνουν τα κορίτσια μας από μικρά για τους Μπάμπηδες, που έρχονται να τις παραμυθιάσουν και να γεμίσουν τα κενά που γενιές και γενιές κακής γονεϊκότητας και κακής κοινωνίας έχουν αφήσει μέσα τους.
Να τις παραμυθιάσουν, να τις κάνουν εργαλεία στα εγώ τους, να τις γεμίσουν ενοχές και να τους χώσουν μετά τη μούρη στο μαξιλάρι.
Θα τον βρω τον τρόπο.
Και όχι μόνο για το δικό μου κορίτσι.
[Ένα εξαιρετικό κείμενο από την Maria Dedoussi. Ευχαριστούμε θερμά].
