ΤΟ ΠΡΟΩΡΟ
Με πήρε μια μητέρα στο τηλέφωνο. Καλή της ώρα.
«Έχω γιατρέ μου ένα παιδί που έχει γεννηθεί πρόωρο. Και θέλω να μας αναλάβετε.»
«Να σας ζήσει, κυρία μου. Πότε βγήκατε από το μαιευτήριο;»
«Πριν έξι χρόνια», μου απάντησε.
To keep the long story, short:
Ένα κοριτσάκι που είχε κάποτε γεννηθεί 36 εβδομάδων και 2,500 κιλα. Αυτό ειναι όλο. Ούτε προβλήματα, ούτε περιπέτειες.
Η μάνα ακόμη «πρόωρο» το έλεγε. Το κουβαλούσε μέσα της. Μου έχει ξανασυμβεί. Πολλές φορές.
Η άλλη μου λέει ότι «έχω μια φίλη που θέλει να αλλάξει παιδίατρο και θέλει οπωσδήποτε να έρθει σε σένα. Έχει ενα πρόωρο. Θα πάει τον Σεπτέμβριο μαζί με τον δικό μου νήπια…» Νήπια! Το βλέπω το παιδί, τι να πω; Αλίμονο κι αν υπήρχε ένας σε αυτόν τον κόσμο που θα έβλεπε αυτό το παιδί και θα έλεγε ότι γεννήθηκε 33 εβδομάδων.
Φταίμε ίσως και οι γιατροί, αλλά σίγουρα φταίει και αυτό το περίεργο και ενίοτε κομπλεξικό κονκλάβιο που λέγεται «περίγυρος».
«Η μια γέννησε ένα πρόωρο, η άλλη με εξωσωματική, και η παράλλη δεν μπόρεσε να το θηλάσει»
Νεάτερνταλ εν έτει 2021, κοινώς. Και μια ρετσινιά, συνήθως χωρίς κανένα περιεχόμενο, για το ταξίδι της νέας μητέρας, βαρίδι για τον δρόμο μπροστά.
Ειμαι περήφανος για τα πρόωρα του ιατρείου. Η «μεταμόρφωσή» τους μέσα στα χρόνια είναι ίσως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για εμάς:
«Το θυμάσαι, Γιώργο, πως ήταν όταν πρωτοήρθες σπίτι μετά την μονάδα; Για δες την τώρα…»
Όλα τα θυμάμαι. Και τα λέμε καμιά φορά με τους γονείς. Πότε γελάμε δυνατά, πότε συγκινούμαστε σιωπηλά, πότε και τα δύο μαζί.
Ζω για την μέρα που ο καθένας θα ασχολείται μόνο με το δικό του παιδί.
Θα έθελα ΕΚΕΙΝΗ Η ΜΕΡΑ να έρθει «πρόωρα», αλλά είμαι δυστυχώς ρεαλιστής και ξέρω ότι θα αργήσει.
Έως τότε όμως, να υποκλίνεστε ολιγόλογα.
Στο μέγα μυστήριο της ζωής και κυρίως εμπρός στο ιερό δέος της μητρότητας.
Δεν ειναι παράκληση, υποχρέωσή σας είναι.
Κείμενο: Παιδίατρος Γ. Χαρίτος
