“Είμαι γκέι”
Όχι, δεν πρόκειται για ‘διαφήμιση σεξουαλικότητας’, ούτε είναι τρόπος να σκανδαλίσουμε τα πλήθη με το ‘τι κάνουμε στο κρεβάτι μας’.
Είναι δυο λέξεις που μας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό, που αποδίδουν το πώς αντιλαμβανόμαστε, ποθούμε και ζούμε τον έρωτα, τη συμβίωση, τη συντροφικότητα – που συλλαβίζουν το αντίθετο της μοναξιάς και του φόβου μας.
Είναι, επιπλέον, δυο λέξεις, που η συντριπτική μας πλειονότητα δυσκολεύτηκε αφάνταστα – αβάσταχτα – να ξεστομίσει, ακόμα και σ’ εκείνους που δήλωναν ότι μας αγαπούσαν αδιαπραγμάτευτα: γονείς, αδέρφια, φίλους.
Δυο λέξεις που αγωνιούσαμε να πούμε από παιδιά και έφηβοι, και τις πιο πολλές φορές καταπίναμε, γιατί τρέμαμε τις συνέπειες.
Κάθε φορά που κάποιος από μας, ζώντας ανοιχτά κι άφοβα, τις επαναλαμβάνει, δεν το κάνει για να τραβήξει την προσοχή (δεν είναι δα και κάτι το σπάνιο), ούτε για να διεκδικήσει κάτι περισσότερο απ’ τα αυτονόητα (κι ας μην τα αντιμετωπίζει έτσι η πολιτεία) δικαιώματά του.
Λέμε ξανά και πάλι τι είμαστε, και πώς αγαπάμε, ώστε το σημερινό παιδί, ο αυριανός έφηβος, να μη φοβηθεί, να μην ντραπεί στιγμή για κάτι που δεν θα ‘πρεπε να προξενεί ντροπή σε κανέναν. Βγαίνουμε στους δρόμους, δείχνουμε τα πρόσωπά μας, για να μεταδώσουμε την ελπίδα και την αγάπη της ελεύθερης ζωής.
Αν τα ‘χαμε ακούσει κι εμείς αυτά τα λόγια, από χείλη ανθρώπων που γνωρίζαμε ή θαυμάζαμε, αν τα ‘χαμε ακούσει εγκαίρως, το πρώτο μισό της ζωής μας θα ‘ταν πολύ πιο ανθρώπινο.
“Είμαι γκέι”.
Δυο λέξεις που σημαίνουν: θέλω – απαιτώ – να κυνηγώ την ευτυχία επί ίσοις όροις.
Θαρρετά κι ελεύθερα.
Κείμενο: Αύγουστος Κορτώ.
