” Είναι ωραίο να βλέπουμε το παιδί μας να κλαίει; Υπάρχει μάνα που της αρέσει να βλέπει το παιδί της να κλαίει; Πρέπει να κάνω κάτι για να σταματήσει…”
Αυτή ήταν μια απάντηση από μία μητέρα όταν την ρώτησα πως αισθάνεται όταν κλαίει η κόρη της.
Είμαστε πολύ εξοικειωμένοι/ες με την εικόνα να κρατάμε αγκαλιά τα παιδιά μας και να τους ψιθυρίζουμε (στην καλύτερη), “σταμάτα να κλαις, παιδί μου…σώπα”. Δεν το μπορούμε, μας κλωτσάει ακόμα κι όταν είμαστε παρηγορητικοί/ες απέναντί τους.
Στην χειρότερη μπορεί να φωνάξουμε ή ακόμα και να γελάσουμε για να φύγει το κλάμα.
Άλλοι/ες πάλι θεωρούμε το κλάμα των παιδιών χειριστικό, μας θυμώνει, δεν το αντέχουμε, μας δημιουργεί εκνευρισμό.
Γενικά, θέλουμε να σταματήσει, να φύγει, να φύγει και να μην ξανάρθει…
Το κλάμα είναι μια αντίδραση σε μία συναισθηματική κατάσταση. Το κλάμα τους είναι δικό τους.
Εμείς κουβαλάμε στην πλάτη μας την δική μας αντίδραση απέναντι σε αυτό. Όσο θα αφήνουμε το σακίδιο μας να ακουμπάει πάνω τους όταν κλαίνε, τόσο θα τους παραδίδουμε και το βάρος του. Οι πλάτες τους είναι ευάλωτες και εύθραυστες αλλά θα το αντέξουν γιατί είμαστε οι γονείς τους.
Μπορούμε να κρατήσουμε το δικό μας σακίδιο στην πλάτη μας και να αφήσουμε χώρο στο κλάμα τους;
Το κλάμα το δικό τους αφορά μια δική τους εσωτερική υπόθεση. Μπορούμε να είμαστε κοντά τους για να μην αισθάνονται μόνα αλλά δεν είναι δουλειά μας να σταματήσει. Θα σταματήσει όταν αισθανθούν έτοιμα.
Δουλειά μας είναι να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους σε αυτή την αντίδραση.
Dimitra Gounari – Parent Coach / Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων
