«Τα φοιτητικά χρόνια είναι τα καλύτερα», «Είσαι είκοσι χρονών, απόλαυσε τώρα τη ζωή σου πριν πλακώσουν οι ευθύνες»: Μεγαλώνοντας, με λίγη τύχη, ανατρέπουμε τέτοια στερεότυπα, που όλες οι γυναίκες έχουμε ακούσει λίγο-πολύ σε κάποια φάση της ζωής μας. Και, παρόλο που θα θέλαμε, ίσως, να έχουμε λιγότερες ρυτίδες ή λιγότερες άσπρες τρίχες, κάπου μετά τα σαράντα βρίσκουμε την πολυπόθητη αυτοεκτίμηση και ξεφορτωνόμαστε τον βραχνά της γνώμης των άλλων.
Παρά τις ευθύνες που έχουν -όντως- αυξηθεί και τις ανησυχίες μας για το μέλλον, αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας και απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Αυτή την εμπειρία τουλάχιστον περιγράφει η αρθρογράφος του Scary Mommy, Katie Bingham-Smith, κάνοντας μάλλον πολλές γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της, αφού το άρθρο της, με τίτλο «Είμαι σαράντα και κάτι και (επιτέλους) ζω όπως θέλω» έχει γίνει viral. Απολαύστε το.
«Κάθομαι μόνη στο παράθυρο του αγαπημένου μου μπιστρό μετρώντας αντίστροφα μέχρι να πάω να αγοράσω ένα μονό εισιτήριο κινηματογράφου. Δεν έχει περάσει καιρός από τότε που δεν ένιωθα άνετα να περάσω έτσι το βράδυ μου. Αλλά μου παρουσιάστηκε μια ευκαιρία της τελευταίας στιγμής να αφήσω κάπου τα παιδιά και, αντί να αναζητήσω παρέα, έβαψα τα νύχια μου μπλε και ψαλίδισα την ψαλίδα από τα μαλλιά μου.
Δίπλα μου μια γυναίκα πίνει τσάι με μια φίλη. Αφουγκράζομαι τη συζήτησή τους: ο άντρας της πέθανε πριν από λίγους μήνες και τώρα σχεδιάζουν μαζί ένα ταξίδι στο Λας Βέγκας. Άρχισα να κρυφακούω τη στιγμή που την άκουσα να λέει: “Μια μέρα ξύπνησα και άρχισα να ετοιμάζομαι και ήμουν 65 χρονών. Μπορώ να πάρω έναν καφέ σε έκπτωση, αλλά δεν έκανα ποτέ ούτε τα μισά από τα πράγματα που έλεγα πάντα στον εαυτό μου ότι θα κάνω και πλέον έχει περάσει πάρα πολύς χρόνος”.
Εύχομαι να καταφέρει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο. Ακούγεται σαν να είναι έτοιμη να το προσπαθήσει.
Αυτό με κάνει να σκέφτομαι τα δικά μου. Πάντα νόμιζα ότι ήμουν άνετη με τον εαυτό μου αλλά σήμερα, πλέον μια γυναίκα στα σαράντα και κάτι, πρέπει να παραδεχτώ κάτι: Δεν το είχα καταφέρει απόλυτα, ίσως κατά περίπου 50%. Πάντα ένιωθα πως κάτι έλειπε – η ικανοποίηση. Πολλές γυναίκες φτάνουμε σε αυτό το στάδιο μετά τα τριάντα και τα σαράντα μας γιατί συνειδητοποιούμε ότι νεότερες δεν αγαπούσαμε τον εαυτό μας όπως έπρεπε. Έχουμε περάσει φάσεις που ανεχόμασταν υπερβολικά πολλές ανοησίες, τόσο από τον εαυτό μας όσο και από άλλους.
Σε αυτές τις ανοησίες είναι και το να λέμε “όχι” σε πράγματα που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε επειδή φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε, μήπως αποτύχουμε ή μήπως αλλάξει η ζωή που ξέρουμε και με την οποία έχουμε βολευτεί.
Όλες έχουμε πει «ναι» ενώ έπρεπε να πούμε «και βέβαια όχι».
Όλες έχουμε πει «όχι» ενώ στην πραγματικότητα θέλαμε να πούμε «ναι».
Όλες έχουμε σπαταλήσει χρόνο πληγωμένες με πράγματα που δεν μας αφορούσαν και ανησυχώντας για ανθρώπους για τους οποίους δεν έπρεπε να ανησυχούμε
Αλλά στα «ωριμότερα και σοφότερα» χρόνια σου, συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμος είναι πραγματικά ο χρόνος σου. Αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την αυτοεκτίμησή σου, διαλύεις την ψυχή σου. Οι δύσκολες, επώδυνες εμπειρίες μας είναι ο μόνος τρόπος να εξελιχθούμε και να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως θα έπρεπε.
Μετά από τέσσερις δεκαετίες ζωής, επιτέλους μού έδωσα την άδεια να τη ζήσω όπως θέλω. Στα είκοσί μου πίστευα ότι μέχρι τα τριάντα πέντε μου θα είχα αφήσει τα καλύτερα χρόνια πίσω μου, και ποτέ δεν έχω υπάρξει τόσο ευτυχισμένη που έκανα τόσο λάθος.
Πιστεύω ότι θέλει χρόνο να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Όπως και ένας κήπος, έτσι και η ευτυχία χρειάζεται φροντίδα. Πρέπει να ξεχορταριάσουμε και να ποτίσουμε για να αποκομίσουμε τους καρπούς. Μαθαίνουμε τι θα δεχτούμε και τι θα αφήσουμε να περάσει για να είμαστε ευτυχισμένες.
Ζω την καλύτερή μου φάση σημαίνει βλέπω τη γενική εικόνα. Δεν σημαίνει ότι κάνουμε σπουδαία πράγματα καθημερινά. Σημαίνει πως ό,τι κάνουμε έχει νόημα και σκοπό.
Σημαίνει πως γνωρίζουμε ότι κανένας δεν μπορεί να μας γεμίσει με όλα όσα θέλουμε εκτός από τον εαυτό μας. Πλέον δεν με ενδιαφέρει το αν θα εμφανιστεί ο πρίγκιπας με το άλογο στην πόρτα μου για να μου προσφέρει μια ζωή γεμάτη υγεία και τούρτα σοκολάτα χωρίς θερμίδες – δεν αρκεί, αν δεν είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.
Στο παρελθόν πέρασα πολύ χρόνο πιστεύοντας ότι κάποιος άλλος θα ερχόταν και θα με έσωζε από τις ανοησίες που ταλαιπωρούσαν το μυαλό μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη που ξέρω πλέον ότι μόνο εγώ μπορώ να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα – μικρά ή μεγάλα.
Νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντι σε εκείνους που με πλήγωσαν και με εγκατέλειψαν. Με έφεραν πιο κοντά στη ζωή που ήθελα πραγματικά. Είναι γεγονός. Δεν είναι πάντα εύκολο και δεν είναι όλες οι μέρες εύκολες.
Αλλά έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι η ζωή φέρνει και τα καλά και τα άσχημα και πρέπει απλά να τα αποδεχτούμε. Οι υπέροχες εμπειρίες και σχέσεις δεν θα ήταν ίδιες αν δεν συνέβαιναν και τα άσχημα. Αλλά όταν τις ζούμε, είναι μεγαλειώδεις γιατί μάθαμε να τις περιμένουμε και να αποδεχόμαστε τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Ξέρουμε ότι μετά από την άβυσσο ακολουθεί η κορυφή ενός βουνού.
Τα πάντα μας δίνουν ένα μάθημα και ανυπομονώ να δω τι θα μου διδάξουν τα επόμενα 40 χρόνια».
