Είσαι 11. Και τα πράγματα έχουν αρχίσει να σου φαίνονται πολύ δύσκολα. Από εκεί που η ζωή ήταν λίγο μπάσκετ, λίγο φορτνάιτ και το μάθημα, σου έκατσε ένας κορονοϊός με το γόνατο στην καρωτίδα και σε πνίγει, σε πνίγει…Δυο χρόνια παλεύει το μυαλό σου να πάρει ανάσα και δεν μπορεί.
Ήσουν 9 και έχεις γίνει 11. Δυο χρόνια με κολλητό έναν εχθρό, τον κορονοϊό.
Είσαι 11 και καταλαβαίνεις, δυστυχώς, περισσότερα απ’ όσα θα ήθελες να καταλαβαίνεις αλλά δεν καταλαβαίνεις ακόμα άλλα, που πολύ θα ήθελες να καταλαβαίνεις. Είσαι ακόμα μικρός αλλά είσαι και λίγο μεγάλος.
Είσαι 11 και φοβάσαι. Σου είπε η κυβέρνηση ότι υπάρχει μια ασθένεια που κολλάει πολύ εύκολα από τον ένα στον άλλο και μπορεί εσύ ή κάποιος άλλος να πεθάνει από αυτήν. Τα ίδια ή κάπως λίγο διαφορετικά σ’ τα είπαν και οι γονείς σου. Το λέει και η τηλεόραση. Σ’ το εξήγησε και ο παιδίατρος.
Είσαι 11 και σου είπαν ότι πρέπει να προσέχεις. Προσέχεις. Να φοράς μάσκα πάντα. Να μη βάζεις τα χέρια στο πρόσωπο. Να μη μοιράζεσαι φαγητό και να μην αγγίζεις τους φίλους σου. Να μην ξύνεις τη μύτη σου. Να μην τρίβεις τα μάτια σου. Κι εσύ άκουσες. Πολύ προσεκτικά.
Είσαι 11. Σταμάτησες να βγαίνεις από το σπίτι. Έχεις να πας σούπερ μάρκετ δυο χρόνια. Παθαίνεις κρίση αν σου πουν οι γονείς σου να πάτε στην πλατεία.
Δεν πας σε εστιατόρια. Δεν θέλεις να επισκεφθείς το μουσείο, τα σινεμά, το θέατρο. Σου είναι αδιάφορο αν άνοιξαν. Δεν σκέφτεσαι καν να πας στη θάλασσα.
Κόβεις τα νύχια σου σύριζα γιατί σου είπε η μαμά ότι κρατάνε μικρόβια από κάτω. Αν και σου εξήγησε ότι ο κορονοϊός δεν είναι μικρόβιο αλλά ιός, κάπου εκεί την έχασες.
Τα απολυμαντικά σκοτώνουν 99,9% του κορονοϊού. Μένει ένα ελάχιστο ποσοστό όμως που δεν σκοτώνεται. Αυτό θα πολεμήσει λυσσασμένα. Θα σκεφτεί, σκοτώσατε τους φίλους μου και θα σας δείξω εγώ τώρα…, λες στη μαμά σου.
Είσαι 11. Η μαμά λέει ότι είσαι υπέρ-συνεπής, ότι είσαι πολύ κορέκτ, είσαι αθώος, είσαι φοβικός, είσαι υποχόνδριος. Η μαμά σου σού λέει να χαλαρώσεις. Να το αφήσεις πάνω της.
Είσαι 11 κι έρχεται να σε αποτελειώσει το self-test. Είναι Κυριακή και είναι 9 το βράδυ. Κάνεις ένα και βγαίνει θετικό. Λες σε όλους να μη σε πλησιάζουν, κρύβεσαι στο δωμάτιό σου, παθαίνεις κρίση πανικού και μετά σε παίρνει ο ύπνος. Η μαμά λέει ότι θα πάτε πρωί πρωί να κάνετε rapid. Είναι Δευτέρα και είναι 7 το πρωί. Τελικά κάνετε μοριακό. Γκρινιάζει που θα πληρώσει 60 ευρώ αλλά φοβάται κιόλας. Και δεν γκρινιάζει πολύ. Μένεις σπίτι. Δεν είναι κακό. Είσαι εκεί όπου είσαι περισσότερο ασφαλής. Μόνος σε έναν καναπέ. Παίζεις όλη μέρα Μάινκραφτ. Αλλά φοβάσαι. Το απόγευμα βγαίνει το αποτέλεσμα. Αρνητικό. Κάνεις ώρες να το πιστέψεις. Θέλεις να διαβάσεις μόνος σου το αποτέλεσμα. Το ξαναδιαβάζεις, το ξαναδιαβάζεις.
Είσαι 11 και είναι η αμέσως επόμενη Κυριακή. Έχεις άγχος. Πλησιάζει η ώρα να κάνεις το self-test. Μαμά, από ποιο φαρμακείο το πήρες; Σου λέει… λίγη σημασία έχει αυτό, αφού όλα τα self-tests που δίνει η Κυβέρνηση είναι ίδια. Είναι Κυριακή βράδυ και κάνεις το self-test. Είναι θετικό. Θετικό είναι και το δεύτερο. Θετικό είναι και το τρίτο. Μια ολόκληρη ώρα κάνετε απανωτά self-tests. Η μαμά σου παριστάνει την άνετη αλλά βλέπεις την απόγνωση να αναβλύζει από κάθε της πόρο. Είναι Δευτέρα πρωί και είναι 7 η ώρα. Στεκόσαστε μαζί έξω από το μικροβιολογικό εργαστήριο. Κάνεις ένα rapid test και βγαίνει αρνητικό. Κάνεις και ένα μοριακό, για το οποίο θα πρέπει να περιμένεις. Η μαμά σου γκρινιάζει. Άλλα 80 ευρώ για τεστ. Η μαμά σου έχει νευριάσει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Να πας σχολείο ή να μην πας; Αποφασίζει να μην πας μέχρι να βγει το μοριακό. Αποφασίζει να μην πείτε τίποτα στο σχολείο μέχρι να έχετε μια σαφή απάντηση. Το απόγευμα έρχεται η απάντηση. Το μοριακό είναι αρνητικό
Είσαι 11 και είναι Κυριακή και είναι 8 το βράδυ. Είναι η επόμενη βδομάδα από την προηγούμενη και την προ-προηγούμενη. Εσύ και τα self-tests είστε πια ορκισμένοι εχθροί. Η μαμά λέει δεν μπορεί, θα δεις, θα είναι αρνητικό και κάνετε το test. Και είναι θετικό!
Είσαι 11. Και είσαι η απόδειξη της ανεπάρκειας ενός μέτρου.
Είσαι 11. Πώς θα σου μείνουν οι Κυριακές στο μυαλό;
(Συνεχίζεται)
*Η Τίνα Κουλουφάκου είναι δημοσιογράφος
