Μόνο όποια γυναίκα έχει διανύσει ή διανύει τον δύσκολο δρόμο που λέγεται προσπάθεια για εγκυμοσύνη μπορεί να νιώσει τα ποικίλα και δύσκολα συναισθήματα και τις εναλλαγές τους που μπορούν να την οδηγήσουν όχι μόνο στην βαθιά στεναχώρια που δεν ξέρει πως να την αντιμετωπίσει αλλά και στο να «κλειδώσει» η ίδια τελικά το σώμα της, πετυχαίνοντας έτσι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιθυμεί.
Μιλάω φυσικά εκ πείρας κι η δική μου ιστορία ξεκινάει πριν από 3,5 χρόνια όταν με μεγάλη χαρά και αισιοδοξία ξεκινήσαμε με τον άντρα μου τις προσπάθειες για να φέρουμε στον κόσμο το παιδάκι μας. Αυτά τα χρόνια ήταν τελικά πολύ δύσκολα, καθώς περιελάμβαναν πάρα πολλές αποτυχημένες προσπάθειες με φυσικό τρόπο, αποτυχημένες προσπάθειες με σπερματεγχύσεις, μία αποτυχημένη προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης κι όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως ιατρικός λόγος που να δικαιολογεί τη μη σύλληψη. Απλά ανεξήγητη υπογονιμότητα!
Η ψυχολογία μου, όσο και να προσπαθούσα, ήταν πολύ πεσμένη. Ο πόνος και το βάρος γινόντουσαν όλο και πιο βαθιά. Συναισθήματα, όπως ζήλια για τα άλλα ζευγάρια που τα κατάφερναν, ήταν έντονα. Είχε εγκατασταθεί στην καρδιά μου μία μόνιμη απόγνωση που δεν ήθελα να παραδεχτώ. Αισθανόμουν ότι έχω φτάσει στα όρια της εμμονής κι όλα αυτά ενώ προσπαθούσα, φαινομενικά, να δείχνω καλά και χαρούμενη κι ότι δεν με νοιάζει! Κι ήρθε η στιγμή που έπιασα κυριολεκτικά πάτο και αποφάσισα μ’όλη μου την δύναμη ότι πρέπει να κάνω κάτι κι ότι αξίζω (κι αξίζουμε σαν ζευγάρι) κάτι διαφορετικό και πολύ καλό.
Μπήκα στον υπέροχο δρόμο της αυτογνωσίας με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Με πολλή δουλειά, αλλά μεγάλη διάθεση κι επιμονή, άρχισα να ισορροπώ και να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, την δύναμή μου και την χαρά στην ζωή μου. Διένυσα μεγάλη απόσταση. Είδα σημαντικές αλλαγές στον εαυτό μου.
Ένιωθα ότι είμαι σε θέση να επιτύχω μία εγκυμοσύνη.
Αλλά βαθιά μέσα μου, αισθανόμουν ότι κάποιο σημαντικό κομμάτι έλειπε.
