Εκπληκτική, πρωτοπόρος και τολμηρή εντυπωσιακή μελέτη, από αυτές που θέλω να βλέπω όλο και περισσότερο.
Οι ερευνητές πήραν ένα birth cohort από το 1998-9, το χώρισαν σε ομάδες ανάλογα με την ποιότητα της σύγχρονης φροντίδας μητέρας – βρέφους (σύγχρονη φροντίδα με λίγα λόγια είναι η φροντίδα που θα έπρεπε να έχουν όλα τα βρέφη θηλαστικών, δηλαδή επαφή δέρμα με δέρμα, ανταπόκριση της μητέρας στο βρέφος έγκαιρη και κατάλληλη, μη απομάκρυνση από τη μητέρα, φροντίδα καγκουρό κλπ) και παρακολούθησαν αυτά τα παιδιά για 2 δεκαετίες, μελετώντας περιοδικά πάλι την ποιότητα της σύγχρονης επικοινωνίας μητέρας παιδιού σε προσχολική ηλικία, σχολική, εφηβική και ενήλικη.
Διαπίστωσαν καθαρά ότι:
– Τα άτομα που είχαν σύγχρονη φροντίδα από την γέννηση ήταν πιο πιθανό να έχουν σύγχρονη φροντίδα και στα επόμενα στάδια. Δηλαδή η επαφή κατά τις πρώτες κρίσιμες μέρες μετά τη γέννα αυξάνει την ποιότητα επαφής με την μητέρα και πολύ αργότερα.
– Τα άτομα που είχαν σύγχρονη φροντίδα είχαν πιο ενισχυμένη την ανάπτυξη σημαντικών κεντρικών περιοχών του εγκεφάλου όπως amigdala insula, που σχετίζονται με την ρύθμιση και επεξεργασία συναισθημάτων, με την ανθρώπινη σύνδεση και με την ικανότητα ενσυναίσθησης.
Όλα αυτά ενισχύουν την θέση ότι ο τρόπος που γεννιούνται φροντίζονται ταϊζονται τα νεογέννητα και βρέφη μας είναι πολύ κρίσιμος για την κοινωνική και συναισθηματική τους ανάπτυξη σε βάθος χρόνου. Και πως να μην είναι άλλωστε, θηλαστικά είμαστε. Τα σκεφτόμαστε αυτά κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ατεκμηρίωτα “πρωτόκολλα ρουτίνας” για να απομακρύνουμε αναίτια μωρά από τις μητέρες τους, να τα βάζουμε σε “πρόγραμμα”, να τα αφήνουμε να κλαίνε “για να μάθουν” ή να δυσχεραίνουμε τον θηλασμό με αναίτιες απαγορεύσεις και παραλήψεις.
Στέλιος Παπαβέντσης, παιδίατρος
