Τι συμβαίνει, όταν η μητέρα όχι μόνο δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να ικανοποιήσει τις ανάγκες τού παιδιού της, αλλά χρειάζεται και η ίδια να νιώσει ασφάλεια;
Σε αυτή την περίπτωση η μητέρα, εντελώς ασυνείδητα, προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες της μέσω του παιδιού της.
Αυτό δεν αποκλείει τη βαθιά στοργή από την πλευρά της.
Η μητέρα πολύ συχνά αγαπά το παιδί της παθιασμένα, αλλά όχι με τον τρόπο που το ίδιο χρειάζεται να το αγαπούν.
Όμως, η αξιοπιστία, ή η διάρκεια στο χρόνο και η σταθερότητα, εξίσου είναι τόσο σημαντικά για το παιδί, δεν υπάρχουν σε αυτή τη χρησιμοθηρική σχέση.
Αυτό που λείπει, πάνω απ’ όλα, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο το παιδί θα μπορέσει να βιώσει τα συναισθήματα και τις έντονες συγκινήσεις του.
Αντίθετα, το παιδί αναπτύσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες της μητέρας του και, παρ’ όλο που αυτό του σώζει σίγουρα τη ζωή εκείνη την περίοδο (εξασφαλίζοντάς του την αγάπη της μητέρας του), μπορεί ωστόσο να το εμποδίσει σε όλη του τη ζωή να γίνει ο εαυτός του.
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι φυσιολογικές ανάγκες που αντιστοιχούν στην εκάστοτε ηλικία του παιδιού δεν μπορούν να βιωθούν ως ολοκληρωμένη εμπειρία, και το παιδί είτε τις απωθεί είτε τις βιώνει με τρόπο διασπασμένο και αποσπασματικό.
Αργότερα στη ζωή του το άτομο αυτό θα εξακολουθεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, να ζει στο παρελθόν και θα συνεχίσει ν’ αντιδρά στους κινδύνους του παρελθόντος σαν να είναι κίνδυνοι του παρόντος.
Πολλοί άνθρωποι που έχουν ζητήσει βοήθειά εξαιτίας της κατάθλιψής τους πολύ συχνά χρειάστηκε να τα βγάλουν πέρα με μια μητέρα εξαιρετικά ανασφαλή, η οποία υπέφερε και η ίδια από κατάθλιψη.
Η μητέρα αντιμετωπίζει ένα παιδί, συχνά ένα μοναχοπαίδι ή το πρωτότοκο παιδί της, σαν κτήμα της.
Αυτά που η ίδια δεν μπόρεσε κάποτε να βρει στη δική της μητέρα μπορούσε τώρα να τα βρει στο παιδί της: μπορούσε δηλαδή να βρει κάποιον ο οποίος να είναι στη διάθεσή της, να λειτουργεί ως Αντανάκλαση των δικών της προσδοκώμενων αναγκών, να τον ελέγχει πλήρως, να είναι απόλυτα επικεντρωμένος σε αυτή, να μην την εγκαταλείπει ποτέ και να της προσφέρει όλη τη προσοχή και το θαυμασμό του.
Αν οι απαιτήσεις του παιδιού της γίνονταν πολύ μεγάλες (όπως έγιναν κάποτε α δικές της απαιτήσεις από τη μητέρα της), δεν είναι πλέον τόσο ανυπεράσπιστη: είχε τη δυνατότητα να μην επιτρέπει να την τυραννούν και μπορούσε να μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο το παιδί της ώστε να μην κλαίει αλλά και να μην την ενοχλεί.
«Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», Alice Miller [Απόσπασμα]
