Όταν ο 8χρονος Harrison διαγνώστηκε με λευχαιμία, η δασκάλα του πήρε μια γενναία απόφαση που του άλλαξε την ζωή.
Η 59χρονη Barbara Heim με τον μαθητή της, Harrison Conner, που διαγνώστηκε με λευχαιμία τις αρχές του 2020.
Είναι 3.30 το μεσημέρι, και παρόλο που η πρώτη τάξη της Barbara Heim σχόλασε για σήμερα, η ίδια δεν έχει τελειώσει την διδασκαλία της. Την περιμένει ένας ακόμη μαθητής.
Από τον Σεπτέμβριο, σχεδόν κάθε μέρα μετά το σχολείο, η 59χρονη δασκάλα επισκέπτεται αυτόν τον μαθητή- τον Harrison Conner, που δίνει μάχη με τον καρκίνο. Μετά από μια γεμάτη μέρα μαθημάτων, η Heim οδηγεί μέχρι το σπίτι του για ένα ιδιαίτερο μάθημα περίπου μιας ώρας, που κάνει στον ελεύθερο χρόνο της.
«Ήθελα να το κάνω», λέει η Heim, που διδάσκει στο δημοτικό σχολείο του Conneautville, στην Πενσιλβάνια εδώ και 35 χρόνια. «Λάτρευα την διδασκαλία από μικρό κορίτσι, και απλώς παρέτεινε την ημέρα μου. Δεν είναι βάρος». Επιπλέον, όπως εξηγεί, «το ήξερα πως ήθελε να μάθει».
Harrison Conner στις 2 Σεπτεμβρίου 2020, την πρώτη μέρα που πήγε στο σπίτι του η δασκάλα του, Barbara Heim για ιδιαίτερο.
Ο 8χρονος Harrison διαγνώστηκε με λευχαιμία τον Ιανουάριο του 2020.
Η Heim ήταν από τους πρώτους που παρατήρησαν ότι κάτι δεν πάει καλά με τον μαθητή της. «Στο διάλειμμα, κουραζόταν πραγματικά πολύ και έπρεπε να καθίσει», λέει η ίδια, προσθέτοντας ότι άρχισε να χλωμιάζει κάθε φορά που έκανε μια δραστηριότητα. Ειδοποίησε τον διευθυντή του σχολείου και την νοσηλεύτρια, και μετά ενημέρωσαν τους γονείς του Harrison.
Αυτό έγινε πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων. Την πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο, στις αρχές Ιανουαρίου, ο Harrison απουσίαζε. Ένας από τους μαθητές της, πλησίασε αμέσως την έδρα και της είπε, «Κυρία Heim, ο Harrison πήγε με ελικόπτερο στο νοσοκομείο χθες βράδυ».
Μέχρι το τέλος της ημέρας, η Heim έμαθε ότι ο 8χρονος μαθητής της είχε διαγνωστεί με λευχαιμία.
Ο Harrison σε χημιοθεραπεία τον Μάιο του 2020.
Η είδηση την συγκλόνισε επειδή η μητέρα της είχε πεθάνει από λευχαιμία τον 2015. «Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε ποτέ να περνάει αυτήν την φρικτή ασθένεια», λέει η Heim.
Όταν έμαθε τη διάγνωση, πήγε στους γονείς του Harrison και για να προσφέρει την βοήθειά της. Μετά, με τους μαθητές της κινητοποιήθηκαν ώστε να του δώσουν όσο δυνατόν περισσότερη χαρά σε αυτήν την δύσκολη και τρομακτική περίοδο της ζωής του.
«Ενωθήκαμε σαν τάξη και αρχίσαμε να τους γράφουμε και να του φτιάχνουμε κάρτες», είπε η Heim.
Οι συμμαθητές του Harrison, λίγο μετά την διάγνωσή του με λευχαιμία.
Του πήγαιναν στο σπίτι γλυκά, του έστελναν σημειώματα και διοργάνωσαν τακτικές βιντεοκλήσεις μέσω Zoom για να κάνουν τον Harrison να αισθάνεται πως συνεχίζει να ανήκει στην τάξη.
«Ήταν καταπληκτικό. Τα παιδιά όλα φώναζαν, “Έι, Χάρισον“, και του έλεγαν διάφορα μικροπράγματα όπως “Έπεσε το δόντι μου“», λέει η Heim. «Ξέρετε, πράγματα που είναι σημαντικά σε ένα 6χρονο».
Ωστόσο μερικές φορές, ο Harrison ένιωθε πολύ αδύναμος για να συμμετέχει στις κλήσεις. Οι χημειοθεραπείες τον εξαντλούσαν σωματικά και ψυχολογικά, μέχρι που «δεν μπορούσε καν να περπατήσει, έχασε όλη την δύναμή του», λέει η μητέρα του, Suzanne Conner.
Παρά τις προκλήσεις, ο Harrison υπήρξε «τόσο γενναίος και καταπληκτικός», προσθέτει η 37χρονη μητέρα. Ωστόσο, ως γονιός ενός παιδιού με καρκίνο, «το πας βήμα-βήμα αλλά σε στιγμές ηρεμίας, όλα τα συναισθήματα έρχονται και σε χτυπάνε σαν φορτηγό», λέει η ίδια.
Ένα συναίσθημα οικείο για την Heim. Αν και η ασθένεια της μητέρας της εξελίχθηκε πιο ραγδαία, «ήξερα πολύ καλά τι περνάνε», λέει.
Για την υπόλοιπη χρονιά, ο Harrison δεν μπορούσε να συμμετέχει στα μαθήματα, ακόμη και όταν το σχολείο πέρασε σε καθεστώς τηλεκπαίδευσης λόγω πανδημίας.
Όσο απουσίαζε ο Harrison, η Heim μιλούσε τακτικά με την οικογένεια, ακόμη και στη διάρκεια του καλοκαιριού.
«Η κυρία Heim υπήρξε στυλοβάτης για εμάς. Εκτός από το να στηρίζει τον γιο μας, ήταν και ένας ώμος για να κλάψεις, το αυτί που ήταν εκεί να σε ακούσει. Και καταλαβαίνει, επειδή είδε την οικογένειά της να περνάει το ίδιο», λέει η μητέρα του 8χρονου.
«Πιστεύω ότι ήταν γραφτό να είμαι η δασκάλα του, ειδικά αν σκεφτείς όσα πέρασα με την μητέρα μου», λέει η Heim. Στην περίπτωση του Harrison, όμως, υπήρχε περισσότερη ελπίδα: «Θα επιβίωνε από όλο αυτό», προσθέτει.
Φωτογραφία πριν ο Harrison υποβληθεί για πρώτη φορά σε χημειοθεραπεία, τον Σεπτέμβριο του 2020.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
