Οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν προκύπτουν απλώς…
Η εποχή μας ευνοεί την εσωστρέφεια, η ευαισθησία είναι δυσβάχτατο βάρος και ψάχνουμε την φιλία ή τον έρωτα με τρόπους εντελώς ανορθόδοξους… “Ερωτευόμαστε φωτογραφίες, χωρίζουμε με μηνύματα”.
Μια διάσημη ψυχοθεραπεύτρια είχε πει κάποτε: Οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα στη ζωή τους, που έχουν υποφέρει, που έχουν αισθανθεί απώλεια, που έχουν δώσει άοκνα χωρίς ανταλλάγματα, που έχουν πέσει χωρίς να νοιάζονται για τα γρατζουνισμένα γόνατά τους και που έχουν βρει την έξοδο από τα βαθιά.
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι γράφουν και ζωγραφίζουν συναισθήματα, συναισθήματα που δεν βρήκαν ποτέ αποδέκτη. Γράφουν σε αλογάριαστες σελίδες μέχρι να τελειώσουν το χαρτί, οι λέξεις ,τα συναισθήματα. Μα τι λέω; Τελειώνουν τα συναισθήματα των ευαίσθητων ανθρώπων;
Αυτοί πνίγονται στην απέραντη θάλασσα των συναισθημάτων τους, αλλά αμετανόητοι βουτούν όλο και πιο βαθιά της. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι ορμούν στην αρένα της ζωής με ασπίδα την ίδια τους την ψυχή, ακόμα κι αν ξέρουν ότι μπορεί να την πάρουν πίσω σπασμένη σε χιλιάδες κομμάτια.
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι επιμένουν να εγκλωβίζονται κατά καιρούς και κατ’ επιλογή, στις συναισθηματικές φυλακές τους και υπομονετικά εκτίουν την ποινή που τους απονέμεται μετά από κάθε “έπαιξα κι έχασα”.
Η δική μου ευαισθησία με έκανε καλύτερο άνθρωπο, μπαμπά, γιατρό. Με βοήθησε να προσεγγίσω την τρυφερή πλευρά της ζωής μου… εκείνη που νόμιζα χειμάζουσα. Στρογγύλεψε τις αιχμηρές πλευρές μου… εκείνες που άθελα μου πόνεσα κάποιους… πόσο λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτό. Με έφερε κοντά με τον άλλο, τον ωραίο εαυτό μου όπου με μια μαγική κλωστή μας έδεσε σιωπηλά αθόρυβα και παντοτινά… στον αγγελικά, πλασμένο μικρόκοσμο μου, πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, κάστρα από άμμο και δράκους που σε ζεσταίνουν αντί να σε κάψουν.
Πολλοί μπερδεύουν την ευαισθησία με την αδυναμία… δύο έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες και διαφορετικές.
Η ευαισθησία είναι μια πλήρης κατάσταση και η αδυναμία είναι πάντα μερική, δεν είναι κάτι που μπορεί να καλλιεργηθεί ή να αποκτηθεί εν μια νυκτί… αλλά είναι κάτι που μαζεύεται λίγο – λίγο, κομμάτι – κομμάτι, σταγόνα – σταγόνα. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους ένα μεγαλείο καρδιάς, ένα Άγιο δισκοπότηρο, όπως λέω εγώ, που δεν στερεύει ποτέ, το οποίο αυτόματα τους διαφοροποιεί από τον όχλο.
Η συμπεριφορά τους είναι εκείνη που τους μεταμορφώνει σε “επίγειους αγγέλους” και “ημίθεους” της σύντομης ζωής μας, έχοντας ένα και μοναδικό σκοπό… Να προσφέρουν απλόχερα το θαύμα της παιδιάστικης αγάπης τους.
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν. Θα ζουν είτε μέσα από έργα, λόγια… είτε μέσα από φωτογραφίες και αναμνήσεις. Γιατί οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν προκύπτουν απλώς.
Νίκος Σπηλιόπουλος, καρδιολόγος.
Το διαβάσαμε στην σελίδα Φιλότιμο – Philotimo
