Ως γονείς, γνωρίζουμε ότι θα έρθει αναπόφευκτα εκείνη η στιγμή που το παιδί μας θα γίνει φίλος με ένα άλλο παιδί, οι γονείς του οποίου δεν αντέχονται με τίποτα. Τι κάνεις, όμως, στην αντίθετη περίπτωση; Όταν, δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι οι γονείς; Ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια γνωρίζεστε ή πόσο φίλοι είστε, υπάρχουν τόσες πολλές συζητήσεις του τύπου “το παιδί σου δάγκωσε το παιδί μου στο πρόσωπο,” ή “το παιδί σου έχει πάρει όλα τα παιχνίδια και παίζει μόνο του αντί να τα μοιράζονται,” που μπορούν να καταστρέψουν και τη πιο μακρόχρονη φιλία.
Πώς μπορείς να πεις σ’ έναν φίλο σου ότι το παιδί του απλά δεν αντέχεται; Σίγουρα δεν μπορείς. Ή αν το αποφασίσεις δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο καλύτερος τρόπος, λοιπόν, είναι να το κάνεις γρήγορα. Σαν να βγάζεις ένα τσιρότο. Να την καλέσεις για έναν καφέ και να της πεις όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου χωρίς να την προσβάλλεις ή επιστρατεύοντας το χιούμορ σου – αν διαθέτεις. Αν δεν αντέχεις το “πρόσωπο με πρόσωπο”, μπορείς να γράψεις τις σκέψεις σου σε ένα email, στο inbox ή όπου σε βολεύει. Εγώ τις έγραψα, αλλά δεν τις έστειλα ποτέμ γιατί ωραίες οι θεωρίες, αλλά δεν είναι εύκολο να πεις σε έναν γονιό κάτι τόσο σκληρό, όπως άλλωστε δεν θα μπορούσες να το ακούσεις. Ωστόσο και μόνο που είδα γραμμένες τις σκέψεις μου ένιωσα καλύτερα. Γι’ αυτό και τις μοιράζομαι μαζί σας. Για να το βγάλω λίγο από μέσα μου.
Δέσποινα,
Γνωριζόμαστε χρόνια, αλλά δεν ήμουν σε θέση να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου, πόσο μάλλον σε σένα. Στην αρχή, νόμιζα ότι ήταν απλά μια φάση, αλλά από όταν η κόρη σου πέταξε το κινητό μου στην τουαλέτα, δεν μπορούσα να το αρνηθώ πια. Η μικρή και εγώ δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε στον ίδιο χώρο πάνω από 10 λεπτά.
Από την άλλη σκέφτομαι, ότι μπορεί να μην φταίει η μικρή, αλλά εγώ. Μπορεί να περνάω μια εγωιστική φάση της ζωής μου, όπου δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου ψάχνοντας σε όλο το σπίτι τα κλειδιά του αυτοκινήτου μου, που έχει κρύψει στην γλάστρα, στα σκουπίδια, στο καζανάκι της τουαλέτας, στη γυάλα με τα ψάρια ή σε άλλα ευφάνταστα μέρη.
Η αεικίνητη μικρή σου, έχει αφήσει ψυχικά τραύματα ακόμη και στα τετράποδα της οικογένειάς μας. Μήνες αφότου έκανε γουλί το κεφάλι του σκύλου μας με την ξυριστική μηχανή του άντρα μου, ο καημένος εξακολουθεί να κρύβεται κάτω από τον καναπέ στο άκουσμα της δόνησης της συσκευής, ενώ την τελευταία φορά που χρησιμοποίησα την ηλεκτρική μου οδοντόβουρτσα, κατούρησε στην κρεβατοκάμαρά μου από το φόβο του, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι έχει συνδυάσει τον ήχο με κάτι πολύ αρνητικό, που δεν θέλω να φανταστώ. Αυτές είναι ανεκτίμητες εμπειρίες ζωής…
Ελπίζω να παραμείνουμε φίλες, αλλά βλέπω ότι μετά από αυτό δεν γίνεται, για τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον.
Ίσως γίνομαι υπερβολική, αλλά αισθάνομαι ότι ένα 5χρονο πρέπει όταν τρώει να κάθεται στην καρέκλα και όχι να στέκεται στο τραπέζι της κουζίνας εξφενδονίζοντας κράκερς σε ένα άλλο παιδί. Δεν πιστεύω ότι ο γιος μου θα πρέπει να κρύβεται στο μπάνιο μόνο και μόνο για να αποφύγει τη «φίλη» του. Πιστεύω επίσης ότι μια κλειδωμένη πόρτα θα πρέπει να είναι αρκετή για να σταματήσει ένα παιδί από το να μην βγει στον δρόμο. Ίσως να μην έχω ρεαλιστικές προσδοκίες.
Ό,τι κι αν ισχύει, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχω σκεφτεί να κάνω φιλίες με άλλους ανθρώπους. Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται συνομιλίες που δεν διακόπτονται κάθε 30 δευτερόλεπτα από μάχες, πείσματα, κλάματα, κλαψουρίσματα και καταστροφές. Κάποτε συζητούσαμε, αλλά τώρα δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που ολοκληρώσαμε μια φράση. Δεν μας αξίζει αυτό.
Πρέπει να είμαι ειλικρινής λοιπόν και η αλήθεια είναι: Σ ‘αγαπώ, αλλά δεν αντέχω το παιδί σου. Ορίστε, το είπα. Νιώθω πολύ καλύτερα. Και να θυμάσαι, αν ποτέ χρειαστείς κάποιον να μιλήσεις, θα είμαι εδώ για σένα.
Εφ ‘όσον έχεις βάλει το παιδί για ύπνο.
Με όλη μου την αγάπη.
Διαβάστε επίσης:
Μια φορά να μου πεις «άστο πάνω μου»
Γιατί οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο στη ζωή
