Ένας φωτογράφος, ο Brandon Stanton, έβαλε πριν από περίπου μία δεκαετία έναν φιλόδοξο στόχο: Να φωτογραφήσει 10.000 Νεοϋορκέζους που θα συναντούσε στον δρόμο, συνοδεύοντας κάθε πορτρέτο τους με μια ιστορία από τη ζωή τους. Η ιδέα εξελίχθηκε σε ένα σούπερ επιτυχημένο μπλογκ, το Hony, που σήμερα μετρά εκατομμύρια ακόλουθους στα social media, που έχει επεκταθεί σε είκοσι χώρες και που έχει οδηγήσει σε δύο μπεστ σέλερ: τα «Humans of New York» και «Humans of New York: Stories».
Ανάμεσα σε αυτές τις ιστορίες, καθεμία ξεχωριστή με τον τρόπο της, λάμπει η αφήγηση μίας νέας γυναίκας, για το πώς η χρόνια ασθένεια του πατέρα της, που είχε διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας ενσωματώθηκε σχεδόν χωρίς ραφές στην παιδική καθημερινότητά της. Μια – ακόμα – ιστορία ρεαλιστικής αισιοδοξίας, που ανακάλυψε ο Brandon Stanton.
Διαβάστε την:
«Θυμάμαι ότι δεν μπορούσε να τρέξει. Αλλά νόμιζα ότι κανένας μπαμπάς δεν μπορούσε, έτσι δεν μου φαινόταν αφύσικο. Τότε, στη διάρκεια ενός πρωινού στο σχολείο, έπεσε κάτω. Και την επόμενη μέρα πηγαίναμε να αγοράσουμε μπαστούνι. Αλλά ακόμα και όταν καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο, η σκλήρυνση κατά πλάκας του ποτέ δεν έγινε μεγάλο θέμα στην παιδική ηλικία μας. Γι’ αυτό φρόντισαν οι γονείς μας. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε σε αγώνες μπέιζμπολ. Και να κάνουμε διακοπές. Και ο μπαμπάς έκανε ό,τι μπορούσε για να συμπεριφέρεται όπως ένας φυσιολογικός μπαμπάς. Τοποθέτησε ένα στήριγμα στην αυλή για να μπορεί να μας πετάει την μπάλα. Και όταν πηγαίναμε στην παραλία, ζητούσε από τους ναυαγοσώστες να τον μεταφέρουν μέσα στη θάλασσα για να μπορέσει να κολυμπήσει.
»Στο σαλόνι μας υπήρχε μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία της μαμάς και του μπαμπά στην παραλία. Την είχαν τραβήξει πριν από την ασθένεια. Ήταν πολύ νέοι. Ο μπαμπάς αγκάλιαζε τη μαμά από πίσω και έδειχναν πολύ χαλαροί. Σαν να έπαιρναν μια ανάσα μαζί. Κοιτούσα συχνά εκείνη τη φωτογραφία, γιατί είχε μια πλευρά τους που εγώ στην πραγματικότητα δεν είχα γνωρίσει. Όλο το χρόνο τους τον περνούσαν αντιμετωπίζοντας εκκρεμότητες: Ο μπαμπάς αντιμετώπιζε την ασθένειά του και η μαμά όλα τα άλλα. Ένα μεγάλο μέρος των οικογενειακών υποχρεώσεων το είχε φορτωθεί στην πλάτη της. Δεν τους θυμάμαι να βγαίνουν συχνά ραντεβού. Ή να μοιράζονται χαλαρές στιγμές. Πάντα ήταν υπερβολικά κουρασμένοι από όλα όσα έπρεπε να κάνουν.
»Πολλά χρόνια μετά ο μπαμπάς μου βγήκε στη σύνταξη για να αφιερωθεί στην υγεία του. Και πρόσφατα κατάφερε να κατασκευάσει ένα σπίτι πλήρως προσβάσιμο με αμαξίδιο. Έχει καταφέρει να ανακτήσει μεγάλο μέρος της ανεξαρτησίας του, ανακουφίζοντας τη μαμά από την πίεση. Και πλέον περνούν πολύ περισσότερο χρόνο μαζί. Δουλεύουν τη σχέση τους. Κάνουν ψυχοθεραπεία. Γελούν πολύ περισσότερο. Αγκαλιάζονται ακόμα και στον καναπέ για να δουν ταινίες – κάτι που δεν είχα ξαναδεί στο παρελθόν.
»Αυτό το κεφάλαιο της ζωής τους είναι το αγαπημένο μου. Για την επέτειό τους τούς έφτιαξα ένα από εκείνα τα γλυκανάλατα βιντεάκια, κάνοντας φωτομοντάζ. Έψαξα όλα τα παλιά μας άλμπουμ. Και ανακάλυψα εκείνη τη φωτογραφία από το σαλόνι την οποία αγαπούσα. Αλλά δεν επέλεξα να κλείσω με αυτήν το βίντεο. Γιατί βρήκα μια ακόμα από την ίδια ημέρα, που δεν είχα ξαναδεί. Ήταν οι δυο τους, να τρέχουν στην παραλία χέρι χέρι».
