Όσοι προλάβαμε να ζήσουμε τη δεκαετία του ‘80, έχουμε την εμπειρία μιας εποχής όχι και τόσο μακριά χρονικά αλλά έτη φωτός από τη σύγχρονη συμπερίληψη και πολιτική ορθότητα. Μιας εποχής όπου, τουλάχιστον στην Ελλάδα, οι όποιες ιδιαιτερότητες εξακολουθούσαν να στιγματίζονται με τον πιο επώδυνο, για εκείνους που τις έφεραν, τρόπο.
Τότε ήρθαν ένα θεατρικό έργο και μια ταινία με αληθινό ήρωα να αλλάξουν για πάντα την αντίληψή μας για τον αυτισμό. Η «Ζωή με τον Άλκη» ήταν καθ’ όλα πραγματική και την αφηγήθηκε ο πατέρας του Άλκη, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος. Με αφορμή τον πρόσφατο, πρόωρο θάνατο του γιου του, στην ηλικία των 44 ετών, μια ανάρτηση στο Facebook, από το λογαριασμό «Φώντας Δισκορυχείον Τρούσας», μάς θύμισε την ιστορία τους:
«Το τι είναι αυτισμός η ελληνική κοινωνία το έμαθε στα χρόνια του ’80 από τον Δημήτρη Κολλάτο. Κανείς δεν ήξερε πριν αυτή τη λέξη (το “κανείς” αντιλαμβάνεστε πώς το λέμε).
»Μέχρι τότε τα παιδιά αυτά αποκαλούνταν στην καλύτερη περίπτωση “προβληματικά”, ενώ παλαιότερα ακόμη και “ανώμαλα” (το έχω δει και σε τίτλο βιβλίου).
»Ο ένας από τους γιους του Κολλάτου, ο Άλκης, ήταν βαριά αυτιστικός, αλλά ο πατέρας του –συγκλονισμένος από την καθημερινότητα, που βίωνε, με το παιδί του– δεν μάσησε.
»Δημοσιοποίησε το θέμα του, σε μια κοινωνία, που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου, παίρνοντας το ρίσκο και της έκθεσης ενός οικογενειακού δράματος, μα και μιας προσωπικής και καλλιτεχνικής επιλογής, να μετατρέψει την “Ζωή με τον Άλκη” πρώτα σε θεατρικό έργο, το 1984, και μετά σε ταινία, το 1988.
»Πριν λίγες μέρες ο Δημήτρης Κολλάτος ανακοίνωσε την απώλεια του Άλκη.
»Έκανε πολλά για τα αυτιστικά παιδιά ο Κολλάτος, όλα τα επόμενα χρόνια, όσα μπόρεσε τέλος πάντων να κάνει ή όσα τον άφησαν να κάνει – και μόνο γι’ αυτό, γι’ αυτή του τη στάση, η ελεεινή ελληνική πολιτεία, του χρωστάει πολλά. Και η κοινωνία φυσικά.
»[στο εξώφυλλο του βιβλίου ο Δημήτρης Κολλάτος, με τον άλλον γιο του Αλέξανδρο, που υποδυόταν τον αδελφό του Άλκη, στο θεατρικό και κινηματογραφικό έργο]».
