Χθες συνάντησα ένα καλό παλιό μου φίλο. Δεν είναι μπαμπάς αλλά είναι ένας πολύ τρυφερός και αφοσιωμένος θείος ενός αγοριού προσχολικής ηλικίας. Πάνω στη συζήτησή μας, μου περιέγραφε με θαυμασμό για τον ανιψιό του, πόσο εκστασιασμένος τον κοιτάζει και τον προσέχει, όταν του εξηγεί για παράδειγμα, πως λειτουργεί μια συσκευή.
“Του μιλάω αργά και του λέω, αυτό το κουμπί πατάμε για να αλλάξουμε τη συχνότητα. Και μετά βλέπουμε την ένδειξη και μετά εδώ ακριβώς τοποθετούμε το δάχτυλό μας, και μετά…και μετά…” “Τι φοβερά που είναι τα μικρά παιδιά!”.
Και δεν θυμάμαι τι άλλο ακριβώς μου περιέγραφε, αλλά εγώ, ως Μοντεσσοριανή, είχα καθαρά μπροστά μου ζωντανή την εικόνα αυτού του παιδιού.
Κι έβλεπα:
ενεργοποιημένη Ευαίσθητη περίοδο για συντονισμό της κίνησης
“βάζουμε το δάχτυλό μας εδώ”, “πατάμε” “πιέζουμε εκεί”...
ενεργοποιημένη Ευαίσθητη Περίοδο για αισθητηριακή για Γλώσσα
“αλλάζουμε συχνότητα”, “πιέζουμε” “ακριβώς εδώ”…
ενεργοποιημένη την Ευαίσθητη Περίοδο για Τάξη (λογική αλληλουχία)
“κάνουμε αυτό για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα, και μετά…και μετά…”
ενεργοποιημένη την Ευαίσθητη Περίοδο για εκλέπτυνση της αισθητηριακής αντίληψης
(μεταλλικό αντικείμενο, πλαστικά κουμπιά, ήχοι, φωτεινές ενδείξεις….)
Και του το είπα.
-“Μα πως η Μοντεσσόρι 100 και χρόνια πριν μπόρεσε να τα δει όλα αυτά που εμείς στο 2021 ακόμα δεν μπορούμε να τα δούμε;” με ρώτησε.
-” Μα είναι γιατί δεν ξεκίνησε ως δασκάλα. Δεν ήταν ο στόχος της να διδάξει. Δεν μελετούσε ΤΙ να διδάξουμε στο παιδί. Μελετούσε τη φυσική ανάπτυξη του ανθρώπου. Μελετούσε ΠΩΣ ο άνθρωπος μαθαίνει.
Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας της Μοντεσσοριανής μεθόδου, σε κάθε παιδί, κάθε χώρας, κάθε οικογενειακού περιβάλλοντος, κάθε κατάστασης και κάθε ικανότητας. Η ανακάλυψη του ΠΩΣ ο άνθρωπος μαθαίνει, που την οδήγησε στην ανακάλυψη του Μυστικού της Παιδικής Ηλικίας.
Αυτό έκανε τη Μοντεσσόρι να αναπτύξει την ΠΙΣΤΗ στο ΠΑΙΔΙ, και να αναδείξει τη σημασία του ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ (τεχνητού και ανθρώπινου).
Κι αυτό χρειάζεται να θυμόμαστε κι εμείς κάθε φορά που απελπιζόμαστε που το μικρό μας παιδί δεν δείχνει ενδιαφέρον στα παιχνίδια ή εκπαιδευτικές δραστηριότητες που του αγοράζουμε και αντίθετα επιμένει για παράδειγμα “να διαβάζει ΜΟΝΟ βιβλία όλη μέρα” ή “να ασχολείται μόνο με το τιμόνι και τις ρόδες του αυτοκινήτου και τα εργαλεία του παππού” ή “ΜΟΝΟ να βάζει και να βγάζει αμέτρητες φορές ρούχα από το πλυντήριο” ή “ΜΟΝΟ να σηκώνει βαριές τσάντες και να τις σέρνει σ’ όλο το σπίτι” ή “να του αρέσει ΜΟΝΟ να κοιτάζει τη μαμά και τον μπαμπά που μαγειρεύουν”…
Τότε, αυτό που λέω στους γονείς στη συμβουλευτική είτε στις συζητήσεις μας στα σεμινάρια:
Δείξτε ΠΙΣΤΗ στο παιδί σας.
Ο φυσικός του οδηγός ανάπτυξης (σωματικής, διανοητικής και ψυχικής) είναι που λειτουργεί. Και ξέρει τι του χρειάζεται για να αναπτύξει στο μέγιστο τις ικανότητές του. Και πότε.
Όταν εμείς αγοράζουμε παιχνίδια και δραστηριότητες και τα φέρνουμε στο σπίτι και προσδοκούμε το παιδί να μοιραστεί τον ενθουσιασμό μας για αυτά, γινόμαστε πάλι ο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
“Εγώ κατέχω τη γνώση, εγώ επιλέγω το Πότε και πως και που, εγώ σε κρίνω για το αν εκπληρώνεις τις δικές μου επιθυμίες”
Και σε αυτή την περίπτωση, όσο εκπληκτικά κι αν είναι τα παιχνίδια, όσο “Μοντεσσοριανές” κι αν είναι, αν δεν έχουμε λάβει υπόψη πρωτίστως το ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ την ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ του τον σωστό τρόπο παρουσίασης έχουμε αποτύχει. Εμείς, όχι το παιδί. Όπου δεν υπάρχει ουσιαστικά το παιδί, δεν υπάρχει Μοντεσσοριανή μέθοδος.
Το διαβάσαμε στην πάντα χρήσιμη σελίδα Μοντεσσόρι στο Σπίτι. Ευχαριστούμε.
