Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ “ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ”
Βρέφος άρρεν προσκομίζεται στο ιατρείο.
Ο λόγος κοινός : Δεν παίρνει βάρος με τον θηλασμό. Η μαμά αγχωμένη.
Κοιτώ το βιβλιάριο, άλλα ζυγίσματα έτσι και άλλα αλλιώς. “Καμιά φορά το ζυγίζουμε και με την πάνα ή το φορμάκι και αφαιρούμε…”. Οκ.
Ας πάρουμε κι ένα ιστορικό. Καλή η τεχνική της μαμάς, καλή κι η παραγωγή. Δεύτερο παιδί. Θήλασε και το πρώτο.
“Και τι σου είπε η γιατρός, τελικά;”, την ρωτάω.
“Να μην είμαι κολλημένη με τον θηλασμό και να δώσω ξένο. Και είπα η γυναίκα εντάξει ρε παιδί μου, κανένα πρόβλημα, αρκεί να παίρνει το παιδί βάρος”.
Το ξένο μπαίνει σε ηλικία δύο μηνών (στο διάγραμμα έχω μαρκάρει με το κόκκινο βέλος). Και εκεί γίνεται το “θαύμα”. Η καμπύλη που μέχρι τότε “το πάλευε” αρχίζει να πέφτει γρήγορα.
Ανησύχησε. Εύλογα. “Πήγα και σε έναν δεύτερο γιατρό”.
Ο δεύτερος δυστυχώς τα έριξε στην μητέρα. Της είπε ότι επειδή θέλει να θηλάσει, λέει ψέμματα (😉 ότι δίνει ξένο (πολυγράφο την πέρασε;) ή δίνει πολύ λίγο. Και της είπε να αυξήσει πολύ την ποσότητα και να κόψει το στήθος. Και η γυναίκα, που το μόνο που την ενδιέφερε το “καλό του παιδιού”, ακολούθησε τις οδηγίες και αυτού του γιατρού.
Και μαντέψτε τι ;
Ακριβώς…. Η καμπύλη έπεσε ΑΚΟΜΑ πιο γρήγορα.
Σε απόγνωση πια η μαμά, πήγε και σε έναν τρίτο γιατρό. Το μωρό κοντεύει πια 4 μηνών. Έρχεται σε εμάς, λίγο πριν το πράσινο βέλος. Η διάγνωση (πια) εύκολη : ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΙΝΗ ΤΟΥ ΓΑΛΑΚΤΟΣ. Αφού όσο προσθέτεις πέφτει, από εδώ και μπρος μόνο θα αφαιρείς. “Τι; Αυτό είναι όλο ;”
Αφαιρούμε, λοιπόν, όλο το συμπλήρωμα. Βοηθάμε λιγάκι την παραγωγή και βάζουμε την μαμά σε δίαιτα αποκλεισμού από την πρωτεΐνη του γάλακτος και τα ίχνη της.
Το αποτέλεσμα το βλέπετε στην καμπύλη. Από το πράσινο βέλος και μετά, το παιδί αρχίζει να παίρνει εξαιρετικά βάρος μόνο με θηλασμό.
Στο μπλε βέλος (6 μηνών πια) βάζουμε και στέρεες τροφές σε ολόκληρα κομμάτια και το παιδί πια σκαρφαλώνει κυριολεκτικά την καμπύλη μέχρι την 50η ΕΘ όπου και σταθεροποιείται.
Και γιατί τα λέμε όλα αυτά ; Για να δείξουμε ότι ο θηλασμός στην πραγματικότητα είναι πολλές φορές η λύση και όχι το πρόβλημα. Αρκεί να έχουμε την καλή διάθεση να το παραδεχτούμε. Παιδίατρος αλάνθαστος δεν υπάρχει (κι αν υπάρχει δεν είμαι εγώ).
Τα έχουμε ξαναπεί.
Οι μαμάδες δεν χωρίζονται σε θηλάζουσες και μη.
Ούτε σε καλές και κακές. Η διαδικασία της μητρότητας είναι μοναδική και σε μικρογραφία ένα god-like status. Ιδίως εμείς οι άντρες παιδίατροι που βιολογικά δεν μπορούμε να την βιώσουμε, οφείλουμε να την σεβαστούμε ευλαβικά. Αυτό προϋποθέτει να την υποστηρίζουμε ανεπηρέαστα.
Και είναι τόσο απλό, εαν το θές.
