Όταν ήμασταν παιδιά, μας πήγαιναν εκείνοι για τα εμβόλιά μας. Τώρα ήρθε η στιγμή να το ανταποδώσουμε στους γονείς μας, συνοδεύοντάς τους στα εμβολιαστικά κέντρα. Αυτή την εμπειρία έζησε και ο συγγραφέας Στέφανος Ξενάκης, η οποία έγινε η αφορμή να προχωρήσει σε ένα συγκινητικό συναισθηματικό απολογισμό. Για τη συγχώρεση, την αγάπη, την αυτοκριτική.
Απολαύστε το κείμενο που δημοσίευσε στη σελίδα του στο Facebook.
«Πήγα κι εγώ τη μανούλα μου χθες για εμβόλιο. Η μανούλα μου είναι σχετικά νέα και σε πολύ καλή υγεία κι ούτε καν μου το ζήτησε. Χάρηκε πολύ όμως όταν της το πρότεινα. Το ήθελα πολύ. Η όλη διαδικασία έγινε στο Ασκληπιείο Βούλας και πήγε εξαιρετικά.
»Όταν φτάσαμε, ήταν κι άλλοι συνάνθρωποί μας της τρίτης ηλικίας εκεί. Κάποιοι ζευγάρια, μαζί για πάνω από 40 ή και 50 χρόνια και μπορούσες να διακρίνεις την αγάπη και το δέσιμο στα μάτια τους. Κάποιοι άλλοι μόνοι (όταν χάσεις τον άνθρωπό σου μετά από τόσα χρόνια η λέξη μόνος είναι πολύ λίγη) ευτυχώς μαζί με τα παιδιά τους. Ήταν τόσο μαγικό να βλέπεις σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες σαν κι εμένα να φέρνουν τη μαμά ή τον μπαμπά τους για εμβόλιο. Χεράκι-χεράκι. Κάποιοι κάθονταν καρτερικά δίπλα τους μέχρι να έρθει η σειρά τους, κάποιοι τους βοηθούσαν να ανεβούν τα σκαλοπάτια, κάποιοι τα έλεγαν με το γιατρό μέσα για τα διαδικαστικά.
»Βλέποντας όλη αυτή τη μαγεία μου ήρθε η μισή μου ζωή μπροστά στα μάτια μου. Αντίστροφες σκηνές κι αντίστροφες ιστορίες. Όταν η μανούλα μου με είχε πάει στο νηπιαγωγείο για πρώτη φορά και το χέρι μου ήταν γαντζωμένο πάνω στο δικό της και δεν το άφηνα με τίποτα στο άκουσμα του πρώτου κουδουνιού. Στο πρώτο δικό μου εμβόλιο στον παιδίατρο, όταν έτρεμα στη θέα της τεράστιας βελόνας. Ήταν πάλι εκεί με το χαμόγελο και το άγγιγμά της να με ανακουφίσει. Ήταν εκεί κι όταν ψηνόμουν με 40 πυρετό στη μέση της νύχτας, να ξαγρυπνάει μαζί μου. Κι ήταν πάλι εκεί, να μου κρατάει προσεκτικά το κεφάλι στον πρώτο μου εμετόκι ας ήξερα ότι ήταν το πιο σιχαμερό θέαμα στον κόσμο. Ήταν πάλι εκεί μαζί με τον πατέρα μου στην αποφοίτηση μου από το σχολείο και στην ορκωμοσία μου στο Πανεπιστήμιο. Ήταν εκεί να με καμαρώνουν διακριτικά και στο γάμο μου. Διακριτικά, αλλά ουσιαστικά, οι γονείς μας ήταν πάντα εκεί. Στα εύκολα και στα δύσκολα στη ζωή μας. Πόσο μαγικό ήταν όλο αυτό χθες να βλέπω άγνωστους ανθρώπους με τους γονείς τους, να περιμένουν για το εμβόλιο και να μαντεύω τις δικές τους ιστορίες. Όταν πια οι γονείς μας είναι τα παιδιά μας κι εμείς οι γονείς τους, να ξεχειλίζουμε από χαρά βλέποντάς τους να ανακουφίζονται.
»Με την μάνα μου δεν είχαμε τις καλύτερες σχέσεις, γιατί ήταν έντονος χαρακτήρας και σκοτωνόμασταν, αλλά μεταξύ μας πάντα ήξερα ότι ήταν εκείνη που είχε το ρόλο να βγάζει το φίδι από την τρύπα. Ο μπαμπάς μου εξαιρετικός, αλλά για τα δύσκολα του σπιτιού ήταν η μάνα μου. Από τότε δούλεψα πολύ με μένα, αλλά προς τιμήν της δούλεψε και συνεχίζει να δουλεύει κι η μανούλα μου. Αγαπηθήκαμε και αλληλοσυγχωρεθήκαμε, πολλά χρόνια τώρα. Είναι μεγάλη ιστορία να συγχωρήσεις τους γονείς σου όσο τους έχεις εδώ. Πρώτα όμως πρέπει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Από τότε που χάσαμε τον πατέρα μου, η μάνα μου είναι και πατέρας μου μαζί. Όποιος έχει χάσει πατέρα ή μάνα καταλαβαίνει τι εννοώ.
»Είναι τόσο μεγάλη χαρά να σας πηγαίνουμε – όσοι έχουμε την τύχη να σας έχουμε στη ζωή μας – για εμβόλιο ή οπουδήποτε αλλού χρειάζεστε τη βοήθειά μας. Ήρθε η δική μας σειρά να σας προσέξουμε. Είστε άνθρωποι και κάνατε κι εσείς τα δικά σας λάθη και τις δικές σας μαλακίες, λες κι εμείς δεν θα κάνουμε…
»Εύχομαι μια μέρα και τα δικά μας παιδιά να μας πάνε για τα δικά μας εμβόλια και να συγχωρέσουν τα δικά μας λάθη και τις δικές μας μαλακίες».
