ΟΜάριος Μάζαρης, ο δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που για μια πρωτοβουλία του δέχθηκε ακόμα και τηλεφώνημα-έκπληξη από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως και ο οποίος ωστόσο δεν διστάζει να ασκήσει κριτική σε όλα όσα θεωρεί «κακώς κείμενα», έκανε μια ακόμα συγκινητική ανάρτηση στη σελίδα του «Αναγνωστικό» στο Facebook, με τίτλο «Το σχολείο δεν κουρεύει». Αφορμή, η ανακοίνωση ότι τα κομμωτήρια ανοίγουν ενώ τα σχολεία παραμένουν κλειστά επ’ αόριστον.
Ακολουθεί το κείμενό του:
«ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΝ ΚΟΥΡΕΥΕΙ:
»-γιατί στο σπίτι τα μαλλιά μας πια δεν μακραίνουν, δεν τα βλέπει ήλιος, δεν τα βλέπει φως, δε θέλουν περιποίηση
»-γιατί όσο κι αν πρόσεχα τα κεφάλια των παιδιών, όσο κι αν μιλούσα για τις ψείρες, τις φαγούρες, τα μήκη των μαλλιών τους, δεν πήρα ποτέ χαρτί εξασκήσεως επαγγέλματος για κομμωτής,
»-γιατί όσες φορές κι αν χάιδεψα κεφάλι παιδιού, να το παρηγορήσω, να το ηρεμήσω, να το κάνω να χαρεί για κάτι άσχημο που του συνέβη, ένα κλάμα, ένα κτύπημα, μια γρατζουνιά, ποτέ δε ζήτησα απόδειξη παροχής υπηρεσιών,
»-γιατί δε χρειάζεται πια τα παιδιά να πάνε σχολείο, περνούν τόσο καλά καθισμένα 4 και 5 ώρες σε καρέκλα, που η καρέκλα του κομμωτηρίου ίσως να μην τους κάνει τόση εντύπωση,
»-γιατί όπως είπε ένα κορίτσι μου “Μου κουρεύει η μαμά τα μαλλιά, δε θα ξαναπάω σε μαγαζί να τα κουρέψω”,
»-γιατί ένα αγόρι με ρώτησε αν θα επιστρέψουμε ποτέ ξανά στο σχολείο, γιατί συνήθισε να τα λέμε έτσι, μέσα απ’ το γυαλί, μέσα από το περίπου,
»-γιατί τα δικά μας ψαλίδια τα έχουμε για να κόβουμε χαρτιά, χαρτόνια, να κάνουμε κατασκευές, να κάνουμε παιχνίδια και δε μάθαμε ακόμα πώς κουρεύεται κανείς,
»-γιατί αν κούρευε θα ήταν από αύριο ανοικτό, θα έβαζα κι εγώ την ποδιά μου, τα σύνεργά μου και θα προσπαθούσα να ομορφύνω το κεφάλι των παιδιών, το πώς μοιάζουν κι όχι το πώς είναι, το πώς φαίνονται κι όχι το πώς νιώθουν, πώς σκέφτονται και αν μαθαίνουν,
»-γιατί αν κούρευε δε θα είχαμε χέρια να γράψουμε, να παίξουμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, δε θα είχαμε χέρια καθαρά μετά από το παιχνίδι, και θα σχολάγαμε με τόσο απεριποίητη την τρίχα μας,
»-γιατί δεν έμενε χρόνος, όλη μας η μέρα ίσα που έφτανε να πλένουμε τα χέρια μας πριν και μετά το διάλειμμα, πριν και μετά το φαΐ, πριν και μετά πιάσουμε μαρκαδόρο ή κιμωλία, να μετράμε τις αποστάσεις, να φοράμε τις μάσκες και να τις ξαναφοράμε όταν έπεφταν, και πάλι και πάλι,
»-γι’ αυτό μένουμε σπίτι ζωντανοί και όχι τόσο ζωντανοί, σε live streaming και σε live screaming, δημιουργικοί και τόσο παγωμένοι, μαζί και τόσο χώρια, τόσο ψυχή όσο και πίξελ, σώμα όσο και γράφημα,
»-γιατί το να παραμείνουν κλειστά τα σχολεία δεν είναι μόνο μια πολιτική απόφαση, είναι και μια παραδοχή ότι η εκπαίδευση δεν είναι προτεραιότητα και μια λανθασμένη αντίληψη ότι σχολείο είναι μόνο η φωτοτυπία που μπορεί να γίνει κι από το σπίτι και όχι η κοινωνικοποίηση των παιδιών, η αλληλεπίδραση και η χαρά τους, που τόσο πολύ απουσιάζουν από τις ειδήσεις και τις κυβερνητικές δηλώσεις,
»-γιατί δεν υπάρχει πια τίποτα να κουρέψει, κέφι, υπομονή, προσπάθεια, όνειρα, είναι όλα κουρεμένα και την ίδια στιγμή ξέρω ότι θα γεννηθούν απ’ την αρχή όταν βρεθούμε από κοντά, τώρα που να συναντηθούμε, και όχι να απομακρυνθούμε, είναι για το καλό μας,
»-ίσως γι’ αυτό παραμένει κλειστό. Ακόμα κι αν το κλείσιμο των σχολείων δε βοήθησε σε τίποτα, το αντίθετο, επιδείνωσε την ψυχολογία των μικρών αυτών πολιτών, που δεν έχουν φωνή να φωνάξουν, που δεν έχουν πολιτική χροιά και ψήφο για να τους πάρουν στα σοβαρά και που το κράτος δείχνει ότι δεν αποτελούν προτεραιότητα.
»Άλλος ένας μήνας τηλεκπαίδευσης που τελειώνει, ο 4ος από τους 7 της φετινής χρονιάς που περάσαμε χωριστά, παιδιά και δάσκαλοι, γονείς και τα νεύρα όλων έχουν δοκιμαστεί. Πιεσμένοι, κουρασμένοι, εξαντλημένοι, με ένα πελώριο ΩΣ ΠΟΤΕ πάνω από τα κεφάλια μας, ως πότε θα είναι τα σχολεία κλειστά, τα παιδιά κλεισμένα σε τέσσερις τοίχους και όλους έξω στους δρόμους να απολαμβάνουν τα ψώνια, τον καφέ και τον ουρανό
»Μάριος Μάζαρης
»*Την περασμένη εβδομάδα είδα τους μαθητές μου από κοντά. Τα ίδια παιδιά που στην κάμερα μου γελάνε, παίζουμε και διασκεδάζουμε, από κοντά ντρέπονται να σε κοιτάξουν πια στα μάτια. Το μεγαλύτερο κακό που κάνει η καραντίνα στις ηλικίες αυτές είναι η αίσθηση ότι κανονικό είναι το να μη βλεπόμαστε από κοντά. Το ψηφιακό είναι η νέα κανονικότητα. Κι άσε τις ζωές να χτενίζονται. Ανοίξτε τα σχολεία ΤΩΡΑ.
