Αυτά που θέλω να σου πω #40
“Πόσο περίεργο μου φαίνεται. Να μιλώ μόνο σε σένα. Σε ξέχασα. Δεύτερο παιδί.
Πάντα λίγο σε ξεχνώ από τη μέρα που γεννήθηκες.
Εσύ όμως εκεί.
Πόσο αυτόνομα και αβίαστα ανακαλύπτεις τον κόσμο. Σαν να ήρθες για να μας δείξεις πως γίνεται … να μας δείξεις ότι μάλλον έτσι χρειάζεται να συμβαίνει, όταν αφήνουμε να συμβεί.
Κορίτσι. Ο αδερφός σου στο σχολείο σχολιάζει ότι δεν υπάρχουν αντρικά και γυναικεία χρώματα. Εγώ όταν μου τα μεταφέρουν ψηλώνω και εσύ είσαι τόσο τυχερή που έχεις τέτοιον αδερφό. Χαίρομαι που ήρθες στη ζωή μου. Καθόλου τυχαία ως γυναίκα. Να βρω δίπλα σου κι εγώ πράγματα που έχασα όσο οι δικοί μου περίμεναν αγόρι – εμένα.
Παιδί της πανδημίας. Ευτυχώς δεν σου έβαλαν μάσκα. Πολύ μικρή. Είδες όμως μάσκες παντού. Γεννήθηκες ενώ όλοι φοβούνται. Στο άγχος μας και μέσα στην κρίση. Σε γέννησα και είχα μάσκα φορεμένη κάτω στο πιγούνι. Τι περίεργοι καιροί.
Κορίτσι, δεύτερο παιδί, σε πανδημία. Παιδί σε πανδημία, δεύτερο, κορίτσι. Δεύτερο παιδί, κορίτσι, σε πανδημία. Δεύτερο παιδί, σε πανδημία, κορίτσι.
Καμία σημασία η σειρά, καμία σημασία τίποτα από όλα αυτά. Ή μήπως έχει; Ακόμα και να έχει σκέφτομαι ότι ο κόσμος δεν έχει κανένα δικαίωμα να σε διακρίνει. Ακόμα κι αν εσύ θα είσαι διαφορετική. Αλλά ο κόσμος θα σε διακρίνει. Όπως κάνει πάντα για να καταλάβει. Και όταν δεν καταλαβαίνει, προτιμά να καταλήγει σε ανοησία παρά να αφήσει τη διάκριση.
Φοβάμαι μικρή μου. Φοβάμαι το δρόμο που πρέπει να διανύσουμε. Να πάρω ένα σφυρί να αρχίσω να σπάω πεποιθήσεις, να γίνονται κομμάτια για να σου κάνω χώρο να περνάς.
Έχεις τόση ηρεμία όταν κοιμάσαι. Και πως κοκκινίζουν τα πατουσάκια σου; Σαν να πατάς ζεστό. Με δύναμη και θάρρος … έτσι να πατάς. ”
