3452 βήματα. Αυτό αποκόμισα από την πρώτη μέρα της τηλεκπαίδευσης. Δεν θα μιλήσω για τις επόμενες … για ευνόητους λόγους…. 3452 βήματα έδειξε τουλάχιστον ο βηματομετρητής.
Γιατί κάνε εικόνα: Δυο παιδιά, δυο δωμάτια… σε απόσταση μεταξύ τους. Στη μέση το σαλόνι όπου κάθετε η ετοιμοπόλεμη ελληνίδα μάνα του τηλεκπαιδευόμενου μαθητή. Αλλά οκ, θα μου πεις αυτό αποτελεί μέριμνα του Υπουργείου για την ελληνίδα μάνα, μιας και τα γυμναστήρια τώρα είναι κλειστά. Όχι εντάξει θα συμφωνήσω. Είμαι σίγουρη, εμάς είχε στο μυαλό της η Κεραμέως.
Πάντως παράπονο δεν έχω, περάσαμε θαύμα. Είμαι σίγουρη πως από μέσα μας όλες ευχηθήκαμε να περάσει όλο αυτό όσο πιο γρήγορα γίνεται και να ανοίξουν τα σχολεία όσο πιο άμεσα γίνεται: Μην αναρωτιέστε γιατί. Θα σας δώσω μερικά παραδείγματα.
Ξεκινώ:
Το μαμά ακούστηκε σε 1784 διαφορετικούς τόνους απ’ ότι είχε ακουστεί μέχρι τώρα. Κι έτσι άρχισα να μελετώ την αλλαγή στην τονικότητα της ανθρώπινης φωνής.
Στο σαλόνι μας το οποίο ήταν άδειο ακουγόταν οι φωνές 40 παιδιών. Τι χαράαα. Γιατί τα τμήματα, όπως φρόντισε το απόλυτα προετοιμασμένο Υπουργείο Παιδείας είναι των 20 ατόμων, μικρά δηλαδή. Δεν θέλω να φανταστώ τι πέρασε η τρίτεκνη ελληνίδα μάνα για να μην πω για εκείνες που έχουν τέσσερα παιδιά. Θα τις συναντήσω στο ψυχιατρείο όταν έρθει η ώρα. Γιατί θα έρθει κι εκείνη η ώρα είμαι σίγουρη.
876 φορές πετάχτηκε έξω από το σύστημα το κάθε παιδί. Έμαθα πως γράφεται το «join meeting» πάαααρα πολύ καλά στα αγγλικά. Είμαι έτοιμη να το μάθω και σε άλλες γλώσσες τώρα.
Άκουσα 132 φορές το «Μαρίααααα με βλέπεις;» Γιατί η Ελενίτσα ήθελε οπωσδήποτε μετά από κάθε φράση της δασκάλας να δει αν τη βλέπει η Μαρία. Απορώ πως άντεξε η μαμά της Ελενίτσας και δεν πήρε τους δρόμους.
Άκουσα 312 φορές το «Κυρίααααα σας αρέσει το αρκουδάκι μου;» Γιατί αφού το έδειξε η Σοφούλα, έπρεπε όλα τα παιδάκια να δείξουν τα αρκούδια τους…
Άκουσα το «Κυρίααααα εγώ δεν σας ακούωωωωω» 458 φορές την πρώτη ώρα και μετά αποφάσισα η επόμενη αγορά μου να είναι ωτοασπίδες.
Άκουσα το «Το λεμόνι είναι κίτρινοοοοο» 237 φορές, γιατί το μικρόφωνο της κόρης μου ήταν κλειστό και το έλεγε συνέχεια μέχρι να ανακαλύψει ότι το κόκκινο κλείνει και δεν ανοίγει το μικρόφωνο όσο και αν το αγαπημένο χρώμα της είναι το κόκκινο και ήθελε να το βλέπει συνέχεια.
Ο Γιαννάκης απ’ την άλλη ήθελε απεγνωσμένα να μας δείξει τον Αζόρ το σκύλο του, η Κατερινούλα την Πίπη το κουνελάκι της, η Γιωργίτσα μας έδειχνε την αδερφή της και η δασκάλα ήταν πολύ χαρούμενη και συνέχιζε κανονικά το μάθημα απαντώντας ταυτόχρονα και στα παιδιά. Πως το κάνουν αυτό απορώ.
Και δεν μας έφταναν τα πιτσιρίκια που θα μου πεις παιδιά είναι και πρέπει να τα αφήσουμε να εκφραστούν αυτή τη δύσκολη περίοδο. Και θα το δεχτώ, τι να κάνω, δεν μπορώ κι αλλιώς.
Το καλύτερο ήμασταν οι μανάδες. Οι μισές κάθονταν δίπλα στα παιδάκια τους. Μήπως ας πούμε και δεν μπορέσει ο Κωστάκης να ανοίξει το μικρόφωνό του όταν θα έρθει η ώρα να πει ότι το μήλο είναι κόκκινο.
Εν τω μεταξύ η μάνα κρατούσε και το μολύβι του Κωστάκη για να το γράψει όταν θα έρθει η ώρα. Μην το γράψει αργά και χάσει όσα θα πει παρακάτω η δασκάλα. Της Α Δημοτικού λέμε τώρα ε;
Και όλες μαζί στο viber να ρωτάμε: «Κορίτσια ακούτε τη δασκάλα; Εμείς δεν την ακούμε.» «Εμείς την ακούμε».
Αυτός ο διάλογος πρέπει να έπαιξε πάνω από μισό εκατομμύριο φορές.
Και μετά αφού όοοολες ακούσαμε, αρχίσαμε τα άλλα, τα δικά μας, ξέρεις, τα μαμαδίστικα: «Τι φτιάξατε για κολατσιό των παιδιών στο πρώτο διάλλειμα;» 120 συνταγές από κάτω κουλουράκια, κεκάκια, τσουρεκάκια, αυγόφετες, κριτσίνια.
Και αφού είπαμε όλες πόσο χρυσοχέρες ήμασταν, άρχισαν τα άλλα: «Μαιρούλα πήρες εκείνο το πουκάμισο από το ίντερνετ;» Και ναι το είχε πάρει η Μαιρούλα και περνούσε επίτηδες πίσω από τον Γιωργάκη στο διάλλειμα για να κοιτάξουμε οι άλλες μαμάδες να δούμε αν της πάει το πουκάμισο σε λευκό ή έπρεπε να πάρει το γαλάζιο.
Και αφού ψηφίσαμε όλες να κρατήσει το λευκό, λίγο πριν αρχίσει η δεύτερη ώρα, όλες άρχισαν να παίρνουν, μπροστά στις οθόνες, τη θέση των παιδιών για να ρωτήσουν τη δασκάλα πως τα πάει το βλαστάρι τους.
Αλλά το πιο ωραίο σε όλο αυτό δεν είναι το ενδιαφέρον της μάνας για το παιδί της, είναι ο πληθυντικός που χρησιμοποιήθηκε. «Εμείς κυρία, η Κατερινούλα πως τα πάει; Κάνουμε καλά γραμματάκια;;» «Εμείς λίγο στα μαθηματικά έχουμε ένα πρόβλημα, αλλά πιστεύω ότι η Φωτεινούλα θα τα πάει καλύτερα στο μέλλον γιατί είναι πολύ έξυπνη». «Εμείς κυρία; Είναι λίγο ζωηρούλης ο Μανωλάκης αλλά πιστεύω ότι θα ηρεμήσουμε με τον καιρό. Τι λέτε;»
Και η δασκάλα να απαντάει χαμογελαστή, χαλαρή, άσκαστη ένα πράγμα. Αφού της έστειλα κι εγώ μήνυμα δεν άντεξα: “Εμείς κυρία τι να πάρουμε για να είμαστε έτσι σαν κι εσάς την ώρα τη τηλεκπαίδευσης;”.
Δεν απάντησε ακόμη. Μόλις μου απαντήσει θα σας πω.
Προς το παρόν σας στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς.
