O Πέτρος Σαββαϊδης είναι δάσκαλος. Από αυτούς τους δασκάλους που πλάθουν ψυχές με τον καλύτερο τρόπο. Πριν λίγες μέρες ανέβασε στο λογαριασμό του στο Facebook ένα υπέροχο ποίημα που του έστειλε η 6χρονη μαθήτρια του Χριστίνα και αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας τα συναισθήματά του όταν το διάβασε.
19:38 Ανοίγω τα email για διορθώσεις. Έτσι κάνουν τώρα οι δάσκαλοι. Τα απογεύματα συνεχίζουν να τα περνάνε μπροστά στον υπολογιστή για να δουν αν όλα όσα κάνουν μέσα από μία οθόνη έχουν κάποιο αντίκρισμα.
Ανάμεσα σε αντιγραφές και ασκήσεις μαθηματικών βρίσκω αυτό.
Ένα ποίημα.
Ένα ποίημα από ένα εξάχρονο κορίτσι.
Η Χριστίνα είναι μαθήτρια και μέλος της ομάδας μου φέτος. Γράφει ποιήματα από τώρα. Γράφει για πράγματα που την συγκινούν και την απασχολούν. Έκανε κι άλλους να θέλουν να γράψουν «κάτι» μέσα στην ομάδα.
Η Χριστίνα μιλά γι’ αυτό που όλοι μας νιώθουμε σήμερα. Μιλά για μέρες που νοσταλγούμε, για μέρες που περιμένουμε, για μέρες που θα έρθουν. Κι όταν έρθουν θα μοιάζουν όλα ξανά σαν μια μεγάλη γιορτή!
Χωρίς περιορισμούς, με αέρα μπόλικο και ήλιο και γέλια που δεν θα είναι κρυμμένα πίσω από μάσκες! Για μισό λεπτό… Κοιτάζω χαμηλά στην οθόνη. Το ημερολόγιο λέει 11/03/2021.
Πέρασε ακριβώς ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια! Ήταν 11/03/2020 όταν έκλεισαν για πρώτη φορά τα σχολεία! Τι κι αν έκλεισαν όμως; Τι κι αν όλα έγινα στεγνά, αποστειρωμένα και άοσμα; Το παιδί βρήκε και πάλι τον τρόπο. Γιατί αν η αγάπη είναι τόπος, τότε το παιδί είναι ο δρόμος.
Αγαπημένη Χριστίνα, πόσο χαίρομαι που γράφεις! Που γράφεις για να μιλήσεις για αυτά που νιώθεις! Χαίρομαι που γράφεις ποίηση και αλαφραίνεις!
Και επειδή ίσως σήμερα μιλώ με μια σημαντική ποιήτρια του αύριο θα σου απαντήσω με ένα ποίημα και εγώ ενός μεγάλου έλληνα ποιητή:
«Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»
Γιώργος Σεφέρης
Τα σέβη μου, ο δάσκαλός σου
