“Το κάλεσμα”- (Όταν κλαίει ένα νεογέννητο – βρέφος)
Άνθρωποι πυροδοτούν την δημιουργία μας, μέσα από άνθρωπο μεταμορφώνεται το έμβρυο σε άνθρωπο, μέσα από άνθρωπο ερχόμαστε στη ζωή, με ανθρώπους υπάρχουμε, με ανθρώπους μεγαλώνουμε.
Έμβρυα στην ενδομήτρια ζωή,μεγαλώνουμε μέσα στο αμνιακό υγρό, συνδεόμαστε με την αρχή της ύπαρξης μας μέσα από το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου που μας κυοφορεί. Φτιάχνουμε το σώμα μας μέσα από το σώμα ανθρώπου. Ετοιμαζόμαστε για την πρώτη μας πράξη που πυροδοτεί την αρχή της δικής μας Ιστορίας. Την γέννηση μας.
Η γέννηση μας, η πρώτη πράξη ελευθερίας, η μετάβαση μας από το Πριν στο Τώρα, από το Ενιαία Μαζί στο Μαζί.
Γεννηθήκαμε και υπάρχουμε στο καινούργιο μας περιβάλλον και το ενδομήτριο περιβάλλον μας έχει δώσει την σκυτάλη στην αγκαλιά της μητέρα μας.
Ένα νεογέννητο που έρχεται στον κόσμο γεμάτο από ανάγκες που υπάρχουν στα έμβια όντα.
Σύνδεση, Επικοινωνία, Ανακούφιση, Ασφάλεια, Προστασία και όλες αυτές οι ανάγκες στην τόσο σημαντική αρχή της ζωής του.
Το κλάμα του είναι ο τρόπος να επικοινωνήσει τον εσωτερικό του κόσμο. Είναι το κάλεσμα του προς την μορφή που ενστικτωδώς νιώθει ότι η επιβίωση του ορίζεται από την σχέση του μαζί της.
Το κάλεσμα που πλαισιώνει την ανάγκη για επαφή και σύνδεση, την προσδοκία εκπλήρωσης της ασφάλειας και προστασίας, την ανακούφιση που έρχεται όταν η μητέρα ανταποκρίνεται στην έκφραση του συναισθήματος του μωρού της. Το κάλεσμα που μεταμορφώνεται σε καλωσόρισμα.
Το κάλεσμα που όταν ακούγεται και εκπληρώνει τις ανάγκες του μικρού ανθρώπου.
Το κάλεσμα που δημιουργεί την αίσθηση στον μικρό άνθρωπο ότι είναι Εδώ, ακούγεται, εκπληρώνεται και το ίσως το πιο βασικό ότι δεν είναι μόνο. Μόνο σε ένα κάλεσμα που δεν ακούγεται.
Δεν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει για να μάθει να ανακουφίζεται μόνο του. Μέσα από άνθρωπο έχει ανάγκη να ανακουφιστεί γιατί μέσα από ανθρώπους μαθαίνουμε να υπάρχουμε, μέσα από ανθρώπους πλέκουμε τον κόσμο μας.
Με ανθρώπους έχουμε λαχτάρα να συνδεθούμε.
Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
