Σε βλέπω.
Μαμά της πανδημίας.
Βόλτα γύρω γύρω το τετράγωνο. Στο πάρκο αστυνομία. Καφετέριες κλειστές. Μαγαζιά κλειστά. Ως την γωνία. Πάλι πίσω. Τα συνήθισε τα παπουτσάκια του πια!
Παππούδες στην βιντεοκλήση – δες: τα πρώτα βηματάκια, άκου: είπε μαμά.
Μου λείπετε, καλά είμαστε.
Φωτογραφίες μήνα με τον μήνα, το νεογέννητο σε μωράκι το μωράκι σε παιδάκι, καλά είμαστε, μας λείπετε, του χρόνου ίσως.
Σχολεία ανοιχτά – να αλλάζεις τακτικά την μάσκα σου, μην ξεχνάς το αντισηπτικό, όχι, δεν μπορούμε να πάμε στο πάρτι. Σχολεία κλειστά – ναι, καταλαβαίνω, σου λείπουν οι φίλες σου, δεν ξέρω, το καλοκαίρι ίσως, έλα, μην κλαις, λυπάμαι, σ αγαπώ.
Σχολεία ανοιχτά – προσαρμογή χωρίς μαμά. Αν κλάψει μπορεί να το πάρει αγκαλιά η βρεφονηπιοκόμος; Μήπως φοβηθεί τα κρυμμένα πρόσωπα;
Σχολεία ξανά κλειστά. Δεν καταλαβαίνει γιατί.
Δεν φοβάται τα κρυμμένα πρόσωπα. “Ατα!” θριαμβευτικό, “άτα” χτυπώντας γροθιές την εξώπορτα, τον γύρω του τετραγώνου, στην πυλωτή, στο πάρκο – αν δεν είναι η αστυνομία. “Άτα” με μια μάσκα στο μικρό χεράκι που ακουμπάει βιαστικά στο πρόσωπό σου. Φόρεσέ την, πάμε μαμά.
Μάσκες με σούπερ ήρωες και μάσκες με κουλ σχέδια. Δεν λαχανιάζουν όπως παίζουν κυνηγητό;
Καφές στο χέρι, δεν θες άλλον καφέ, έχεις σιχαθεί τον καφέ, αλλά κατεβάζεις λίγο την μάσκα όσο τον κρατάς, σαν αντίδωρο μπροστά στο πρόσωπο σχεδόν, κρύβεσαι πίσω απ το χάρτινο ποτήρι “ένα λεπτό την έβαλα να πιω μια γουλιά”.
Βιαστικό σουπερμάρκετ, κοιτάς τα μικρά καροτσάκια, του αρέσει να σπρώχνει καρότσια.
Του αρέσει να επιλέγει πορτοκάλια. Στο σπίτι.
Ίσως του χρόνου.
Ομάδες στο facebook. Ομαδικές συζητήσεις. Τσατ. Ζουμ.
Κύκλος μαμάδων – κύκλος θηλασμού – κύκλος υποστήριξης.
Αυτό είναι το χωριό σου.
Προβλήματα που φανταζόσουν πως θα έχεις: πόσο εκνευριστικοί αυτοί οι γονείς στις κούνιες. Δεν κάθεται στην ταβέρνα. Τσακώθηκε με το άλλο παιδάκι για την μπάλα του.
Προβλήματα που εύχεσαι να έχεις.
Βόλτα γύρω απ το τετράγωνο. Δεν έχεις που να πας. Δεν έχεις και που να μείνεις, θα φας τους τοίχους, θα φας το παιδί, θα πεις κάτι που θα μετανιώσεις.
Βόλτες, γύρω απ το τετράγωνο.
Πόσο είναι το δικό σας; 7 μηνών, 8, 10, 12, 2 – το περιμένουμε από μέρα σε μέρα
Να το χαίρεστε. Τι τραβάνε κι αυτά. Ευτυχώς είναι μικρά ακόμα.
Πόσο είναι το δικό σας; 3 χρονών, 8, 10, 12.
Έχει ξεσπάσματα θυμού. Είχαμε σχεδόν αποθηλάσει. Δεν με ακούει καθόλου.
Ίσως του χρόνου.
Σε βλέπω.
Σας βλέπω, μαμάδες της πανδημίας.
Βλέπω τις αγκαλιές. Βλέπω τις κατασκευές. Βλέπω τις γυμναστικές επιδείξεις μες το σαλόνι, τα “ας χορέψουμε να κάψουμε ενέργεια”.
Βλέπω τα μηνύματά σας, η μια στην άλλη -τσατ, ζουμ, κύκλος. “Είμαι εδώ αν με χρειαστείς”. “Τι ζούμε;”. “Φοβάμαι”. “Αυτό θα είναι το μέλλον του;”.
Σας βλέπω να βράζετε, σας βλέπω να τρέμετε, σας βλέπω να λυγίζετε, να σπάτε σε χίλια κομμάτια.
Σας βλέπω να ανταλλάζετε παιδικά ρούχα, σας βλέπω να μαζεύετε λεφτά, σας βλέπω να δωρίζετε τρόφιμα.
Σας βλέπω στην πλατεία, σας βλέπω στην πορεία.
Σας βλέπω και στο κρεβάτι. Ένα κουβάρι. Ένα μωρό στο στήθος. “Δεν κοιμάται αν δεν είναι πάνω μου”.
Δεν έχει νιώσει ποτέ καμία τόση μοναξιά ξανά. Εκτός από εμάς. Εμένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα κι εσένα.
Εμάς.
Μας βλέπω.
Φωτάκια κάθε νύχτα αναμμένα σ’ ολόκληρη την πόλη, να ξενυχτάνε πάνω από κεφαλάκια, πάνω από εφημερίδες, πάνω από το twitter, πάνω από λογαριασμούς απλήρωτους.
Σε βλέπω, μαμά της πανδημίας.
Και στέκεσαι ακόμα. Ω, πόσο όμορφη είσαι.
Σε βλέπω.
Κείμενο: Κρινιώ Παππά
