Περιμένεις να σου δηλώσει την παρουσία του.
Και έπειτα από εκείνη την πρώτη φορά, σαν ευλογία ή σαν καταδίκη, περιμένεις και τις επόμενες.
Περιμένεις να αισθανθείς τον πόνο κάθε 5 λεπτά, κάθε 2 λεπτά και έπειτα κάθε λεπτό.
Και έπειτα, τίποτα δεν έχει πια σημασία.
Περιμένεις να αναπνεύσει.
Περιμένεις να ακούσεις το κλάμα του. Περιμένεις να ακούσεις το γέλιο σου.
Περιμένεις να κατέβει το γάλα, περιμένεις να πιάσει το στήθος, το περιμένεις να ρευτεί.
Περιμένεις τη σειρά σου στην κατάταξη, περιμένεις να βγάλεις άκρη με το πώς θα καταφέρεις να δουλεύεις και να το μεγαλώνεις ταυτόχρονα, περιμένεις να αντέξεις μέχρι το τέλος του μήνα.
Περιμένεις το πρώτο δοντάκι, το δεύτερο… μα πότε βγάζουν δόντια;;;
Περιμένεις την πρώτη λέξη, τα πρώτα βήματα, το πρώτο καρούμπαλο, το περιμένεις να φτάσει το βηματισμό σου.
Και πριν προλάβεις να περιμένεις, σε έχει ήδη περάσει.
Περιμένεις να δεις πόσο καίει το θερμόμετρο, περιμένεις σε αναρίθμητες αίθουσες αναμονής για να πάρεις απαντήσεις, διαγνώσεις, θεραπείες, περιμένεις ώστε να μπορέσεις να αναπνεύσεις και πάλι.
Περιμένεις πίσω από πόρτες ζωγραφισμένες με κινούμενα σχέδια, περιμένεις σε άβολα καθισματάκια όπου δεν χωράει ο πισινός σου, περιμένεις μπροστά από τοίχους χαραγμένους με απαίσια γκράφιτι.
Περιμένεις βιβλία, κομμάτια από παζλ, νεράιδες και Άγιους Βασίληδες.
Περιμένεις σε βρωμερά αποδυτήρια, στην άκρη από τις πισίνες, σε γήπεδα ποδοσφαίρου, περιμένεις ακούγοντας για ώρες εκκωφαντικές μουσικές μελωδίες.
Περιμένεις και σε τρώει το κρύο ή η ζέστη.
Περιμένεις στο αυτοκίνητο, όρθιος, περιμένεις και παρατηρείς όλους όσους περιμένουν σαν και σένα.
Περιμένεις και έπειτα του γνέφεις με το χέρι, κάθε φορά, γιατί το χαμόγελο που σου χαρίζει μόλις σε αναγνωρίσει αξίζει την αναμονή σου.
Περιμένεις να βγάλεις τις βοηθητικές ρόδες από το ποδήλατό του.
Περιμένεις τα εγκαίνια της έκθεσης, το σφύριγμα του διαιτητή, το σήκωμα της αυλαίας.
Περιμένεις εργασίες του σχολείου, τηλεφωνήματα που δεν θα λάβεις ποτέ, περιμένεις μετρώντας από μέσα σου μέχρι το δέκα για να το μαλώσεις.
Περιμένεις και οι ώρες που πριν σου φαίνονταν νωρίς, τώρα σου φαίνονται όλο και πιο αργά.
Περιμένεις μέχρι τη στιγμή που κάποια μέρα που θα σου πει «δεν χρειάζεται να με περιμένεις».
Και εκεί, θα αρχίσεις να περιμένεις στα αλήθεια.
Κοσμαρίκου Αλεξάνδρα Παιδίατρος
