Το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων σχολίασε με ανάρτησή του στο facebook ο παιδίατρος, Στέλιος Παπαβέντσης. Εστίασε στο θέμα με τα προνήπια και τα νήπια και συγκεκριμένα, είπε:
«Αυτό με τα προνήπια και τα νήπια δεν το καταλαβαίνω. Συμβαίνει κατά κόρον, είναι η νόρμα στα δημόσια νηπιαγωγεία: τα παιδιά που είναι για προνήπια – πρόσφατα υποχρεωτική φοίτηση – μπαίνουν στην ίδια τάξη με αυτά που πηγαίνουν νηπιαγωγείο. Μαζί νήπια και προνήπια, κάνουν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα των μεγάλων νηπίων. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι παιδιά που μόλις έχουν περάσει τα 4 χρόνια ζωής πρέπει να κάθονται μαζί με παιδιά 5μιση χρονών και να κάνουν τις δραστηριότητες των παιδιών 5-6 ετών: μεγαλύτερη έμφαση σε προγραφή, τους βάζουν να γράφουν γράμματα αριθμούς, να κάθονται ώρα κάτω για εκπαιδευτικές δραστηριότητες, “εργασίες” όπως κατασκευές ζωγραφιές για το σπίτι.
Είναι ίδιες οι εκπαιδευτικές, μαθησιακές, γνωστικές, ψυχαγωγικές, κοινωνικές ανάγκες και δυνατότητες ενός παιδιού 4 ετών με το παιδί 5μιση 6 ετών; Δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός ανάλογα με το ηλικιακό και αναπτυξιακό επίπεδο; Έχουμε παιδιά που μπορεί μόλις να έχουν ξεκινήσει παρουσία εκτός σπιτιού – κατευθείαν προνήπια χωρίς παιδικό σταθμό – με ανάγκες προσαρμογής ομαλής κοινωνικοποίησης, ακόμα και ανάγκες σε σωματική φροντίδα και έλλειψη ανεξαρτησίας.
Με τις μεθόδους αυτές αυξάνονται τεχνητά προβλήματα που ταλαιπωρούν έπειτα δευτερογενώς γονείς και παιδιά:
Κάποια παιδιά που αδυνατούν ή αρνούνται εντελώς φυσιολογικά να προσαρμοστούν στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις των προνηπίων που έγιναν νήπια, στο ξαφνικό “κάτσε και μάθε”, και που σε αρκετές περιπτώσεις χαρακτηρίζονται και εισπράττουν ταμπέλες παιδιού υπερκινητικού, με προβλήματα συμπεριφοράς, προβλήματα λόγου ή μαθησιακές δυσκολίες, εκεί που απλά δεν υπάρχει ακόμα εντελώς φυσιολογικά αναπτυξιακή ετοιμότητα. Άλλα απλώς βαριούνται να κάνουν το ίδιο πράγμα 2 χρόνια και χρωματίζουν αδιάφορα ή αρνητικά το νηπιαγωγείο.
Σε κάθε περίπτωση η μετατροπή των προνηπίων σε νήπια θεωρώ ότι είναι πλήρως αντεκπαιδευτικό φαινόμενο που πάει αντίθετα με την αναπτυξιακή ψυχολογία και δημιουργεί προβλήματα.
Η υποχρεωτική φοίτηση των παιδιών στα προνήπια από 4 ετών και έπειτα φαντάζομαι δεν θεσπίστηκε με τέτοια φιλοσοφία. Επειδή οι μελέτες και η διεθνής εμπειρία δείχνουν θετικές εκβάσεις όταν η προσχολική εκπαίδευση ξεκινήσει από νωρίς, αυτό δεν σημαίνει ότι την κάνουμε υποχρεωτική και έπειτα την κάνουμε όπως να ‘ναι, επειδή δεν έχουμε αρκετές νηπιαγωγούς και αρκετά κτίρια τα βάζουμε όλα στο ίδιο εκπαιδευτικό τσουβάλι. Χρειάζεται, εκτός από το να τα υποχρεώσουμε να πάνε, να φτιάξουμε και κατάλληλο αναπτυξιακό περιβάλλον εκεί που τα υποχρεώνουμε να πάνε, με γνώση και εξειδίκευση ανά ηλικία, με χώρους και ολιγομελή τμήματα. Έτσι έχει θετικές εκβάσεις, αλλιώς γίνεται μπούμερανγκ».
