Γκρινιάζεις πως σε στριμώχνω στον ύπνο και την ίδια στιγμή μου κάνεις χώρο στην αγκαλιά σου.
Κι εγώ χώνομαι εκεί, στη γνώριμη μυρωδιά, στη ζεστασιά σου.
Όταν πιάνεσαι, γυρνάς πλάτη, τραβώντας με πάνω σου. Με τραβάς να μοιραστούμε το ίδιο μαξιλάρι.
Είναι αυτό το μαξιλάρι που θέλω να μας κοιτά να κοιμόμαστε μαζί. Πάντα μαζί.
Είναι αυτό το μαξιλάρι, το ένα, που θέλω να ακούει τα όνειρα και τα σχέδιά μας, τους καυγάδες και τα φιλιώματα, τις καλημέρες και τις καληνύχτες μας.
Με κοιτάς και γελάς. Και γω τραβιέμαι λίγο πιο πίσω από το τόσο που έχω κολλήσει πάνω σου κι αναρωτιέμαι γιατί.
Δε γελώ, λες. Χαμογελώ.
Αυτό είναι το συνώνυμο της δικής μου ευτυχίας μαζί σου. Πάντα μαζί σου.
Γυρνάς πλευρό και με κοιτάς καλά καλά. Βλέπεις το γέλιο μου κι όμως δεν αναρωτιέσαι. Ξέρεις. Βλέπεις βαθιά μέσα μου, όπως έκανες από την πρώτη στιγμή.
Είμαι το άλλο σου ολόκληρο. Και εσύ το δικό μου άλλο ολόκληρο. Είμαστε δυο ολόκληρα που ταίριαξαν έτσι όπως μόνο το σύμπαν ξέρει. Κι από τότε μοιράζονται το ίδιο μαξιλάρι.
Αν με ρωτήσεις τι θέλω από τη ζωή πια, αυτό θα σου πω. Θέλω να γερνάμε στο ίδιο μαξιλάρι, να μεγαλώνουμε μαζί.
Να αγαπιόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο, να δενόμαστε, να φροντιζόμαστε, να νοιαζόμαστε.
Να ζούμε.
Αυτό θέλω. Και δε με νοιάζει αν θα ‘ναι μεταξωτή ή φανελένια η μαξιλαροθήκη.
Δε με νοιάζει αν θα ‘ναι μαλακό ή σκληρό το μαξιλάρι.
Με νοιάζει νάναι μόνο ένα.
Ένα… όπως ακριβώς κι εμείς.
