Φτάνει η στιγμή που πρέπει να καταπνίξεις το φυσιολογικό μητρικό ένστικτο να προφυλάξεις το παιδί σου κάτω από τις φτερούγες σου, να το προστατέψεις από όλα τα λάθη, της λύπες και τους κινδύνους της ζωής.
Είναι ένας δύσκολος αγώνας, το παραδέχομαι.
Εάν έχω κάνει σωστά το χρέος μου, πρέπει να γίνω αχρείαστη.
Δηλαδή δεν θα επιτρέψω στην ανιδιοτελή αγάπη της μητέρας να κακομάθει και να δημιουργήσει εξάρτηση στα παιδιά της, σαν ναρκωτικό, σε βαθμό που αυτά δεν θα μπορούν να είναι αυτόνομα, να εμπιστευτούν και να γίνουν ανεξάρτητα. Πρέπει να είναι έτοιμα να χαράξουν τη δική τους πορεία, να κάνουν τις δικές τους επιλογές, να ξεπεράσουν τις απογοητεύσεις τους και να κάνουν τα λάθη τους.
Η κάθε απώλεια αποτελεί ένα καινούργιο βήμα, τόσο για τη μητέρα, όσο και για το παιδί της.
Η αγάπη είναι μία διαδικασία μόνιμης απελευθέρωσης, ένας δεσμός που συνεχίζει να μεταλλάσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής. Μέχρι τη στιγμή που τα παιδιά ενηλικιώνονται, κάνουν τη δική τους οικογένεια και ξανανοίγουν τον δικό τους κύκλο.
Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι η σιγουριά ότι θα είμαστε παρόντες για αυτά, στη συμφωνία και στη διαφωνία, στο θρίαμβο και στην αποτυχία. Μια ζεστή αγκαλιά, μια παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές.
Οι μητέρες και οι γονείς γενικότερα πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ώστε να είναι ελεύθερα και όχι σκλάβοι των φόβων των γονιών τους. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν γονέα στην ανατροφή των παιδιών του.
Όταν γινόμαστε αχρείαστοι, αποτελούμε ένα ασφαλές λιμάνι, όπου τα παιδιά μας μπορούν να αράξουν.
Σε όποιον αγαπάς δώσε:
– Φτερά για να πετάξει.
– Ρίζες για να επιστρέψει.
– Λόγους για να μείνει.
Ας δημιουργήσουμε παιδιά ανεξάρτητα, που θα μπορέσουν να ζήσουν μία ζωή γεμάτη και έντιμη.
Όταν μία μητέρα αγαπά πραγματικά, αναθρέφει τα παιδιά της, για να τους μάθει να πετάξουν.
Το διαβάσαμε στο facebook
