– Για τα παιδιά που μπαίνουν στα ψηφιακά τους μαθήματα κι αυτά τους πετάνε έξω, όπως δεν θα έκανε ποτέ ένας δάσκαλος σε μια τάξη.
– Για όλες τις συνδέσεις που πέφτουν.
– Για τις οικογένειες που αγόρασαν υπολογιστές, τάμπλετ, κινητά (τη στιγμή που τα χρήματα αποτελούν υστέρημα) για να συνδεθούν το 1, τα 2 ή 3 παιδιά τους στις τάξεις, δείχνοντας ότι το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ήταν πάντα θέμα χρημάτων.
– Για την αντοχή των σπιτιών, τη στιγμή που σε λίγα τετραγωνικά συνδέονται γονείς και παιδιά μπροστά στις οθόνες… άλλος για δουλειά, άλλος για μάθημα, άλλη για ξένη γλώσσα, πιάνο και φροντιστήριο και προσπαθούν κάθε φωνή να μη σκεπάσει τις υπόλοιπες.
– Για τους πονοκεφάλους, την υπερένταση, την κόπωση σε μάτια και μυαλά.
– Για όλα εκείνα τα Κουράστηκα που ακούστηκαν κι ακούγονται μέσα στους 4 τοίχους και στην οθόνη μπροστά.
– Για το «Κύριε, σου λείπω, θέλω να σε δω από κοντά» που μου είπε ένας μικρός μου μπόμπιρας, μπερδεύοντας τη γλώσσα του και που σωστά κατάλαβε ότι η απουσία είναι αμφίδρομο συναίσθημα.
– Για τα αμέτρητα βίντεο και τα ηχητικά που δέχομαι από τους μαθητές μου, παιδιά μιας άτυχης ή τυχερής Α’ δημοτικού, βλέποντας κι ακούγοντάς τους να κάνουν ανάγνωση, ορθογραφία, να μαθαίνουν τη γλώσσα και τους αριθμούς, κι εγώ να μην είμαι κοντά να τους αγκαλιάσω και να τους πω μπράβο κοιτώντας τους στα μάτια.
– Για τα μηνύματα που ηχογραφώ και στέλνω όταν κοιτάζω τις εργασίες και τη δουλειά τους.
– Για τα Πόσο χαίρομαι που γίνεσαι καλύτερος! και τα μηνύματα που μου στέλνουν οι γονείς Τρελάθηκε από χαρά που άκουσε τη φωνή σας!
– Για όλες εκείνες τις οδηγίες και τις εγκυκλίους από το υπουργείο που έχασαν τον δρόμο και δεν έφτασε ούτε μια συμβουλή, ούτε μια επιβράβευση… ένα Καλή μας δύναμη σε μαθητές, δασκάλους και γονείς, ένα Συγγνώμη, ένα Έχετε δίκιο, ένα Υπομονή.
– Για τα παιδιά που έρχονται νωρίτερα στην αίθουσα την ψηφιακή και περιμένουν εκείνα εμένα για να μπω, αντί εγώ εκείνα και κάθε μέρα προσπαθούν και θέλουν όλο και πιο πολύ να αγαπήσουν το σχολείο.
– Για όλα τα σχολεία που δοκιμάζονται.
– Για σχέσεις μεταξύ συναδέλφων που περνάνε από 40 κύματα και κάθε ένας απ’ αυτούς διαφορετικά μεταφράζει τις δύσκολες στιγμές και τη συμπόνοια του… Άλλος με το να στείλει ένα τραγούδι κι άλλος πακέτα Α4 σε ασκήσεις.
– Για κάθε εκπαιδευτικό που κάνει το κομμάτι του και που ζητά τα αδύνατα… Τόνους εργασιών, υλικά κατασκευών (από κλειστά μαγαζιά) και χρόνο, χρόνο από οικογένειες που παλεύουν στα τετραγωνικά ενός σπιτιού να συνυπάρξουν.
– Για κάθε διευθυντή ή σύμβουλο που κουνάει το δάκτυλο ή μαλώνει τους γονείς που επιλέγουν τα παιδιά τους να μην αποχαυνώνονται μπροστά σε μια οθόνη με τις ώρες… Όπως παλιά τους μάλωνε όταν τα παιδιά περνούσαν πολλές ώρες παίζοντας.
– Για την αβεβαιότητα του πότε θα επιστρέψουμε.
– Για το Αύριο που έγινε μεθαύριο.
– Για το Θα πάμε να στολίσουμε την τάξη μας δάσκαλε; που δίνει τη θέση του στο στολίζουμε κάθε μέρα το δωμάτιο μας… και σε όλα εκείνα τα παιχνίδια που μοιραζόμαστε από την οθόνη του υπολογιστή μας, τα αινίγματα, τις ζωγραφιές και τις κατασκευές που γίνονται ομαδικά κι όμως τόσο ατομικά.
– Για όλες τις οικογένειες που παλεύουν με τις δυσκολίες κι όμως που καθημερινά τους νιώθω δίπλα μου κι εγώ θέλω να είμαι δίπλα τους… Όχι ως δάσκαλος ή παιδαγωγός, αλλά ως άνθρωπος που έχει απέναντι ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και όχι αριθμούς, στατιστικές απουσιών και mail αναπάντητα.
– Για την εκπαίδευση που χρόνο με τον χρόνο γίνεται μια ψυχρή πραγματικότητα και κάθε δυσκολία τονίζει την κυριαρχία της ύλης και όχι του περιεχομένου… Το κυνήγι των βαθμών και όχι της επικοινωνίας, όχι της ανακάλυψης… Του Κάτσε ήσυχος γιατί βαθμολογείσαι και όχι του Μίλα, μοιράσου το μαζί μας.
– Για όλα εκείνα τα δωμάτια τα ψηφιακά που τα μικρόφωνα των μαθητών είναι κλειστά και που μιλά μονάχα ο δάσκαλος ή η δασκάλα, δείχνοντας μια παθογένεια ετών… ένα σχολείο που κάνει διάλεξη και δεν αφήνει χώρο, χρόνο και φωνή στους μαθητές. Ένα σχολείο που μιλά, γιατί φοβάται να ακούσει.
Δυο εβδομάδες μακριά από τις αίθουσες και μοιάζει λες και βρεθήκαμε κάποτε παλιά… δεν περάσαμε το κατώφλι και δεν κάτσαμε στα ίδια θρανία. Η προσπάθεια που καταβάλλουμε καθημερινά να «συνδεθούμε» είναι τόση που σαρώνει το πρόσφατο παρελθόν. Αλλά η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ είναι αυτή που θα νικήσει κι αυτό είναι κάτι ασύρματο, δωρεάν και για όλους.
Γράφει ο Μάριος Μάζαρης
* Κάθε πρωί σκέφτομαι τι καινούργιο να πω, να κάνω ή να δείξω στα παιδιά μου. Μέχρι το μεσημέρι έχω αλλάξει 10 γνώμες. Όταν μπαίνει ένας-ένας στο ψηφιακό δωμάτιο ανακαλύπτω πόσο απροετοίμαστος είμαι: γιατί όσο και να χαμογελάμε, το ψηφιακό είναι αμήχανο. Είμαστε όμως παρέα και ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ο ένας στον άλλον.
Διαβάστε επίσης:
«Τα παιδιά με εντυπωσιάζουν κάθε μέρα. Η αγάπη τους ευτυχώς δεν μπήκε σε καραντίνα»
Πώς να σε διώξω από την τάξη, όταν…
