Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που είχε μεγαλώσει απότομα, πάρα πολύ γρήγορα. Όχι μόνο στο σώμα της, στα χέρια της, αλλά και σε όλα τα άλλα.
Όταν ήταν οκτώ χρονών της ζητούσαν να είναι εξυπηρετική, προσεκτική, λογική. Να μην παραπονιέται, να μη θυμώνει, να μην κάνει καπρίτσια, να μην έχει απαιτήσεις. Με λίγα λόγια να είναι…μεγάλη!
Μη νομίζετε ότι οι οι γονείς της ήταν τίποτα δήμιοι. Όχι, καθόλου, απλώς της ζητούσαν.
«Κάντο για να μας ευχαριστήσεις. Μόνο αυτό, δεν σου ζητάμε τίποτα άλλο από το να είσαι καλή, να είσαι υπάκουη… δεν είναι δα και τόσο δύσκολο!»
Καθώς το κοριτσάκι δεν είχε τολμήσει ποτέ να ζητήσει τίποτα, δεν ήταν ποτέ απογοητευμένο. Δεν ήξερε αν ήταν ευτυχισμένη ή όχι. Δεν είχε δικές της επιθυμίες. Δεν περίμενε τίποτα. Οι άλλοι περίμεναν από αυτήν. Η μόνη της ευχαρίστηση ήταν… να ευχαριστεί τους άλλους!
Τουλάχιστον αυτό φανταζόταν.
Ωστόσο, κάτι θα έπρεπε να την είχε θορυβήσει γιατί οι άλλοι δεν επιδείκνυαν και πολύ τη χαρά που τους έδινε με το να είναι “όπως έπρεπε να είναι”. Για εκείνους ήταν αυτονόητο.Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πρέπει να σας πω, ότι καμιά φορά, το βράδυ, ακριβώς πριν την πάρει ο ύπνος, όταν βύζαινε το δάχτυλό της, σκεπασμένη με το σεντόνι μέχρι τη μύτη, με τα μάτια ανοιχτά στο σκοτάδι, ένα αίσθημα αδικίας την άγγιζε με το μαύρο του φτερό. Ανεπαίσθητα…!
Φανταζόταν έτσι ότι υπήρχε μία χώρα όπου τα μικρά κορίτσια μπορούσαν να είναι μικρά για πολύ καιρό, για πάρα πολύ καιρό. Μία χώρα όπου οι γονείς άκουγαν τις επιθυμίες των παιδιών, ακόμα κι αν δεν τις ικανοποιούσαν πάντα. Μια χώρα, όπου τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν τους μεγάλους, αλλά μονάχα να παίζουν… τους μεγάλους.
Μερικά βράδια φανταζόταν ότι κινούσε για κείνη τη χώρα, με μία μεγάλη τσάντα, την οποία γέμιζε όνειρα, παιχνίδια, γέλια και λυγμούς μαζί. Γιατί όπως θα έχετε ήδη μαντέψει, το κοριτσάκι αυτό δεν έκλαιγε καθόλου… “αφού έπρεπε να είναι μεγάλη”.
Η συνέχεια της ιστορίας θα σας εκπλήξει.
Το κοριτσάκι αυτό χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τα σαράντα. Μάλιστα, καλά ακούσατε, σαράντα χρονών, για να τολμήσει να γίνει μικρό, για να τολμήσει να έχει απραγματοποίητες επιθυμίες, να τολμήσει να κλάψει και να γελάσει. Για να τολμήσει να χορέψει και να κάνει και καμιά χαζομάρα.
Είχε ήδη παιδιά τότε και μία μέρα η ίδια της κόρη την ρώτησε:
-Μαμά είναι αλήθεια ότι δεν μπόρεσες ποτέ να είσαι μικρή όταν ήσουν μικρή ;
-Αλήθεια είναι, έζησα σα να μην είχα ποτέ ούτε το χρόνο, ούτε την ιδέα, ούτε την δυνατότητα να είμαι μικρή. Ναι, μεγάλωσα πολύ νωρίς, της είπε. Μόλις σήμερα καταλαβαίνω γιατί.
Όλα έγιναν λες και οι ίδιοι μου οι γονείς δεν είχαν τον καιρό να μεγαλώσουν όταν ήταν παιδιά, λες και έπρεπε να είμαι εγώ μεγάλη στη θέση τους… Καμιά φορά τα πρώην μικρά κορίτσια πρέπει να περιμένουν πολύ, πάρα πολύ, για να τολμήσουν να είναι επιτέλους μικρά.
Μύθοι που θεραπεύουν, μύθοι που εκπαιδεύουν – Jacques Salome (απόσπασμα)
