Ρωτήσαμε 100 τυχαίους γονείς μικρών παιδιών που δουλεύουν από το σπίτι αν την παλεύουν αυτήν την περίοδο.
Οι απαντήσεις που πήραμε ήταν οι εξής:
α. Δεν την παλεύω καθόλου – 53%
β. Δεν την παλεύω άλλο – 38%
γ. Την παλεύω νομίζω (χωρίς xanax όχι) – 8,9%
δ. Την παλεύω μια χαρά – 0,1%
Αν είστε έξω απ’τον χορό και νιώθετε πως είμαστε υπερβολικοί ή κακομαθημένοι, επιτρέψτε μου να σας περιγράψω, μια απλή μέρα της καθημερινότητάς μας αυτήν την περίοδο.
Αν είμαστε από τους τυχερούς και έχουμε δουλειά, κατά κανόνα δουλεύουμε από το σπίτι. Που σημαίνει πως ούτε παραστάσεις αλλάζουμε, ούτε συναδέλφους βλέπουμε για να πούμε καμιά μπούρδα, ούτε καν ντυνόμαστε κανονικά (από τη μέση και πάνω ρούχα, από τη μέση και κάτω πιτζάμες). Επίσης στον ίδιο χώρο που τρώμε, κοιμόμαστε, χαλαρώνουμε, παίζουμε, πλέον και δουλεύουμε. Όλα ίδια! Και bonus δώρο, κανα-δυο παιδιά να περιφέρονται στο σπίτι και να μπουκάρουν σε calls, να ρωτάνε ανά δύο λεπτά πού πήγε η άλλη κάλτσα, πότε θα φάμε, πότε θα δούμε cartoon, μαμά με χτυπάει, μαμά η κυρία στην εκπαιδευτική τηλεόραση είναι βαρετή, μαμά πες του, μαμά σε πόση ώρα θα βγει το φεγγάρι, μαμά πού πήγε ο μωβ μαρκαδόρος, μαμά πώς γίνεται η γη να γυρίζει κι εγώ να μη ζαλίζομαι. Εγώ πάντως ζαλίζομαι.
Και το teams να μη σταματάει να χτυπάει.
(Κάποιοι από την άλλη δεν είναι και τόσο τυχεροί, είτε έχουν χάσει τη δουλειά τους είτε έχουν κλείσει επ ‘αορίστου το μαγαζί τους. Έχουν βέβαια όλο τον άπλετο χρόνο να παίξουν και να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, αλλά ταυτόχρονα τους τρώει η πεζή αγωνία πώς θα βγει κι αυτός ο μήνας)
Μόλις η ώρα πάει δύο, πρέπει να τα έχουμε ήδη ταϊσμένα-ποτισμένα και να έχουμε ανοίξει και το δεύτερο ή και τρίτο laptop που όλοι έχουμε στα σπίτια μας και να αρχίσουμε να προσευχόμαστε στον Άγιο κονέκτορα να δεήσει και να μας συνδέσει με τη δασκάλα.
Και αν δεν λέει να ακούσει τις προσευχές μας, ξεκινάνε να μας τρώνε τα μαύρα φίδια ότι το παιδί μας θα μείνει αγράμματο και ξύλο απελέκητο και πώς θα βγει στην κενωνία. Ενώ το teams συνεχίζει να χτυπάει. Και αν κάποια στιγμή αποφασίσει να συνδεθεί, παίρνουμε αγκαζέ το άλλο laptop και πάμε σε κάποιο ελεύθερο δωμάτιο -αν υπάρχει- για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Όμως ανά πέντε λεπτά κάτι συμβαίνει, μαμά δεν ακούω, μαμά δε βλέπω, μαμά κάτι πάτησα και η δασκάλα έγινε πράσινη, μαμά έχασα τη γόμα, μαμά πού πήγε το τετράδιο της αντιγραφής (το σκύλο βόλτα-κωδικός 6). Οπότε τα παρατάμε και ξαναπαίρνουμε το laptop παραμάσχαλα και συνεχίζουμε την παραγωγική μέρα μας δίπλα στο βλαστάρι μας για να επιδοθούμε σε συγχρονισμένη τηλεεκπαίδευση παύλα τηλεεργασία.
Η μέρα που θα στείλουμε mail στον Διευθυντή μας “τι-τι-να να μια κότα” δεν αργεί και πολύ.
Και όταν μετα κόπων και βασάνων η ώρα πάει πέντε και τα βλαστάρια μας έχουν “εκπαιδευτεί“, συνεχίζουμε κανονικά τη μέρα μας, προσπαθώντας να κάνουμε και καμιά δουλειά στο σπίτι. Βέβαια, μετά από λίγο τα βλαστάρια θέλουν να βγουν βόλτα γιατί βαρέθηκαν κι αυτά τα έρμα όλη μέρα μέσα, όμως έχει πέσει μαύρη νύχτα στα βουνά, οι παιδικές χαρές είναι κλειστές και οι ανταλλαγές επισκέψεων απαγορευμένες. Οπότε ή τα κρατάμε μέσα και τα αφήνουμε να χοροπηδάνε στους καναπέδες ή τα βγάζουμε να προαυλιστούν και περιφερόμαστε στο κρύο και τα σκοτάδια για να πάρουν το αέρα τους.
Όταν κάποια στιγμή φτάνει το βράδυ και τα βλαστάρια πέφτουν για ύπνο (yeah!) χρειαζόμαστε επειγόντως να πάμε για ένα ποτό, να βγούμε μια βόλτα ή έστω μέχρι τη γωνία για να ξελαμπικάρουμε.
Όμως άξαφνα θυμόμαστε πως έχει απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9 το βράδυ οπότε το ξελαμπικάρισμα θα μας στοιχίσει ένα εισιτήριο aller-retour για Παρίσι -από τα ακριβά- οπότε βγάζουμε το σκασμό, μένουμε μέσα και απολαμβάνουμε το σπίτι μας λιγάκι!
Μετά βέβαια σκεφτόμαστε θετικά, δεν πειράζει, σε δυο μέρες έρχεται Σαββατοκύριακο και θα κάνουμε καμιά ωραία βόλτα όλοι μαζί να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας, να δούμε και κανένα φίλο να πούμε τα άπειρα νέα μας, όλα καλά. Και άξαφνα -πάλι- θυμόμαστε πως είμαστε σε καραντίνα και το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε σωματική άσκηση και να πάμε μέχρι την κοντινή πλατεία και τούμπα. Και φυσικά μετά να ξανααπολαύσουμε το σπιτικό μας.
Αυτή είναι λίγο πολύ η μέση μέρα ενός μέσου γονιού αυτή την όμορφη περίοδο που διανύουμε.
Και ξέρω πως κανείς δεν περνάει εύκολα, αλλά σας παρακαλώ, εμάς τους γονείς μικρών παιδιών να μας αγαπάτε λίγο περισσότερο αυτές τις μέρες.
Γράφει η Έφη Μόρδου
