Θα σας μιλήσω για μια φυσιολογική Ελληνίδα μητέρα. Φοβική, υπερπροστατευτική, όχι ιδιαίτερα δραστήρια. Για μία μητέρα μίας 5χρονης κόρης, ενός «εύκολου» και ώριμου, κατά γενική ομολογία, παιδιού, χωρίς εμπειρία, που κάνει και λάθη και τα κάνει μαζί μου, αφού μαζί μου επέλεξε να κάνει οικογένεια.
Μία μητέρα που, εκτός από εργαζόμενη σ’ένα ιδιαίτερα απαιτητικό περιβάλλον με καλό και σταθερό ωράριο κι αξιοπρεπές μισθό, είναι και μια ιδιαίτερα απαιτητική νοικοκυρά και τη μόνη βοήθεια που ανέχεται στο σπίτι της είναι αυτή της μητέρας της.
Μία γυναίκα που την γνωρίζω πριν ενηλικιωθεί, ενός teenage dream. Κι είμαστε μαζί ως ζευγάρι απ’τα 20 της. Με εξαιρετικές περγαμηνές στο πεδίο της εκπαιδευτικής της δραστηριότητας, ιδιαίτερα πειθαρχημένη, ομολογουμένως πολύ όμορφη, χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα γι’αυτό, προερχόμενη από ένα τυπικό ελληνικό περιβάλλον χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις.
Είτε γιατί αυθύπεβαλλα, είτε γιατί από νεαρή ηλικία είχα μια σχετική ωριμότητα, κατάλαβα, σχεδόν, απ’την αρχή ότι η συγκεκριμένη κοπέλα ήταν η Γυναίκα της ζωής μου… Το να την ερωτευτώ ήταν το πλέον εύκολο! Το να την αγαπήσω σχεδόν βέβαιο! Και το να την κατακτήσω τεράστια προσωπική επιτυχία! Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι ο βασικός σκοπός της ζωής μου θα ήταν να είμαστε μαζί, ευτυχισμένοι.
Και περάσαν ωραία τα πρώτα 6 χρόνια της σχέσης μας… Φυσιολογικά! Χαρούμενα! Νεανικά! Για εκείνη, ίσως, και λίγο πιεστικά, αφού, εκτός των άλλων, είμαι και χειριστικός ως άνθρωπος… Αλλά εργαζόμουν διαρκώς για την σχέση μας. Έκανα λάθη, μα δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν προσπαθούσα να περνάει καλά! Και της πρότεινα να συμβιώσουμε μαζί σε ένα κοινωνικά και οικογενειακά αποδεκτά περιβάλλον. Παρ’ όλους τους ενδοιασμούς της, τους οποίους ερμήνευα ως απόρροια μίας ευρύτερα φυγόπονης και αναβλητικής στάσης που είχε έτσι κι αλλιώς για τη ζωή, δέχτηκε αφού επέμεινα…
Άλλωστε είχε συνηθίσει γενικά να μην προσπαθεί ιδιαίτερα για τον δρόμο που παίρνει η ζωή της.
Ακόμα και για τις μικρές επιτυχίες η πειθαρχία της, η κοινωνικότητά της, η εργατικότητά της και η ομορφιά της βοηθούσαν πάντα!
Και ξεκινήσαμε να ζούμε μαζί λίγο πριν κάποια Χριστούγεννα. Στα 28 μου εγώ και στα 25 της εκείνη με αποδοχή και τυπική έγκριση των οικογενειών μας.
Όμως η ανεμελιά διήρκησε λίγο, αφού τυχαία μάθαμε μετά από 2 μήνες ότι είχα έναν σχετικά μεγάλο όγκο στην πύελο που’πρεπε ν’αφαιρεθεί… Τελικά, μετά από μια πολύ δύσκολη επέμβαση, επιβεβαιώθηκε ότι είχα σάρκωμα με χαμηλή, όμως, επιθετικότητα. Ένα επιπλέον εύρημα στο θώρακα ίσως να μην ήταν τελικά μετάσταση και όλα μπορεί να ήταν μια μικρή κακή παρένθεση.
Εκείνη αποφάσισε να είναι δίπλα μου όπως και να ‘χει και προσπαθούσαμε να ζούμε φυσιολογικά γνωρίζοντας ότι, ίσως, όμως, δεν τελειώσαμε με την περιπέτειά μου…
Και παντρευτήκαμε 2 χρόνια μετά, ως φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, όπως την πιστεύαμε εμείς… Παρόλο που μόλις είχε βρεθεί ένα νέο εύρημα που είχε σοβαρές πιθανότητες να είναι υποτροπή της νόσου… Κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε μετά από 1 χρόνο μαζί με την μετάσταση στο θώρακα.
Και αφού δυσκολευτήκαμε πολύ στο να αποδεχτούμε τη νέα πραγματικότητα, έκανα δύο δύσκολα χειρουργεία χωρίς επιπλέον θεραπείες σε εξειδικευμένα κέντρα που μας έδιναν καλές πιθανότητες οριστικής ίασης και έτσι ελπίσαμε ότι, ίσως, τελειώσαμε και προσπαθήσαμε να ζούμε φυσιολογικά, οι 2 μας!
Και έπειτα από 3 χρόνια και 2 αποτυχημένες, σε αρχικό στάδιο, κυήσεις, ήρθε στην ζωή μας η Κόρη μας… Την ονομάσαμε Χαρά και ξεκινήσαμε να ζούμε πλέον οι 3 μας «φυσιολογικά», έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ως χαρακτηρισμένοι φοβικοί, ότι μπορεί να αντιμετωπίσω εκ νέου τον καρκίνο…
Και, δυστυχώς, επιβεβαιωθήκαμε. Ο όγκος υποτροπίασε ξανά, όταν, πλέον, η κόρη μας ήταν 2 χρονών.
Δυσκολευτήκαμε, μα πάλι βάλαμε μπρος στο να ζήσουμε φυσιολογικά με άντληση δύναμης από τη μικρή μας, αφού έκανα ένα ακόμα χειρουργείο, πιο εύκολο αυτήν τη φορά.
Και Εκείνη πάντα δίπλα μου, με βασική έννοια μας την κόρη μας, η οποία λειτουργούσε ισολογιστικά σε όσα είχαμε ζήσει, διαμορφώνοντας την εξίσωση: ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ (ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ) = ΠΑΘΗΤΙΚΟ (ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ).
Και περάσαν ακόμα 2 χρόνια, κι ήρθαμε στην τρέχουσα κατάσταση που το πρόβλημα υγείας μου μεταλλάχθηκε κι έχει γίνει σχετικά δυσεπίλυτο. Υποτροπή του σαρκώματος με σχεδόν ταυτόχρονη μετάσταση σε πνευμονικό λεμφαδένα άλλαξαν την ατζέντα. Πλέον δυσκόλεψαν πολύ τα πράγματα και δεν στοχεύουμε στο ν’αφήσουμε το πρόβλημα πίσω, αλλά στο να τα καταφέρω να ζήσω.
«Μπροστά φωτισμένη Εκείνη κάθεται» όπως θα έλεγε και ο Φοίβος Δεληβοριάς… Στερώντας της για ακόμα μια φορά μία «φυσιολογική» ζωή!
Κλείνοντας όσο λιγότερο δακρύβρεχτα γίνεται, θέλω να είμαι όσο πιο δίκαιος γίνεται με τον εαυτό μου και να μοιραστώ δύο σκέψεις που μετριάζουν τον φόβο που βιώνω σήμερα.
Το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ζωή αντικειμενικά μου φέρθηκε πολύ γενναιόδωρα και μου έδωσε απλόχερα ευκαιρίες να αγγίξω την ευτυχία. Το ότι δημιούργησα οικογένεια με τη Γυναίκα της ζωής μου είναι μια πραγματική υπέρβαση για εμένα κι, ίσως, η πιο σπουδαία παρακαταθήκη που θα αφήσω στο παιδί μου… Όποτε κι αν φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Το δεύτερο συμπέρασμα που με παρηγορεί είναι πως, ακόμα και αν λάβω το worst case scenario, η Μητέρα του παιδιού μου θα τα καταφέρει σπουδαία στον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής της… Ακόμα και αν δυσκολευτεί περισσότερο από όσο δικαιούται.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, όταν μιλάμε για τη συγκεκριμένη γυναίκα που έχει σταθεί τόσο θαρραλέα δίπλα μου, δείχνοντάς μου τόση αγάπη και στοργή.
Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, όταν μιλάμε για τη Γυναίκα της ζωής μου!
Διαβάστε επίσης:
